recensie: Witxes – a fabric of beliefs

De Fransman Maxime Vavasseur had geen beter alter ego kunnen kiezen dan Witxes (spreek uit als Witches). Want behekst is zijn muziek zeker. Het is muziek waar een duister soort bekoring van uitgaat, als van de sirenenzang die Odysseus slechts ternauwernood kon weerstaan. Witxes brengt op het tweede album A Fabric Of Beliefs een wonderlijk en intrigerend mengsel van postrock, jazz, neoklassiek en zelfs metal, en is geen van deze hokjes echt te plaatsen.

Het album opent met de indrukwekkende driedelige suite Through Abraxas, waar een langzaam opgebouwde gespannen sfeer zich uiteindelijk ontlaadt in een majeur crescendo dat zijn weerga niet kent. Het wordt gevolgd door het haast klassieke The Strands, waar een meanderende akoestisch gitaar omspeeld wordt met subtiele strings, een minimale pianomelodie en vrije percussie. The Apparel legt een heerlijk stoffige zindering neer met zijn geknisper, donkere sfeertapijten, diepe bassen en een klagende dissonante saxofoon op de achtergrond. The Breach is het kortste nummer op het album, maar kent een rijkheid aan sferen met zijn glitchy geluidjes en shoegaze tapijt. Het nummer gaat naadloos over in The Visited, een zwart gat dat alles in zijn omgeving naar zich toetrekt, zo verleidelijk en duister tegelijk. The Weavers begint dan heel apart met rap handgeklap, dat langzaam opgaat in een geluidszee die bestaat uit gitaartapijten, gedetunede strings, subbassen en distortion. The Pilgrim bestaat uit breed uitwaaierende aardse synthklanken, gelardeerd met een saxofoon die zo uit een film-noir lijkt weggelopen, en uitlopend op een kakafonie van rollende drums, gestapelde synthesizers en noise. The Turned begint met een repetatieve synthesizer gedreven patroon dat plotseling overgaat in fieldrecordings van een tropisch oerwoud (!).

En dan, op The Words, begint er ineens iemand te zingen! Het is Vavasseur zelf; het is een soort Dakota Suite/David Sylvian achtig liedje, dat overgaat in de verrassende afsluiter The Moonlit Passage, dat op Jon Hopkins achtige wijze begint met luchtig meanderende synth- en gitaarpatroontjes en waar na verloop een vette bijna jaren `80-achtige synthesizer inkomt, wat het album to een haast poppy en in elk geval positieve afsluiting brengt.
Al met al is A Fabric Of Beliefs een van de mooiste `ambient’ albums die ik dit jaar tot nu toe gehoord heb.

release: mei 2013 (Denovali)