Amen Dunes – love
Amen Dunes (het alter ego van Damon McMahon) brengt veel samen waar ik muzikaal gezien van hou: ik hoor Jim James (My Morning Jacket), Phosphorescent, Syd Barrett, Devendra Banhart en Will Oldham. Hoewel zijn roots in lo-fi liggen is Love absoluut geen rammelig album. Het is goed geproduceerde muziek, met een stevige akoestische basis en precies genoeg experiment om het spannend te houden. Daarmee is Love eigenlijk een heel toegankelijk album geworden, al is het zeker geen mainstream. Die stem, daar moet je van houden, maar meeslepend is het zeker. Een groeialbum dat met elke luisterbeurt steeds beter wordt. Deze gaan we ongetwijfeld in veel jaarlijstjes tegenkomen.
Passenger – whispers
Passenger is Mike Rosenberg. Mike is een goede vriend van Ed Sheeran en tourde zo’n beetje heel 2012 met hem. Met zijn nieuwe album, Whispers, bewijst Mike dat hij voor genoemde prijswinnende singer-songwriter niet onderdoet. Sterker nog: zelf heb ik duizend keer liever Mike dan Ed. De markante stem van Mike is net zo onmiskenbaar maar werkt een stuk minder op mijn zenuwen. Ook muzikaal vind ik hem vele malen interessanter met zijn niet te versmaden mix van altcountry, pop en rock. 11 sterke liedjes die de perfecte soundtrack vormen voor een lange en warme zomer.
Andrew Bird – things are really great here, sort of…
Dit nieuwe album staat vol met Handsome Family covers. Bird zet de liedjes van de bekende americana groep vakkundig naar eigen hand, met orchestraties die even sprankelend als subtiel zijn als altijd, zij het dat de stem van Bird meer dan ooit op de voorgrond staat. Hierdoor komen de donkere zwaarmoedige teksten nog sterker naar voren. De combinatie van die loodzware teksten met de springerige zomerse orchestraties en vrolijke manier van zingen die Bird hier aan de dag legt maakt dat het album van begin tot eind een vreemde spanning in zich houdt. Exercitie meer dan geslaagd.
Chatham County Line – tightrope
Voor liefhebbers van bluegrass is Chatham County Line altijd een spannend alternatief geweest voor bands als Mumford & Sons. CCL ging al te gebaande wegen uit de weg en streek niet alle ruwe randjes weg tot er alleen gladde voorspelbaarheid over bleef. Op dit zesde studioalbum echter lijken ze juist in die valkuil te trappen. Nog steeds een prima album met heerlijke bluegrass/americana/folk, voor de liefhebber zeker goed te verteren, maar iets te glad geproduceerd om nog echt spannend te klinken.
Kasabian – 48:13
De albumhoes is al een statement op zich: simpelweg de tijdsduur per nummer onder elkaar en opgeteld vormt dit precies de titel van het album. En dat tegen een hardroze achtergrond; zo’n lelijke en pretentieloze albumhoes kan twee dingen betekenen: of de muziek is niet zo saai en afgeraffeld als die cover, of het betreft de welbekende goede wijn die geen krans nodig heeft. Luisteren geboden dus, al ben ik helemaal geen fan van deze band.
Een ding is duidelijk: 48:13 is een dolle achtbaanrit waaruit je na ruim drie kwartier hijgend en duizelig uitstapt. Muzikaal gaat het alle kanten op en ondanks een aantal rustpunten ligt het gemiddelde tempo hoog. Het geheel heeft een hoog Muse gehalte wat ik persoonlijk geen aanbeveling vind. En die stem van zanger Tom Meighan zal me altijd blijven irriteren. Het moet gezegd: Kasabian levert met 48:13 een entertaining en regelmatig goed dansbaar album af. Het is muziek die je op een Kill All Hipster avondje verwacht. Maar de wijn die Kasabian heet is in bijna 20 jaar na botteling nauwelijks in smaakrijkdom toegenomen.
The Antlers – familiars
The Antlers komen op Familiars ergens uit tussen postrock, folk en dreampop. Familiars is een heerlijk dromerig album met zorgvuldig opgebouwde songs, melancholische sferen en prachtige melodieën. The Antlers zijn de ideale metgezellen voor een lange wandeling, een eenzame avond of als begeleiding bij een creatieve uitbarsting.
mousique.nl 