Peter
In The Valley Below: peaches ep
27-09-2013 (Sony Music/DGR)
Het Amerikaanse electropop duo In The Valley Below gonst de laatste tijd rond als een nieuwe belofte, doordat het nummer Peaches een soort underground-hit op internet is geworden. Het is ook een sterk nummer. In The Valley Below maakt muziek die meteen een vrolijke snaar raakt. Later dit jaar verschijnt hun debuutalbum The Belt, maar nu is er al een ep’tje, dat naast Peaches nog drie extra nummers bevat. Onthoudt deze naam maar, want van dit duo gaan we meer horen…
Gary Numan: splinter (songs from a broken mind)
14-10-2013 (Mortal Records)
Gary Numan is een van mijn new-wave helden uit de jaren `80. Vooral zijn werk met Tubeway Army kon mij bekoren. Numan heeft veel invloed gehad op diverse latere artiesten. De laatste jaren is de carrière van Gary nogal in het slop geraakt (al worden zijn albums door fans nog steeds gewaardeerd). Numan ging door een moeilijke periode toen hij tegelijkertijd vader werd en erachter kwam dat hij Asperger heeft. Hij voelt zich vaak niet begrepen en kan in zijn reacties nogal eens vreemd overkomen. Desalnietemin zegt Numan dat hij gelukkiger is dan ooit en hij heeft veel steun aan zijn vrouw en kinderen. Zijn carrière raakt stilaan weer wat uit het dal. Zijn nieuwe album is loodwaar en ademt van begin tot eind een ongekende gebrokenheid. Door de industriële sound en de hermetische teksten voelt het soms wat koud en onmenselijk aan, maar tegelijk is het een indrukwekkend en ontroerend album. Gary Numan blijft ongrijpbaar, maar hij is nog lang niet stilgevallen.
Tindersticks: across six leap years
14-10-2013 (City Slang)
Geen greatest hits-album (zanger Stuart Staples vind dat zo iets de dood van een artiest betekend) maar een tiental heropnames van oude nummers, die de band door de jaren heen nooit zo heeft kunnen opnemen `zoals ze echt bedoeld waren’. Onlangs heeft Tindersticks nog een soundtrack uitgebracht en dit nieuwe album klinkt eigenlijk ook als een soort soundtrack: loom, jazzy, broererig, filmisch. Nu is dat altijd al het geval bij Tindersticks, maar dit album is wel heel erg dromerig. Geen instapalbum maar voor de fans die net als ik een diepe liefde ervaren voor het vertrouwde Tindersticks geluid een lust voor het oor. De ideale soundtrack voor een luie zondagmiddag.
Bill Callahan: dream river
07-09-2013 (Drag City)
Sinds Smog lijkt Callahan’s geluid steeds verstilder te worden. Dream River is alweer zijn vierde album onder eigen naam. Dream River is trager, ruimtelijker, warmer en dieper dan ooit. Callahan raakt steeds verder weg bij het experiment en komt zodoende steeds dichter bij traditionele americana. Niettemin blijft het onnavolgbaar Callahan. Je ziet jezelf al zitten in een schommelstoel op een stoffige veranda, hoed over de ogen tegen de bijtende zon, langzaam wegdommelend met een lauwwarm biertje in de hand en Callahan die een paar meter verderop zijn gitaar oppakt en begint te zingen: `drinking while sleeping strangers unknowingly keep me company’.
Kees
Hebronix- Unreal
juli 2013 (ATP Recordings)
Hebronix is het solo-project van Daniel Blumberg van Yuck. Nu ken ik die band eigenlijk niet of nauwelijks – een mens kan immers niet alles weten – maar van Hebronix ben ik wel gecharmeerd. Blumberg heeft op Unreal 6 liedjes gegooid, waar hij wel ruim de tijd voor neemt. Het album duurt n.l. toch gewoon 45 minuten, dus ga maar na. Je zou het lo-fi kunnen noemen: er wordt lekker los gespeeld en de gitaarsolo’s zijn lekker freaky. Blumberg heeft ook een prettig, licht dreinerige stem. Het geheel heeft ook een dromerige sfeer. Het mooiste nummer staat op het eind: The Plan. Het eindeloos herhaalde gitaarmotief verveelt toch geen seconde door alles wat eronder en omheen gebeurt: meesterlijk! Voor de liefhebbers van Pavement en Grandaddy zullen we maar zeggen.
No Age – An Object
september 2013 (Sub Pop Records/Konkurrent)
‘Lomp hoeft niet lelijk te zijn’. Dit zelfverzonnen gezegde zou het motto kunnen zijn van No Age. Deze noise-rockformatie uit Los Angeles bestaat uit twee leden: Randy Randall en Dean Allan Spunt. Zij bespelen respectievelijk de gitaar en de drums. Hun muziek is vaak meedogenloos hard. Men doet niet aan mooi zingen. Regelmatig moest ik denken aan een soort noise-versie van The Baptist Generals. Toch zit er in al die bruut-en lompheid genoeg schoonheid verborgen. In het intro van openingsnummer No Ground rinkelen de gitaren aanvankelijk, om daarna overgenomen te worden door hakkend snarenspel. En An Impression is zelfs teder te noemen. De gitaargolven in het slotnummer My hands, birch and steel zijn indrukwekkend en doen denken aan Mogwai c.s. Kortom: voor de avontuurlijke muziekliefhebber is hier genoeg te halen. Gelieve het wel op hoog volume af te spelen!
mousique.nl 