Het was relatief kort van tevoren aangekondigd, dit concert van Phosphorescent. Wellicht dat het daarom niet zo druk was, Rotown stond maar halfvol, hetgeen toch verwonderlijk is bij zo’n artiest. Voordeel was wel dat het vooral serieuze muziekliefhebbers leken die er op af waren gekomen, het gebruikelijke Rotown-geroezemoes ontbrak in elk geval.
Hoewel ik Phosphorescent al ken sinds Pride, was het voor mij toch de eerste keer dat ik ze live mocht meemaken. En dat was een indrukwekkende ervaring, kan ik u zeggen! Gezien de output van de laatste jaren had ik een soort kruising tussen americana en subtiele indiepop verwacht. Op de laatste cd, Muchacho (waarvan er nog steeds een recensie op deze site moet verschijnen) is het geluid tegelijkertijd rijker en gladder dan ooit. Ik was benieuwd hoe ze dat live gingen doen. Maar, geheel tegen mijn verwachting in, stond er dus gewoon een heftig groovende rockband op het podium in Rotown. Wat een feest!
Het ging allemaal met de grootst mogelijke geroutineerdheid en nonchalance, van de ongecompliceerde inzet, de verexcusering waarom ze wat laat begonnen (ik stond nog te douchen aan de overkant en het alarm op mijn telefoon was blijkbaar niet goed ingesteld) tot aan het NY Mets petje van Matthew Houck en zijn binnenstebuiten gedragen Phosphorescent t-shirt. Nummers als Terror In The Canyons (The Wounded Master), Tell Me Baby (Have You Had Enough) en The Quotidian Beasts werden stevig neergezet; Song Of Zula is dan weer een rustig nummer, maar kwam naar mijn idee toch niet helemaal over in deze kalere uitvoering. Ride On/Right On, met zijn felle gitaarwerk en toetsenbombast daarentegen wel. Zoals veel andere nummers krijgt het live meer ballen dan op de in mijn smaak toch wat al te gladde opnames op cd. Deze eerste, relatief korte, set werd afgesloten met Nothing Was Stolen (Love Me Foolishly).
Even tussendoor over de band: Houck zelf had ik het al over gehad; met zijn slordige baard, Mets petje, binnenstebuiten gekeerde t-shirt, afgetrapte spijkerbroek en cowboylaarzen is hij de verpersoonlijking van de americana. De drummer mag er ook wezen: aan zijn imposante en keurig verzorgde baard te zien zou het mij niet verbazen als hij eerder die dag een bezoekje had gebracht aan Schorem, Haarsnijder en Barbier, even verderop in de staat. De toetseniste met haar tegelijk frêle en wulpse uitstraling deed me erg aan Charlotte Gainsbourg denken. Dan was er nog een pianist met getatoeëerde armen die zijn prachtige retrostijl Korg piano mishandelde alsof hij het ding haatte vanuit het diepst van zijn hart, een bassist met een stoere Rickenbacker en een percussionist.
Als Houck na een tijdje terugkomt pakt hij alleen zijn gitaar. Muisstil is het als hij het gevoelige Wolves zingt, dat eindigt in een knap staaltje gestapelde zang mbv zijn loopstation.
Na een paar nummers komt de band weer terug om o.a. Mermaid Parade ten gehore te brengen. Afgesloten wordt met Los Angeles, dat halverwege ontaardt in een heftig blues/noise experiment inclusief gillende gitaren en dat afgesloten wordt met een magnifiek slotakkoord waarbij de band werkelijk alles uit de kast haalt.
Al met al een zeer memorabel en indrukwekkend concert. Had ik Phosphorescent al hoog in het vaandel, na dit optreden helemaal!
mousique.nl 
Mooi verslag, Peter! Hier had ik ook graag bij geweest, maar de arbeid riep.
Ik ken Phosphorescent al behoorlijk lang en heb ook de beginplaten. ‘Pride’ vind ik nog steeds de beste!
Hilarisch ook hoe je de outfit en uitstraling van de bandleden beschrijft… 🙂
klinkt idd als een memorabele avond. Ik mis Rotown wel hoor…
Rotown heeft inderdaad een programmering die vaak goed aansluit bij mijn smaak.
Maar jullie hebben daar in Vlaanderen ook mooie dingen, als ik jouw verslagen zo lees…
er is hier idd ook genoeg moois te beleven, maar ik mis het gewoon ff op de fiets springen naar Rotown wel, hier moet ik toch wel altijd een half uur a kwartier in de auto.
Jammer dat ik het gemist heb. Al denk ik, dit verslag lezende, dat ik mogelijk licht teleurgesteld zou kunnen zijn geweest door de nadruk op rock ipv americana.
(dé Phosphorecent-plaat voor mij is ‘To Willie’)
tja, dat is inderdaad een mooie (ode aan Willie Nelson). als ik het goed heb (ik kan iets over het hoofd gezien hebben) is dat de enige plaat waar ze niets van hebben gespeeld. het meeste was van Muchacho, Here’s To Taking It Easy en een beetje van Pride.