Arcade Fire: reflektor

`If this is heaven, I need something more’ – Reflektor

Het vierde album van Arcade Fire is anders. Niet dat de band ooit al betrapt kon worden op het herhalen van zichzelf, maar op Reflektor zetten ze (met co-producer James Murphy van LCD Soundsystem aan boord) echt een grote stap voorwaarts. Of dat alle fans zal aanspreken weet ik niet, vooralsnog zijn de meningen verdeeld. Persoonlijk ben ik razend enthousiast. Hun 2010 album The Suburbs werd verkozen tot `album of the year’. Wellicht dat Reflektor in aanmerking komt voor de titel `album of the decade’…

Allé, eerst even een kritische noot, dan hebben we dat maar weer gehad. Waarom in hemelsnaam een dubbelalbum? Met 76 minuten had het ook gewoon een extra lang album kunnen zijn.
Dat gezegd hebbende is het vanaf de eerste klanken van titelnummer Reflektor (niet voor niets de eerste single) alleen maar genieten en van de ene verbazing in de andere vallen. Arcade Fire neemt je in een tijd van wegwerp mp3tjes en oppervlakkige internethypes mee op een lange en adembenemende epische reis langs artrock, punk, reggae, electro, caribische ritmes, kakofonische extase en breed georchestreerde indiepop.

Het album wordt duidelijk geopend met de single Reflektor, die al langer in omloop was: een dansbare discogeoriënteerde track met een tijdloos geluid. We Exist met zijn heerlijke Cure-achtige basloopje doet het beste van de late jaren `80 naar boven komen. Op Flashbulb Eyes gaan we heerlijk loom de reggae/dub kant op. Here Comes The Night Time is van epische proporties: Talking Heads, caribische ritmes en Clash-achtige protopunk strijden om de voorrang. Normal Person is een komisch nummer in Velvet Underground stijl, waar Win Butler in de microfoon hijgt en de boel langzaam naar een climax wordt gebracht. Met You Already Know mixt Arcade Fire soul met new-wave. Het is een zeer catchy nummer dat zomaar eens de volgende single zou kunnen worden. Airplayability high! De eerste cd sluit af met het geweldige nummer Joan Of Arc, dat je zou kunnen typeren als een soort punk/glam-stomp nummer.

Op de eerste cd waaiert het dus alle kanten op. Op de tweede schijf komt er wat dat betreft iets meer rust. Het opent met deel 2 van Here Comes The Night Time, een stemmig en dromerig nummer waar we veel van het oude Arcade Fire terughoren. Dat geldt ook voor Awful Sound (oh Euridice), een stemmige psychedelisch aandoende strum met een heus Beatle-esque koortje aan het eind. It’s Never Over (oh Orpheus) is industriële disco (of zoiets), een goede samensmelting van Arcade Fire en LCD Soundsystem. Porno is retefunky en doet denken aan de vroege hiphop van begin jaren `90 (g-funk). Een groots nummer dat wat mij betreft hét visitekaartje is van Arcade Fire’s eigenzinnige experimenteerdrang. We komen bijna aan het einde met Afterlife, een manische mix van New Order electro en swing. Heerlijk die saxofoon! Het dubbelalbum sluit af met het ambientachtige Supersymmetry, een nummer dat nergens heen gaat maar als een fluwelen deken aanvoelt waarin je je wikkelt en voor de open haard gaat zitten na thuiskomst van een lange reis.

Win Butler is onze Orpheus; Euridice is niet zozeer zijn echtgenote (al zou je dat kunnen zeggen) maar misschien meer de creativiteit, de kunst, de ware liefde voor muziek. Temidden van allerlei afleidingen en bedreigingen leidt hij ons Hades binnen en tijdens die mythische reis vinden we onszelf en de ware liefde weer terug. Niemand kan ons deze hemelse pracht nu nog afnemen, mits we niet meer omkijken..

If this is heaven, I need nothing more…

release: 28-10-2013 (Mercury)

iedereen kan het album al beluisteren via de officiële stream: