Dit album mag natuurlijk niet ontbreken in de besprekingen van 2013. Daarom op de valreep nog een recensie van Wim, die hij eerder voor Heaven schreef:
Son Lux
LanternsJoyful Noise Recordings/Konkurrent
Lichtgeraakte composities
Laten we er niet omheen draaien, Lanterns, een werkelijk magistraal album, lijkt zich te kunnen opmaken voor de herwaardering die zich over een onbekend aantal jaren zal aandienen. Nauwelijks nog las ik ondubbelzinnig uitgesproken lof voor dit nieuwe werk van Ryan Lott. Het kan zijn dat het herkennen van Augustinus’ illuminatio en de veelvuldige verwijzingen naar de gelijkenis van de wijze en dwaze maagden uit de Bijbel mijn oordeel in gunstige zin heeft beïnvloed. Terwijl wellicht de in tekst en muziek verweven eschatologie menig niet theologisch geschoolde mens tegen de borst zal stuiten. Lott, niet voor niets Son Lux (zoon van het licht) geheten, schetst in Lanterns het einde van alle dingen als een nieuw begin. Woorden als borgtocht (Ransom) en louterend vuur (Pyre) vallen. Nergens ligt dit alles echter zwaar op een goddeloze maag, de cultuurkritiek in Enough Of Our Machines vat bijvoorbeeld goed samen wat Lott met al die christelijke symboliek aan de man tracht te brengen: het kan anders, beter zelfs. Lott weet uiteenlopende stijlelementen als hip hop, popmuziek, modern klassiek en experimentele elektronica naadloos aaneen te smeden. Luister maar eens naar de baritonsaxofoon die hij in Easy gebruikt. Pakt de muziek van Son Lux, verwant aan die van zijn kompaan Sufjan Stevens, soms niet wat al te bombastisch (zoals in No Crimes) uit? Zeker. Maar het is uiteindelijk de ingenieuze lichtvoetigheid van Lott’s doorwrochte en onweerstaanbare composities die op dit derde album de luisteraar om de vinger winden.
Wim Boluijt
Deze recensie is afkomstig uit de editie van Heaven (jan/feb 2014, jaargang 16, nummer 1) die nu in de winkel ligt.
mousique.nl 
mooi in woorden gevat, Wim, en terecht dat deze plaat zo hier ook nog even voor het voetlicht wordt gebracht. Ik vind het ook een bijzondere plaat, echter niet een die mij (al) heel diep raakt, het is meer dat ik rationeel waardering op kan brengen voor de knap in elkaar gezette composities.
overigens is het dan wel bijbels taalgebruik dat hier gebruikt wordt, maar is de notie van een nieuw begin doorheen een einde toch niet exclusief christelijk?
Dit album is er zo een dat ik niet heb opgepikt terwijl het langs dreef. Met enige spijt geloof ik, anders had het vast een plekje op mijn lijst gekregen. Ben het de hele ochtend al aan het luisteren tijdens mijn werk. Kan er voorlopig geen genoeg van krijgen.
Het lag hier gewoon al een tweetal weken in huis: één keer vluchtig geluisterd, en toen toch een beetje langs mij heengegaan, op een enkel nummer na. Vervolgens kreeg ik het te druk met de kerstliedjes, maar nu komt het alsnog binnen. Te laat voor de eindlijst van 2013. Ach, zo’n plaatje met eeuwigheidsnoties laat zich ook niet in een tijdspanne van een jaar persen… 😉
Intussen kan ik David de hand drukken: ik draai het hier ook zo ongeveer de hele dag én het slot- en titelnummer komt zelfs in mijn kerstliedjes-lijst op Facebook! (in het kader van: Johannes 1:5) 🙂
heb hem vanavond (voor mijn uitzending) ook zitten beluisteren. is inderdaad een bijzonder album, maar blijft wel voornamelijk op verstandsniveau hangen bij mij..