Recensie: Blackmail – II

Peter stuurde me een mailtje met de vraag of ik het album van de Duitse band Blackmail wilde bespreken, want hij dacht wel dat het in mijn straatje zou passen. Nu is mijn straat vrij breed, zoals u misschien al weet, maar van deze band had ik nog nooit gehoord. Terwijl Blackmail al 20 jaar mee gaat en met name in het thuisland behoorlijk groot is in het alternatieve circuit! (dit heb ik dus niet uit de eerste hand, dat begrijpt u.)Maar goed, ik ben altijd wel in voor iets onbekends en onderwierp het album aan een aantal luisterbeurten…

Ik moet u zeggen dat dit geen vervelende ervaring werd. Het openingsnummer Impact had mij al direct bij de lurven. Het begint met een mooi gitaarintro en een soort koorzang. Maar al snel komt daar een behoorlijk stevige riff overheen. Zanger Mathias Reetz – de nieuwe zanger van de band sinds het vorige album Anima Now! (2011); vandaar de titel II voor het eigenlijk achtste album – maar goed, die nieuwe zanger heeft een prima stem. Een beetje klagerig, een beetje afgeknepen; hier doet hij sterk aan Brian Molko van Placebo denken. Maar het meest verrassende in het nummer moet dan nog komen. Halverwege komt er een soort rust. Er klinkt een klokkenspelletje. De gitaren lijken weg te sterven. Einde liedje, denk je dan. Maar dan stuitert er een serie beats voorbij en knallen de gitaren. Er klinkt een fijne solo en het liedje gaat heerlijk verder. Van zulke verrassingen houd ik wel.

Nu is het aardige van die Reetz dat zijn stem vele klankkleuren heeft. Hij kan meedoen in fraaie beatlesque koortjes, maar ook uithalen als een Eddie Vedder: zachtaardig en teder of juist rauw en roestig als de vehikels op het autokerkhof uit het cd-boekje . De band is al net zo veelzijdig. De ene keer is het pure powerpop dat ze spelen, de andere keer neigt het naar de grunge en elders is het behoorlijk psychedelisch of tendeert het naar mathrock. Het ietwat ronkende persbericht omschrijft het zo: ‘The sound cosmos of Blackmail had never been more rambling, multifaceted and yes, even more progressive than on II. The meanwhile eigth studio album of this pillar of teutonic alternative-rock, revealed Blackmail’s love to Beatlesque melodies, how it’s rooted to psychedelic rock and gurgling organs of the seventies, lift their hat to indie and grunge of the nineties and even takes the bread out of bands like Queens of the Stone Age according to brute directness.’
Hier mogen natuurlijk best de nodige korreltjes zout bij, maar het neemt niet weg dat Blackmail gewoon heel volwassen klinkt en met liefde uit de schat van de rockmuziek put en er tegelijk een hele frisse mix van maakt.

Hoogtepunten op het album zijn: – het al genoemde openingsnummer Impact vanwege de opbouw en de haast industriële grooves
– het opzwepende The Rush met z’n heerlijke koortjes en schreeuwzang
– Day of Doom, dat begint als een fijngevoelige ballad en een heerlijke versnelling kent, waarna het weer tot rust komt (met een heerlijk orgeltje)
– het onheilspellende begin in Palms met daarna de rockende riffs ala Queens of the Stone Age
– de majestueuze pracht in Sleep Well, Madness met strijkers en fluitjes en al

Kortom: Blackmail verdient zeker meer aandacht buiten de eigen landsgrenzen! Aan mij zal het niet meer liggen…

Release: 25-4-2013/DGR Music