dEUS zijn mijn helden uit Antwerpen. Al moet ik zeggen dat ik ze de laatste jaren niet meer zo intensief volg. Ik luister hun albums wel, maar om nu te zeggen dat ik er nog net zo lyrisch van wordt als in 1994 (Zea, Worst Case Scenario), nee. Ondertussen heeft de dEUS/Zita Swoon clan in Belgie wel heel veel invloed gehad en een keur aan puike Vlaamse bandjes voortgebracht. De band rond Tom Barman komt met Keep You Close (release 19 september), hun zesde studioalbum, met een bijzonder frisse plaat. Het is misschien wel hun beste plaat ooit en in elk geval de plaat die aantoont dat dEUS niet meer het vehikel van Barman is, wat voorheen toch altijd een beetje zo was, maar een echte band.
Keep You Close is gracieus, soepel, meeslepend en ontroerend. Dat laatste is iets dat ik bij dEUS nooit gehad heb, wellicht door het vele gefreak en de pathetiek, die toch altijd (hoe geniaal ook) een beetje de aandacht opeiste, waardoor de muziek er niet toe kwam me te raken. Dat is hier ineens heel anders. De muziek draait tegenwoordig nog slechts om de muziek, Barman houdt zich een beetje gedeisd en ook de pathetiek blijft binnen de perken.
Dit is de tracklist:
1. Keep You Close
2. The Final Blast
3. Dark Sets In
4. Twice (We Survive)
5. Ghosts
6. Constant Now
7. The End of Romance
8. Second Nature
9. Easy
mousique.nl 
Raak getypeerd, Peter! Ik heb van Deus alleen Worst Case Scenario en die plaat is me lief, vooral door het experimentele, de Tom Waits en Captain Beefheart-gekte, die viool die zo aan John Cale (Velvet Underground) doet denken. Maar het is ook een moeilijke plaat. Hier is het veel toegankelijker, filmischer ook (die strijkers! het lijkt Morricone wel).
Die hoes vind ik trouwens ook prachtig. Barman zegt daarover bij 3 voor 12:
‘Hou je vast: mijn grootvader is van 1881, mijn vader is van 1908. Drie generaties, drie eeuwen.’ Het is niet vreemd dat dEUS, de band die geleid wordt door de flamboyante Tom Barman, een man die gezegend lijkt met de eeuwige jeugd, een foto van twee bejaarden op de hoes heeft staan van zijn zesde album. Hij groeide op met ouderdom. De twee staan in een bergachtig gebied met hun camera’s gebogen over een vlindertje. ‘Het is een foto uit de krant,’ vertelt Barman. ‘Zoals elke ochtend begon ik mijn dag in de studio met koffie, een sigaret en de krant. Zodra ik die foto zag, dacht ik: hoes. Ik heb hem uitgeknipt en op de piano gezet. Soms heb je dan na een week een beter idee, maar in dit geval raakte ik steeds meer overtuigd.’
‘Tom Waits zei ooit: recording songs is like trying to photograph ghosts. Voila, daar zit wat in. Dat zie ik terug in die foto. Ik zie liefde, concentratie, geduld.’
ik zag gister trouwens dat de cd al in de winkels ligt, ondanks dat de officiële releasedatum pas deze week zou zijn.
Ik ben nu bezig aan de eerste luisterbeurt. Het klinkt prima, maar op een bepaalde manier niet zo spannend. Ik ga het nog meer kansen gunnen, hoor.
Pingback: Jaarlijstjes 2011 « mousique