Andrea Schroeder – where the wild oceans end

“Stel je voor: Marlene Dietrich, Nico en Patti Smith, verenigd in een persoon”, schreef ik in 2012 over Andrea’s debuutalbum Blackbird. Andrea Schroeder is gezegend met een prachtige, licht hese, donkere stem. Mevrouw heeft inmiddels zelf ook wel begrepen dat dit haar grote kracht is, althans: op haar tweede album Where The Wild Oceans End lijkt ze dit in elk geval nog meer naar de voorgrond te schuiven. De muziek is ook nog wat soberder en donkerder geworden. WTWOE is een waardige opvolger van het debuut en bestendigd daarmee de kwaliteit van de Berlijnse. In 2012 verwonderde ik me al dat mevrouw Schroeder buiten Duitsland zo weinig aandacht leek te krijgen. Laten we hopen dat dat met het verschijnen van dit album zal veranderen. Aan mij zal het niet liggen in ieder geval.

Laten we even beginnen met het vierde nummer op het album, dat Andrea eerder (met Record Store Day) al als single uitbracht: Helden, een fenomenale cover van een van Bowie’s bekendste nummers (dat moet je durven!), van mijn favo Bowie album Heroes/Helden. Op gitaar horen we Jesper Lehmkuhl (Andrea’s ega); verder Chris Hughes op drums, Dave Allen op bas. Catherine Graindorge geeft zo nu en dan acte de presence op viool. Het album is wederom geproduceerd door Chris Eckman (The Walkabouts). Berlijn is ook prominent aanwezig in Ghosts Of Berlin (Die Geister Von Berlin), een sinister thema met een donkere begeleiding. Maar het album opende al onheilspellend met Dead Man’s Eyes, waar Schroeder bewijst naast een geweldige zangeres ook een begaafd tekstschrijfster te zijn: “my mouth is dry/ of unspoken words/ and my hands/ so tired of writing/ the wine rests of the other day/ and dried in our glasses/ and keep staring at me/ like a dead man’s eyes…”

Het hele album is overigens vrij ingetogen en kalm van tempo. Dat is geen gemakkelijke keus, want dat kan snel vervelen. Maar niet in dit geval, Andrea en de haren beheersen het kunstje van de spanningsboog goed. Fireland is wel een heel trieste song, over het verlies van levenslust. De viool speelt hier een hoofdrol in het versterken van de tristesse. In The Spider zijn het vooral de gillende gitaren die je de stuipen op het lijf jagen en zich als spinnen onder je huid nestelen. Brrr…

Dan het titelnummer: het is niet alleen vanwege de titel dat ik aan `murderballads’ van Nick Cave moet denken. En niet alleen bij dit nummer trouwens, het is alsof mevrouw Schroeder haar eigen album vol murderballads heeft willen maken: dood, verderf, verlies, verlatenheid, spijt, depressie, angsten, alle denkbare demonen waren hier rond. Nu weet ik dat mevrouw Schroeder meneer de holbewoner nogal hoog heeft zitten, dus geheel toevallig kan dit niet zijn. Het nummer wordt naar een fantastische climax geleidt. In The Rattlesnake gaan we heftig verder met stevige vervormde gitaren. Heerlijk, zo’n uitbarsting is wel even lekker op dit punt! Rust komt met Summer Came To Say Goodbye, met zowaar een enigszins opbeurende tekst: `but it won’t get me down’. Het album sluit af met Walk Into The Silence. Waar de wijnglazen na een wilde avond de jonge vrouw als lege dodemansogen aanstaarden in het openingsnummer, zijn hier de jaren vervlogen met de wijn en de wind; ze is oud geworden en samen met haar geliefde stapt ze de stilte binnen.
En de muziek komt tot een eind; alsmede deze zwaarbeladen en doorleefde plaat. Ik zet het zeker niet meteen weer op, want dit moet even bezinken. Maar er komt een dag, waarschijnlijk een avond, wanneer ik licht melancholisch ben of niet kan slapen, het huis leeg is en het buiten pijpenstelen regent, dat ik hem weer uit de kast haal. Dit zijn platen om te koesteren, voor mindere tijden…

release: 10-02-2014 (Glitterhouse)