Voor de derde keer binnen 12 maanden mag ik een van België’s grootste singer-songwriters live aan het werk zien. En het is tot nu toe iedere keer anders geweest. Eerst de club tour van Le Franc Belge, dan een festivaloptreden (op Cactus Festival Brugge) en dan vanavond de theatertour.
Nog voor het doek open gaat zet de band Parfaits Mensonges in, een stemmig begin waarbij Daan flashy gekleed in een donkerrood kostuum en met zonnebril nonchalant het podium op wandelt. En hij staat er vanavond. Hij deelt het podium met zijn vaste companen Isolde Lasoen op een hele reeks instrumenten en Jean-François Assy op cello. Aangevuld met Jeroen Swinnen op toetsen, Geoffrey Burton op gitaar en vaste eenmans-blazer-sectie Jo Hermans. Was de vorige theatertour van Daan nog `simpel’, met enkel cello, piano en gitaar, deze keer werden de registers volledig open getrokken. Ik vind deze keuze overigens niet heel verrassend gezien het toch meer dramatische karakter van de songs op het album Le Franc Belge. Daan is sowiezo niet vies van een stukje theater en drama in de vertolking van zijn nummers. Tijdens zijn club-optreden in Muzikodroom rockte het regelmatige en werden dance-klassiekers als Housewife en Swedisch Designer Drugs in opgesmukte electronische setting gespeeld. Vandaag alles in een meer intieme setting.
De meest bezige bij op het podium was zondermeer Isolde Lasoen; ze speelde vibrafoon (met 4 stokken) terwijl ze ondertussen ook nog af en toe een drumroffel speelde; daarnaast speelde ze op het klokkenspel, drums en allerlei percussie en ook viel ze hier en daar Jo Hermans bij op trompet. En ondertussen zingt, fluit en neuriet ze ook nog eens in de backing vocals. Daan babbelt de nummers weer op onnavolgbare wijze aan elkaar; als hij aan ons toe vertrouwd nooit botox te laten zetten in Bulgarije zie ik dat een jong tiener meisje uitleg vraagt aan haar vader. Geweldig ook dat veel nummers deze keer weer in verrassend andere arrangementen gespeeld worden. Ik werd vooral omvergeblazen door de uitgerekte versie van Protocol; een instrumentale track, die als eerste bis gespeeld werd. Ook de twee dance-hits kwamen langs in lichtelijk aangepast `simpel’ arrangement, dus zonder beats, en op basis van een akoestische set, maar dan weer `aangekleed’ om binnen deze set te passen. Swedisch Designer Drugs, wat tegenwoordig altijd in een duet van Daan en Isolde gebracht wordt, werd ook erg leuk aangekleed, waarbij Daan en Isolde al zingend de zaal in gingen. Al met al hebben ze maar liefst een uur en drie kwartier gespeeld. En ook afsluiter The Player, die Daan enkel met piano en (heerlijke bevreemdend klinkende) gitaar speelde was fenomenaal, de hele zaal zong het refrein `the pla-ha-yer’ mee.
Als je ooit de kans krijgt om deze meneer ergens live te gaan zien, raad ik het je dan ook ten zeerste aan. Zeker als je een beetje drama en opsmuk in muziek wel kunt waarderen.
Live het openingsnummer van dit concert:
En Daan in DWDD:
mousique.nl 