concert: Dan Mangan @ Rotown, 31 augustusi 2011

Ik voelde me een geluksvogel.

Te lang had ik getwijfeld of ik nu wel of niet naar het concert van Dan Mangan in Rotown zou gaan. Ach, ik had al zoveel mannen met een gitaar gezien en hij zou toch vast niet met zijn hele band komen, dacht ik. Toen las ik een berichtje op de Facebook-pagina van Rotown: Dan zou niet zijn vaste band meenemen, maar wel drie strijkers en twee blazers. Kijk, daar had ik wel zin in, maar helaas: uitverkocht. Toch maar op de bonnefooi naar de zaal en als een bedelaar vragen of iemand nog een kaartje overheeft, toevallig. Nee, nee, sorry, helaas, het spijt me… ik gaf de hoop al bijna op toen ik, aan het einde van de rij gekomen, iemand hoorde zegge: ja, hierzo!

Het is leuk om zo een concert te beginnen; het feit dat je op het nippertje erbij kunt zijn geeft je het gevoel dat het extra speciaal is. En extra speciaal was het. Dit concert zal ik me nog lang herinneren, en komt in het kleine rijtje echt memorabele concerten, zoals dat van Thomas Dybdahl of een concert van 16HP dat ik ooit bijwoonde. Verrassend, want de laatste plaat van Mangan (Nice, Nice, Very Nice) heb ik niet eens zo bijster veel gedraaid. Ik heb een promo’tje ervan en ik vond het een aardig album; er staan een paar mooie liedjes op, maar op de een of andere manier had ik er nog niet zoveel mee. Maar dat is nu heel anders geworden. Sommige artiesten moet je leren kennen om ervan te gaan houden.

Dan is een aanstekelijk figuur; hij straalt iets vrolijks uit en hij is gul. Hij weet hoe hij zijn publiek iets moet geven en dat krijg je als artiest altijd terug in de vorm van respect en enthousiasme. De band gaf zich ook helemaal en dat is een genot om naar te kijken/luisteren. Dan had drie mensen uit Canada meegenomen: een violist, een celliste en een contrabassist. Vooral de contrabassist was een markant figuur, een soort blonde Nick Cave met de uitstraling van iemand die nachtenlang in donkere kroegen speelt. Maniakaal bespeelde en martelde hij zijn instrument dat het een lieve lust was. Naast de strijkers waren er twee Hollanders op koper: een trombonist en iemand met trompet en bugel. Geen drums, geen elektrisch gitaar. Dat was ook niet nodig, want dit gelegenheidscombo vormde een elektrificerende begeleiding bij het gitaarspel en de geweldige stem van Dan. De nummers kwamen goed tot hun recht, maar kregen veel meer dynamiek mee dan op de plaat. Kortom: het was een feestje van begin tot eind.

En geen feestje zonder taart en geen taart zonder kersen erop. Dan had zelfs zijn vriendin meegenomen op deze korte Europese tour, en zij was jarig, dus moest er gezongen worden. En zingen kon dit publiek als de beste (in elk geval volgens Dan), zoals het moment waarop we luidkeels en saamhorig `robots need love too’ mochten meezingen. Een bijzonder moment was ook dat Dan een meisje uit het publiek naar voren liet komen om met hem `the indie queens are waiting’ te zingen. Ze hadden elkaar onlangs ontmoet op een festival in Duitsland, waar Dan met zijn band moest optreden en toen afgesproken dat zij in Rotterdam het podium op mocht. Dat was geen slechte move, het zorgde voor een soort U2-moment (Bono haalt zgn. ook altijd spontaan iemand uit het publiek), maar dan authentiek. Dit meisje kon echt zingen en kreeg dan ook een daverend applaus na afloop.

De toegift bestond uit één nummer, Ash Baby, maar daarvoor moest de hele band naar het midden van de zaal verhuizen. Dan op een stoel, de andere muzikanten eromheen en het publiek allemaal naar het midden gedraaid, en daar ging ie dan: ohhh, oohoohooo. Met zijn allen. En Dan er overheen zingen. Het klinkt misschien banaal, maar het was een prachtig moment. En dat is dan het voordeel als je met zo’n band gaat toeren: je bent veel flexibeler. Je gaat geen drumstel even de zaal inslepen.

Dan’s nieuwe album, Oh Fortune, komt in september uit. Hier alvast het titelnummer: