People don’t know nothing anymore
can’t get it figured out
folks just wandering around
justify doing without…
Terry Lee Hale, dat is niet echt een naam die blijft hangen, wel? En hoewel de 60-jarige een indrukwekkende muzikale carrière op zijn naam heeft kennen weinig mensen (in Nederland althans) hem. Toch is hij een van de grondleggers van de Seattle scene, waar hij rondhing met de gasten van Soundgarden, The Walkabouts en Mudhoney (met het nummer `dead is dead’ staat hij als enige singer/songwriter op de legendarisch grunge-verzamelaar Sub Pop 200). Tegenwoordig woont Hale in Parijs, maar maakt nog steeds muziek die zwaar leunt op Amerikaanse singersongwritermuziek, countryrock en americana, al zou je het eigenlijk beter (want breder) roots-muziek kunnen noemen.
Zijn band op deze plaat bestaat verder uit twee Baskisch-Franse muzikanten (Nicolas Chelly op bas en Frantxoa Errecarret op drums), alsmede een indrukwekkende lijst aan gastmuzikanten: Jack Endino (Nirvana, Mudhoney), Glenn Slater (The Walkabouts) en John Hyde (Laura Veirs, Jim White). Het album is geproduceerd door Bob Coke (Black Crowes, Ben Harper).
Nou, dan weet je het wel: dit is degelijke, doorleefde muziek met stevige wortels die voor weinig verrassingen zal zorgen. En dat is ook zo. Hale toont zich een begenadigd verhalenverteller, de cd staat bol van de getormenteerde en ontheemde personages. Als in die personages iets van Hale zelf zit dan is hij een man die na al die jaren nog steeds op weg is, nooit zal arriveren, altijd zal blijven zoeken naar nieuwe muzikale wegen, nieuwe klanken, nieuwe verhalen. Dit is een man die leeft voor muziek; de dag dat hij stilvalt zal zijn laatste zijn. Laat dat nog heel lang duren…
release: 14-10-2013 (Glitterhouse/Munich)
mousique.nl 
Volgens mij heb ik vroegâh wel eens meer van deze man gehoord… Zat hij toen ook al niet bij Glitterhouse? In ieder geval klinkt het gewoon goed, niet meer en niet minder. Mooi dat je hier aandacht voor vraagt op zo’n liefdevolle wijze, Peter!