De Rotterdamse singer/songwriter Mark Lotterman brent met Year Without Summer alweer zijn vierde studioalbum uit. Eind 2012 bracht hij nog het allerminst vrolijke album Funny uit, waarop vakkundige americana uit de lage landen te horen was. Ook al bevatte dat album meer uptempo liedjes dan het onderhavige, het was ook toen al tristesse dat de klok sloeg. En daarbij die zware en rauwe stem van Mark, als een reïncarnatie van Cash in een jong lichaam, of (meer nog misschien) als een nieuwe Leonard Cohen.
Op Year Without Summer neemt Lotterman nog meer gas terug en komt daarmee nog meer in het idioom van zijn illustere voorgangers. Vond ik Funny `wel o.k.’, dit album raakt een gevoelige snaar. Het begint al met het titelnummer (niet toevallig ook de albumopener). Akoustisch gitaar, Mark’s stem: `have you heard of the year without summer, i think it was 1816 and it frosed all the way through august’. Hier is duidelijk een verhalenverteller aan het werk, en een verhalenverteller kiest zijn eerste zin nooit zomaar. Na deze sombere opener gaat het tempo iets omhoog en wordt Mark tevens bijgestaan door Tessa Doustra (Wooden Saints) op het Cohen-achtige nummer Indie. Maar ondanks deze bijdrage en andere van o.a. Teus Nobel (Kyteman) en Bas van Holt (Wolf In Loveland) blijft het allemaal heel ingetogen en klein. Juist daardoor krijgen de songs een enorme kracht. Waar bij menige andere artiest een dergelijke oefening op een fiasco (lees: zwakke plaat) zou uitdraaien, zo niet bij Lotterman. Dit bewijst hoe sterk zijn liedjes van zichzelf al zijn: ze behoeven geen opsmuk.
Scenes From The Childhood (titel zegt genoeg) is weer zo’n eenvoudig maar bloedmooi liedje: man met gitaar haalt herinneringen op. It Ain’t Only Sorrow is ook zo’n prachtig liedje, waarbij ik erg aan de oude Cash moet denken. Absoluut hoogtepunt op de plaat is echter I Woke Up (Thinking That They Hate Me), waar Mark letterlijk stiltes laat vallen en hij met zijn donkere bariton een aangrijpend verhaal vertelt dat je bij de strot grijpt. Dan wat luchtigers: Rolling Stones. Mark zingt dat hij, als hij groot is, bij de Rolling Stones wil, desnoods een tamboerijn wil bespelen, als het maar iets is dat betekenis heeft. Er volgen nog twee sterke songs: in Brighton horen we een aangenaam kabbelend gitaartje ala Cohen’s Songs Of Love And Hate en The Hell That We Create (met Leon den Engelsen op accordeon). Het album sluit af met het stemmige Watch The Season Change, waarop Teus Nobel de flugelhorn bespeeld.
Dit album is geproduceerd door Frank Jonas en Martijn Groeneveld en Darius van Helfteren zaten achter de knoppen. Ik noem alle namen maar even, want dit album behoort tot het beste wat er in Nederland de afgelopen jaren is geproduceerd op dit gebied. En dan te bedenken dat Mark gewoon in hetzelfde dorp woont als ik. Iets om trots op te zijn.
release: 14-02-2014 (Harlem Recordings/Elevate)
mousique.nl 
Ik hoor Wim tijdens ons laatste Mousique-avondje nog verzuchten waar de aandacht voor de echte liedjes is op Mousique… Nou, hier wordt hij toch op z’n wenken bediend! Prachtplaat dit. Ik kende die Mark L. (en dan niet Linkous) helegaar niet. Een ontdekking! Goed dat je er zo uitmuntend aandacht aan besteedt, Peter! Ik vind het trouwens vooral heel veel lijken op Greg Brown, ook zo’n geweldige liedjessmid (en een favoriet van Wim B. trouwens 🙂 )
ook een goede referentie, Kees, zeker. maar al die mannen doen gewoon waar ze goed in zijn: briljante liedjes maken en die eenvoudig vertellen met gitaar en stem. dat is muziek waarbij je tot rust kunt komen en het leven overdenken.
En nu maar hopen dattie op vinyl gaat verschijnen 😉 Pracht album! Groet, Ron.
Mooie recensie, Peter, dat maakt me benieuwd! Ik zal hem vanavond eens een rondje geven, was toch juist naar Nederlandse artiesten aan het luisteren (Anne Soldaat, I Am Oak).