recensie: The Graduation Ceremony by Joseph Arthur

you gotta let somebody into your hurt
you gotta let somebody feel your hurt
someone to love…
someone to love…

Via mousique-maat Daniel D. heb ik de laatste tijd al weer een aardig aantal voor mij nieuwe artiesten ontdekt. Een daarvan was Joseph Arthur, van wie ik eerlijk gezegd nog nooit had gehoord. Peter Gabriel (een `oude man’ die ik erg hoog heb) gelukkig wel en die heeft Arthur indertijd ook gecontracteerd op zijn Real World label. Ik ben me eens goed in hem gaan verdiepen en ben vooral zijn eerdere werk erg gaan waarderen.

Ik ben het niet helemaal eens met Daniel’s eigen analyse, ik vind in elk geval Nuclear Daydream (2006) nog een geweldig album. Samenwerkingsproject Fistful Of Mercy (met o.a. Ben Harper) vond ik echter ook behoorlijk tegenvallen. Rustige, zoetgevooide popliedjes, maar wel zonder een ziel.

Ook rustig en zoetgevooid is Arthur’s nieuwste plaat, The Graduation Ceremony. Maar hier wel een ziel. Het lijkt er een beetje op of Arthur al bezig was aan deze plaat toen Ben en Dhani langskwamen met het idee voor Fistful of Mercy. Weet ik veel hoe dat gegaan is, maar het klinkt in elk geval of Arthur zijn ziel en zaligheid in The Graduation Ceremony heeft gestoken en niets meer overhad voor Fistful of Mercy.

Terug naar de muziek: het album opent op overtuigende wijze met Out On A Limb, met zijn prachtige subtiele opbouw, kalme gitaarspel, kippenvel veroorzakende zang en mooie strijkersarangementen. Het kippenvel komt echter vooral in het volgende nummer Horses onstuitbaar opzetten, waar Arthur zijn kopstem als wapen inzet. Wow, ik ben gegrepen! Almost Blue vind ik dan wat minder, het is iets meer up-tempo en vooral het refrein kun je lekker meebleren, maar het klinkt toch wat als een niemendalletje. Het zij hem vergeven, want bij het volgende nummer, Someone To Love, kan ik mijn tranen haast niet tegenhouden. Het is bijna therapeutisch. Wat een prachtige gebroken schoonheid! Het is duidelijk dat Arthur met dit album wil raken, strelen, ontroeren, een warme deken wil zijn waar je in kunt wikkelen. In Watch Our Shadows Run gaan de registers wat verder open, en wat een magistrale track is dat. This Is Still My World zal niet mijn favoriet worden. Over The Sun is het enige nummer op deze cd wat echt een beetje rockt.

Dan komen er een paar nummers die ik wat middelmatig vind (prima te pruimen, maar niet heel bijzonder). Call is dan weer een rustige gitaarsong, maar een met een bijzonder mooie tekst over een verloren gegane vriendschap, waarvan hij zich afvraagt of en hoe die weer herstelt kan worden. Ik begrijp waarom Michael Stipe van R.E.M. Joseph Arthur zo roemt, niet alleen om zijn spel en zang, maar vooral ook vanwege zijn teksten. Met Love Never Asks You To Lie sluit hij het album stemmig af. Eenvoudige begeleiding van gitaar, gelaagde koortjes, voornamelijk overdubs van zijn eigen stem maar het werkt perfect.

Ik ben benieuwd of echte fans van Joseph Arthur (Daniel!) deze cd ook zo kunnen waarderen. Het zijn meest subtiele werk tot nu toe, denk ik. De muziek staat meer dan ooit volledig in dienst van zijn geweldige stem. De drummer, toch niet zomaar de eerste de beste, heeft bijvoorbeeld nauwelijks iets te doen. En toch, je valt er niet van in slaap, zoals bij sommige anderen die in dezelfde vijver vissen. En dat bevestigd wat mij betreft de klasse en het meesterschap van deze onderschatte singer-songwriter.