Recensie: Chantal Acda – Let Your Hands Be My Guide

Ik ben een moeilijke muziekluisteraar. Mede-Mousiquant Kees klaagt er weleens over dat ik zeker 88 keer naar een album moet luisteren waar hij zelf al lang en breed lyrisch over is voordat ik iets van een mening erover heb. Nou is dit zwaar overdreven en wil hij mij waarschijnlijk gewoon op de zenuwen werken. Daar slaagt hij aardig in overigens. Maar zijn woorden bevatten een kern van waarheid. Ik moet een nieuw album meestal een aantal keer beluisteren, het goede moment ervoor vinden en de muziek op me laten inwerken. Pas dan wordt er iets van een al dan niet genuanceerde mening gevormd. Je kunt je voorstellen dat het maken van een eindejaarslijstje voor mij een lastige bezigheid is, omdat ik simpelweg niet genoeg tijd heb om aan alle goede releases recht te doen. Ik dek mij alvast in.

Misschien was het precies het juiste moment op de juiste plaats en op de juiste manier – op een druilerige middag in een stille studieruimte op de VU  met koptelefoon – dat ik het album van Chantal Acda voor het eerst beluisterde via de Luisterpaal. Hoe dan ook, ik was meteen verkocht. En het album zelf ook! En dat in een vastenperiode waarbij ik van mezelf maar één cd per maand mag kopen in 2013.

Pas na de bestelling realiseerde ik me dat het vaker voorkomt dat ik meteen geraakt wordt door nieuwe muziek en dan toch na een aantal luisterbeurten moet concluderen dat de magie er vanaf is (had ik al gezegd dat ik een moeilijke muziekluisteraar ben?). Let Your Hands Be My Guide zou zich nog moeten bewijzen.

En dat is gebeurd. Oké, het is een album dat wel met aandacht beluisterd moet worden. Social media uitzetten, koptelefoon op je hoofd,  geen gedoe om je heen, dat werkt het beste. Maar het blijft me dan ook vreselijk diep raken. Chantal Acda is in staat om heel veel emotie in heel veel rust en stilte te verpakken. De liedjes zijn stuk voor stuk pareltjes en hebben een bijna therapeutische werking. Wellicht heeft dit te maken met het feit dat ze zelf ook het één en ander heeft moeten verwerken. Arms op High bijvoorbeeld gaat over de herinnering aan de handen van haar aan kanker overleden vader.

Chantal Acda is overigens al langer bezig met muziek. Als onder andere vaste zangeres van Isbells, bij True Bypass waarbij ze samenwerkt met Craig Ward en het project Sleepingdog waarbij ze samenwerkt met Adam Wiltzie (Stars of the Lid). Ze geeft in een interview aan dat ze voor dit solo-album op zoek is gegaan naar haar eigen kracht. Maar ook dat ze haar kwetsbaarheid heeft omarmd. Kracht ontdekken in je kwetsbaarheid: misschien is dit het wel wat mij zo raakt in dit album. Paulus had het er al lang geleden al over, maar ook in muziek van 2013 werkt het nog steeds.

De hulp die Chantal Acda voor deze plaat heeft gekregen van mensen als Nils Frahm en Peter Broderick zal ook geen slecht invloed hebben gehad, denk ik zo. Voor liefhebbers van deze twee laatstgenoemden is Let Your Hands Be My Guide dan ook een aanrader. En voor andere liefhebbers van verstilde sfeervolle luisterliedjes ook.  Bovendien is Advent niet per se de tijd van uitbundigheid, dus dit kan prima als soundtrack fungeren bij de nog maar twee brandende kaarsjes van deze week.