Fenster – the pink caves

Fenster maakte in 2012 al indruk op me met hun debuutalbum Bones, waarmee ze het zelfs schopten tot mijn top 10 van dat jaar. De heerlijke melancholische indiepop met zware new-wave inslag en hier en daar wat experiment kon mij toen en nog steeds zeer bekoren. Met hun tweede langspeler slaan ze geen radicaal andere wegen in, al vind ik het album tegelijk minder toegankelijkheid en meer diepgang hebben (die twee dingen gaan vaak samen op).

Op The Pink Caves wordt meer dan op Bones het experiment gezocht. Het album is op een bijzondere manier opgenomen. In een huis in Oost Duitsland werd elke kamer van microfoons voorzien, zodat men tegelijkertijd en toch geïsoleerd kon opnemen, alsof het live is. Daarnaast werd het huis zelf op alle mogelijke manieren bij de opnames gebruikt: slaan van deuren, slaan tegen de oven, klokken die tikken, kaarsen, kleerhangers, lucifers, water, dieren; wat van pas leek te komen werd gebruikt. Dat alles feilloos vastgelegd door producer Tadklimp, die zich een ware geluidstovenaar betoont. Ik moet wederom, en meer nog dan op Bones, denken aan The XX, die ook zo’n mooie blend tussen darkwave en hedendaagse muziek brengen.

TPC is als een donker sprookje, het ademt continue dezelfde donkere licht-onheilspellende (soms Lynchiaanse) sfeer, het album is wat dat betreft echt een eenheid. Anderzijds zit er weinig ontwikkeling in of momenten die eruit springen. Ga niet op zoek naar een hit of een korte sensatiebeleving, dit is een album waar je je in moet onderdompelen. Dan gaat het als één lange noot aan je voorbij en is het afgelopen voor je weet.

release: 10-03-2014 (Morr/Konkurrent)