Deze muzikale duizendpoot uit Detroit weet mij al ongeveer een decennium te bekoren met zijn geniale gedachtenspinsels en muzikale kunstwerkjes. Al moet ik zeggen dat ik zijn post-/neofolk albums (Michigan, Seven Swans, Illinoise) prefereer boven zijn meer experimentele werken (met het volledig onnavolgbare BQE als voorlopig hoogtepunt.
Stevens heeft volgens mij geprobeerd om zijn hele ouvre samen te vatten in dit nieuwe album. Het is een complex geheel vol prachtige melodieën, ingewikkelde instrumentaties en wonderlijke zangpartijen.
Het album opent met het nog erg als Sufjan herkenbare nummer Futile Devices, maar met de tweede track (Too Much) al snel wordt duidelijk dat dit niet een nieuwe state-plate wordt (volgens mij wordt dat megalomane project van hem nooit meer voltooid). Veel elektronica, synthesizers, bliepjes, kraakjes; het is een soort Kid-A met een folk-fundament. Vreemd, maar zeker bijzonder. De titeltrack moet de nieuwe Sufjan definiëren, alles komt hier samen (melodie, bombast, orkestraties, elektronische effecten en typische Sufjan-zang). Het vierde nummer (I Walked) is voorlopig mijn favoriet, met zijn combinatie van een heerlijke groove, apocalyptische koortjes en fenomenale zang van Sufjan, die op dit album sowieso zijn stem lijkt te hebben heruitgevonden. Now That I’m Older is een escapistische compositie waardoor ik haast ga twijfelen aan mijn anti-great-rapture theologie (je zweeft zo weg op de wolken…). De laatste track op het album is ruim 25 (!) minuten lang en doet mij haast weer smachtend terugverlangen naar de hoogtijdagen van de symfonische rock. En hoor ik daar zowaar een vleugje Mike Oldfield voorbijkomen? Dit gaat hem fans kosten, maar dat zal de net uit een depressie opgekrabbelde Stevens, vol van nieuwe levenslust, niet interesseren.
Ik moet er allemaal ook nog erg aan wennen, en ik geloof dat ik vooral bewondering en respect voel voor `s mans kunnen, en nog erg weinig emotie. Maar dat kan aan mij liggen, ik houd over het algemeen toch meer van eenvoud dan van bombast. Intrigerend is het zeker en hoe het ook zij: Sufjan Stevens is een van de meest bijzondere singer-songwriters componisten van de 21e eeuw.
(beluister het album alvast via NPR of Spotify)
mousique.nl 
herkenbare recensie! Sufjan is een held, maar ik weet ook niet altijd wat ik met zijn muziek moet. Ik weet wel dat hij een paar van de mooiste liedjes uit de pophistorie heeft geschreven, wat mij betreft, zoals Casimir Polawski Day. Ongelooflijk…
Ik heb ‘m ooit solo gezien, ten tijde van Seven Swans. Hij had een grote getekende landkaart van de Great Lakes, naar aanleiding waarvan hij zijn verhalen vertelde en zijn liedjes zong. Ook coverde hij Lakes of Canada van the Innocence Mission. Echt geniaal.
Had je het ep-tje ook gehoord dan? All delighted people. Is nog iets meer de folky kant op. http://sufjanstevens.bandcamp.com/album/all-delighted-people-ep
ik heb het wel gehoord, moet er nog eens goed naar luisteren. het nieuwe album weet mijn aandacht meer te pakken omdat het zo bijzonder is.
groet,
peTer
Heb enkel de cd Seven Swans die ik erg mooi vind. Wat geluisterd op Youtube naar deze. Klinkt erg experimenteel. Toch misschien eerst Illinoise aanschaffen.
`come on feel the Illinoise’ zul je zeker kunnen waarderen dan. dat is een heel sterke plaat.
deze nieuwe plaat is zeker experimenteel, maar nu ik hem wat vaker heb gehoord ga ik hem steeds meer waarderen. wellicht een keer proberen met de koptelefoon op en het licht gedimd, er zit nl een enorme geluidsdiepte in die je niet hoort als je het als achtergrond muziek opzet.
Daniel Lanois kan ook erg de experimentele kant op gaan en vind ik na enkele keren goed luisteren vaak fantastisch.