recensie: Circuital by My Morning Jacket

Deze week lekte het nieuwe album van MMJ uit (officiële release 31 mei).
Heb je dit album nog niet besteld? Doe het hier (het is absoluut de moeite waard!).

Op mousique alvast een voorproefje in de vorm van een preview/voorrecensie, en een paar streams (zie onderaan dit bericht).

Het album opent met Victory Dance, een zich langzaam opbouwend jam-sessie achtig nummer, wat zo lekker typisch MMJ is. Het ultieme MMJ nummer allertijden is voor mij echter nog steeds Wordless Chorus, de opener van het 2005 album Z; daar komen ze niet overheen, maar waarom zou dat ook moeten? Dit is een heerlijke opener, lekker ruimtelijk, krachtig en je wordt lekker het album ingetrokken.

Titeltrack Circuital komt als vanzelf op uit de nagalm van Victory Dance: een heerlijke gitaarriff, en hé, had ik het net over hun meesterwerk Z? Daar had dit anthem zomaar op kunnen staan. Wat heeft die Jim James toch een heerlijke stem, het is alsof Neil Young uit het graf is opgestaan nadat hij eerst wat zanglessen in de hemel heeft genomen (foutje, Young is nog niet dood, maar veel belanghebbends heeft ie nu ook weer niet gedaan de laatste jaren). En zoals het een goede MMJ song betaamd is het staartje misschien nog wel het mooist. The Day Is Coming is een lekker stevig en ritmisch nummer; door het staccato ritme en tempo toch een luchtige song, een rustpunt.

Maar het echte rustpunt is de volgende track: Wonderful (the way i feel). Het liedje heeft een duidelijke country-feel en is weinig meer dan de zachte stem van James met akoestisch gitaar en wat invulling met lap-steel en later een simpele honky-tonk begeleiding. Fans hebben jarenlang uitgekeken naar het moment dat dit liedje (wat James vaak live zingt) een keer op album zou verschijnen. Alleen voor dit nummer zou je het album al moeten kopen.

Outta My System is een The Who achtige song; de tekst opent met de zin `they told me not to smoke drugs, but i didn’t listen’. Eigenlijk wel een lekker nummer, hoewel ik geen idee heb waar die titel op slaat 😉
De titel van het volgende liedje, Holding On To Black Metal, slaat echt nergens op, want met Black Metal heeft het werkelijk niets te maken. Het is wel een lekker vrolijk uptempo liedje, opgeleukt met truttige synths en vette koortjes. Lekker kitchy.

Het volgende nummer, First Light, is eigenlijk een verloren geraakt liedje van de Beatles, dat MMJ toevallig heeft teruggevonden en nu met 2011-opnametechnieken eindelijk heeft opgenomen. Bedankt, jongens!
You Wanna Freak Out is een uptempo en vrolijk liedje. Het is MMJ wat ik hier hoor en toch ook weer helemaal niet. Wennen.

Slow Slow Tune is een slow, very slow tune. Lekker wegdromen. Maar het zou geen MMJ zijn als we halverwege niet toch weer wakker worden geschud, zij het op vriendelijke wijze, door middel van een heerlijke gitaarsolo. Ja hoor, het mag weer!
Met de pianoballad Movin Away sluit MMJ het album op stemmige wijze af.

Een conclusie, kan dat na slechts een paar luisterbeurten al? Nou ja, een voorzichtige conclusie dan maar: MMJ keert met dit album terug naar haar kracht. MMJ heeft zo’n beetje alles al gedaan, en hun laatste album was een stuk experimenteler en besloeg een breed muzikaal spectrum. Als er een ding is wat dit album teweegbrengt is het een heerlijk bevredigend gevoel: rust, eenheid, natuurlijke kracht. MMJ op haar best.