Recensie: Mudhoney – Vanishing Point

Sub Pop is één van de betere platenlabels. Menig artiest of band van dit label staat in mijn kast: Low, Beach House, Fleet Foxes, Iron & Wine, The Postal Service, The Shins, Retribution Gospel Choir, enz. enz.
Het label resideert in Seattle – de geboortestad van de grunge. Sub Pop speelde in de ontwikkeling van deze stroming een belangrijke rol. Sterker nog: één van de allereerste grungeplaten, Superfuzz Bigmuff (1988) van Mudhoney, was zelfs zo ongeveer de eerste release van Sub Pop. Kurt Cobain van Nirvana noemde deze plaat ook één van de allerbelangrijkste inspiratiebronnen.

Nu had ik weleens van Mudhoney gehoord, maar eigenlijk nog nooit een plaat van hen beluisterd. Intussen zijn we 25 jaar verder – de bandleden zijn al op leeftijd – en ik luister voor het eerst naar een album van hen en wel hun laatste worp: Vanishing Point. Het kan verkeren… Eerlijk gezegd heb ik deze cd al een paar maanden in huis en hij verdwijnt met vaste regelmaat in de speler. Ik moet daar wel een beetje voor in de stemming zijn. Wat voor stemming, vraagt u zich af? Een beetje een losse, ietwat agressieve stemming zullen we maar zeggen (begrijp me goed: alles blijft binnen de perken!). Eigenlijk drukt het openingsnummer Slipping Away het helemaal uit: een losjes gespeeld drumritme, een fijn basloopje en al snel een lekker rockende gitaar. Mark Arm begint vervolgens te zingen. Nee, hij zal niet snel gevraagd worden voor The Hilliard Ensemble – zijn stem is allesbehalve gepolijst, maar toch zingt Arm met veel passie: tot aan een oerschreeuw toe. Intussen krijgt de gitaar steeds meer een fuzzy geluid en komt er de nodige distortion bij. Aan het eind huilen de gitaren luidkeels. De toon is gezet.

Nee, Mudhoney maakt geen verrassende en vernieuwende gitaarrock. Toch is het wel erg lekker, tenminste: als je houdt van harde en compromisloze rock, met de nodige rafels – als de spijkerbroeken uit de grungeperiode… De teksten zijn ook niet al te subtiel: ‘I don’t care if you think I’m a prick, it’s clear to me you’re the same piece of shit‘ (uit: I Don’t Remember You). En deze zomer zal ik geen glas witte wijn meer drinken zonder het refrein ‘I hate You Chardonnay!‘ in mijn hoofd te horen, refrein uit het korte en verzengende liedje Chardonnay.

Toch graaft Mudhoney inhoudelijk ook wel eens een spade dieper. The Only Son of the Widow from Nain gaat over die jongen uit het Bijbelverhaal in Lukas 7. Niet al te subtiel verzucht hij in het liedje: ‘Fucking Lazarus got whole the fame, I’m the only son of the widow from Nain!‘ Het rockt werkelijk de spuigaten uit en tegelijk heeft het een soort intrinsieke tederheid.
Dat geldt zeker voor één van de mooiste liedjes, Sing This Song of Joy. Zelden hoorde ik zo’n klagerig gezongen vreugdeliedje… Juist dit contrast maakt het boeiend, waarbij de melodie en gitaar eenvoudig, doch zeer doeltreffend zijn.
Het album sluit af met het spijkerharde Douchebags on Parade. De gitaar, drums en bas jammen even wat rond, waarna er een killer-riff wordt neergezet, waar Arm zich door het nummer heenschreeuwt en gromt. Na een minder fijne vergadering of op weg naar een vervelende klus werkt dit bij mij heel prima. Eigenlijk heb je dan gewoon weer zin om bij nummer 1 te beginnen. Aangezien het album iets meer dan een half uur klokt, is daar meestal ook wel alle tijd voor…

released: april 2013 bij Sub Pop/Konkurrent