nieuwe releases juni 2012

   

Zomerse muziek. Het blijft indie natuurlijk, maar niettemin stuk voor stuk drie opgewekte albums die ik hier bespreek. Zoals de traditie wil schrijf ik aan het eind nog vijf tips voor die u zeker dient te checken.

dEUS: following sea

Tom Barman en de zijnen verrasten, toch nog vrij kort na hun vorige sterke album, vriend en vijand met een nieuwe release, die compleet uit het niets op 1 juni als download het levenslicht zag. Inmiddels is het album ook in fysieke versie te bemachtigen.
Het zal wel een poging zijn om het spontane, zoals ze dat ook op voorganger Keep You Close al probeerden te vatten in semi-spontane opnamesessies zonder al teveel poespas, vast te houden of zelfs nog wat te versterken. Als dat de opzet is geweest is het in elk geval goed gelukt, wederom en meer nog zelfs dan bij Keep You Close, heb ik dat gevoel van `wow, heerlijk, de band heeft er weer plezier in’.

Het begint al met de knallende opener Quartre Mains, nu al met stip het meest sexy rockliedje van 2012, met Tom `Gainsbourg’ Barman op parlando. Sirens is dan weer wat gas terug, maar niet minder lekker, een dEUS klassieker in wording. Bij Hidden Wounds, wat een lekker groovy begin heeft, wordt ook meteen duidelijk dat Following Sea toch een beetje een veredeld sticks&stones album is: de vette synthesizers hadden beter gepast op een ander, wat meer bombastisch album. Maar, sticks&stones of niet, het zijn stuk voor stuk (bijna) allemaal heerlijke liedjes. We grooven en funken nog even lekker verder met het catchy Girls Keep Drinking (weer die vette synths) om met Nothings bij een heerlijk rustpunt uit te komen; samen met The Soft Fall en Crazy About You trouwens een van de meest poppy liedjes op het album. En als je dan denkt `het is nu wel klaar met de airplayness’ is daar nog het onderkoelde The Give Up Gene dat funkt als een tierelier en zodoende een perfecte basis vormt voor de zwoele Barman-praatzang. Fire Up The Google Beast Algorithm is iets teveel pathetiek en iets teveel gefreak  naar mijn smaak, alsof dEUS ineens op The Flaming Lips wil lijken. Had niet gehoeven. Het album wordt waardig afgesloten met het 6 minuten durende lome One Thing About Waves.

Ergens voor Keep You Close moet ik voorzichtig de neiging hebben gehad de band af te schrijven, maar na deze release kan ik me daar weinig meer van herinneren. dEUS is sterker dan ooit, spontaner dan ooit, levenslustiger dan ooit. Komt en proeft: dEUS is niet dood, dEUS leeft!

release: 1 juni 2012

Guillemots: hello land!

Guillemots is een van de meest bescheiden topbands van dit moment. Vorig jaar vergleden ze zich even aan een toch wat pretentieus album vol pathetiek, maar inmiddels kunnen we gerust adem halen, want de band is terug naar de schijnbaar achteloze edoch verrukkelijke experimentele sound die hun handelsmerk is. Aan pretentie ontbreekt het de band niet (want dit album is het eerste in een serie van 4! albums die dit jaar nog moeten verschijnen), alleen: ze schreeuwen het niet meer zo van de daken. En dat is aangenaam. Hello Land! Bewijst dat dit ook in het geheel niet nodig is.

Het heerlijk zomerse Up On The Ride komt bijvoorbeeld als een oude vriend je huiskamer binnen zonder al te veel bombarie, om na niet al te lange tijd af te steken naar dieper water en een rijkdom aan klanken en kleuren tentoon te spreiden. Fleet is ook een topnummer: na een wat pastoraal begin (compleet met fluit) ontaard het nummer vrijwel ongemerkt in een heerlijke soulvolle funky groove. Een nummer als Southern Winds bewijst dat Guillemots een band is die het niet altijd hoeft te hebben van intelligent experiment of stampende grooves, en dat ze ook verstilde kalme liedjes kunnen maken zonder meteen cheesy te worden. Outside doet me door de zang een beetje denken aan hun laatste album, Walk The River, maar de muziek is veel subtieler, wat het beter maakt. En een heerlijk staartje. Nothing’s Going To Bring Me Down is een troostlied, niet alleen qua tekst, muzikaal is het ook als een warme deken. Byebyeland is een 9 minuten durend instrumentaal shoegaze-achtig nummer en I Lie Down sluit het album stemmig af.

release: 7 mei 2012

Husky Rescue: deep forest green (ep)

Husky Rescue onderging de afgelopen periode forse wijzigingen qua besetting, van de oorspronkelijke bezetting is alleen oprichter Marko Nyberg nog over gebleven. Ook qua sound is dat terug te horen, deze ep is als het ware een frisse nieuwe start.

Titelsong Deep Forest Green, de single die in januari al het levenslicht zag, is een heerlijk pompend en vrolijk popnummer met een lekkere beat en vette vintage-bassynth. De stem van de nieuwe zangeres, Johanna Kalén, past naadloos in de sound, alsof ze er altijd al is geweest.

Wind In The Willows gaat verder op de ingeslagen weg. Jengelend gitaartje, uptempo ritme, moddervette meerstemmige zang; het klinkt allemaal heel zelfverzekerd, en meer disco dan ooit: Husky Rescue durft. En dan: Sunrider. Een aanstekelijk melodietje dat de rest van de dag niet meer uit je hoofd gaat. Ta-da-da, ta-da-da-da. En een sprookjesachtig zomerse tekst. Dit moet je gewoon keihard aanzetten, alle ramen open doen, en als die zomer dan nog niet wil komen, sluit dan je ogen en vlucht naar Cinderella-land.
Skin Of Snow is een stemmig duet tussen Nyberg en Kalén, waar (het is tenslotte mode) de autotune weer eens ingezet wordt; het moet gezegd, op best prettige wijze. Ik weet niet of het synthesizer-tapijtje eronder nu uit een analoge bak komt, het klinkt in elk geval wel zo.
Tot slot nog een keer Deep Forest Green, in de Clouds Interpretation versie. Nog meer vintage (blockwave) synths en ffx, maar een aardige remix van toch wel het sterkste nummer op dit prima ep-tje.

release: ergens in 2012

En tot slot nog een vijftal tips: