foto: Wijnand Schouten
Fatoumata Diawara is een bijzondere persoonlijkheid, een begaafd muzikant/zangeres en een prachtige vrouw. Dat ik niet de enige ben die die mening is toegedaan blijkt wel: Grounds is afgeladen, het concert volledig uitverkocht. Nu is Grounds niet een heel grote zaal (er gaan zo’n 200 mensen in) en dat is juist fijn: het blijft daardoor persoonlijk en intiem, en zoals later blijkt: de perfecte voedingsbodem voor een feest dat zijn weerga niet kent!
foto: Maarten Kerkhof
Na met een van haar bekendere nummers te hebben geopend (ik weet niet meer precies welke) begint Fatou meteen over een heel beladen onderwerp: vrouwenbesnijdenis. Zij doet dat heel bewogen (ze is immers zelf ooit slachtoffer van deze ernstige vorm van mismaking en onderdrukking geweest) en toch bederft het het feest niet. Fatou straalt een energie uit en een gedrevenheid die aanstekelijk werkt en ze laat het er niet bij zitten, ze weigert een slachtoffer te zijn; strijdlustig, bij vlagen furieus en vol levenslust slaat ze terug. Daarbij bouwt ze met haar publiek een feest op zoals weinigen dat kunnen. Ze laat ons meeklappen, meezingen op nummers als Sowa (dat ze opdraagt aan alle kinderen die niet bij hun ouders kunnen opgroeien), Bakanoba en Alama (dat zo vrolijk klinkt maar helemaal geen vrolijk thema kent). Heel mooi is ook het moment dat ze een lied voor Mandela zingt (dat ze n.a.v. zijn overlijden heeft geschreven). Mandela was een vader voor ons, en de jongeren in Afrika hebben opnieuw zo’n vader nodig.
Ondertussen ging Fatou gewoon verder met het publiek steeds verder opzwepen, daarbij begeleid door haar retestrakke begeleidingsband. Bij momenten raakte ze haast in extase, fanatiek rondjes draaiend op het podium en agressief met haar dreads (met schelpjes eraan) heen en weer en op en neer slaand. Wat een power! Geleidelijk aan sloeg die power en levenslust over op het publiek, dat een mooi gemengd gezelschap vormde: Afrikanen, mensen van allerlei tinten, blanke middle- en upperclass, jong, oud, mannen, vrouwen. Het concert mondde aan het einde uit in een uitzinnig verzoeningsfeest, waarbij zo’n twintig mensen uit het publiek op het podium werden getrokken door Fatou en daar samen een potje gingen dansen, waarbij Fatou tot slot een aantal omhelzingen uitdeelde, alles in de naam van de universele liefde.
foto: Wijnand Schouten
mousique.nl 
Pingback: Afro revival | mousique.nl