la liste week 21

Peter

Vår: no one dances quite like my brothers
13-05-2013 (Sacred Bones/Konkurrent)

Vår is het nieuwe project van Elias Rønnenfelt (Iceage) en Loke Rahbek (Sexdrome), gaandeweg uitgebreid met Kristian Emdal (Lower) en Lukas Højland (Redflesh), allemaal namen uit de Copenhaagse hardcore/punk scene. Maar de Denen verrassen met deze plaat, die weinig punk of hardcore bevat maar des te meer electronica. Een bijzondere melancholische mix van postpunk, new-wave, techno, electropop en drone. Of nog korter getypeerd: The Cure on heavy Electronics.

Het album is momenteel in zijn geheel te beluisteren via de luisterpaal.

Savages: silence yourself
06-05-2013 (Rough Trade)

Het lijkt of Siouxie and the Banshees uit het muzikale graf is herrezen. Lang geleden dat ik zulke intense feminine furie heb gehoord. Savages maakt klassieke postpunk, maar dan aangevuld met indringende noiselagen en flarden shoegaze. De stem van Jehny Beth (aka Française Camille Berthomier) doet zo erg aan Siouxie denken en de muziek ligt zo dicht bij die donkere jaren `80 dat het moeiteloos aansluit bij de jaren `80 retro die al een paar jaar de klok slaat in indie-land. Maar dat is helemaal niet erg, in die jaren is er meer mooie muziek gemaakt dan in de jaren `90 en `00 bij elkaar. En ik denk dat er momenteel weinig bands zijn die je zo moeiteloos knock-out slaan met hun brute sound. Dit is nog eens een meidengroep!

The Baptist Generals: jackleg devotional to the heart
21-05-2013 (Sub Pop/Konkurrent)

The Baptist Generals – jackleg devotional to the heart 21-05-2013 (Sub Pop/Konkurrent)
The Baptist Generals zijn na 10 jaar terug met een nieuw album. En Chris Flemmons en de zijnen doen dat overtuigend. Verwacht niet meer de lo-fi sound van toen, verwacht ook geen hooggespannen ambities of geforceerde pogingen modieus te zijn. Wat je wel kunt verwachten: een sterk album vol indie/rootsrock dat het midden houdt ergens tussen Neil Young & Crazy Horse en Neutral Milk Hotel en dat zowel het hart als het hoofd beroerd. Vakmanschap van de bovenste plank.

Bhi Bhiman: substitute preacher
18-05-2013 (Boocoo Music)

Bhi Bhiman, de Amerikaanse roots-zanger van Sri-Lankaanse afkomst, waarover ik eerder schreef bij het verschijnen van zijn album Bhiman, maakte er tijdens liveshows een gewoonte van om Walk Of Life van de Dire Straits te spelen, in een country/blues stijl, terwijl hij zijn publiek het deuntje liet meefluiten. Van het een kwam het ander en nu is er een ep met 6 covers, met naast de Dire Straits liedjes van Tom Petty (Don’t Come Around Here No More), Talking Heads (This Must Be The Place), The Police (Message In A Bottle), Dio (Rainbow In The Dark) en AC/DC (Highway To Hell). Allemaal liedjes uit de jaren `70 en `80, liedjes die Bhiman hebben gevormd in zijn jeugd. En verrassend genoeg is daar geen country bij, wel heavy-metal.

Daft Punk – random access memories
16-05-2013 (Columbia Records)

De twee eerste platen van Daft Punk horen wat mij betreft nog steeds tot het lekkerste dat er op hedendaags dance-gebied is. De derde plaat heb ik links laten liggen, maar na het horen van het gruwelijk aanstekelijke en funky Get Lucky waren mijn verwachtingen t.o.v. de vierde hoog gespannen. Deze verwachtingen konden alleen maar teleurgesteld worden. Daft Punk laat zich op Random Access Memories inspireren door disco, softpop en fusion. Aan het album werkten o.a. Nile Rodgers (Chic) en Giorgio Moroder (een van de grootste disco-producers) mee.
Dat is allemaal leuk en aardig, en je kunt het ook lef noemen, dat Thomas Bangalter en Guy-Manuel de Homem-Christo het wederom over een heel andere boeg gooien; maar het resultaat telt, en dat is wat mij betreft behoorlijk teleurstellend. Als ik zin heb in onvervalste gladde disco zet ik wel een plaat uit die tijd op, er zijn er genoeg; daarbij zijn de `liedjes’ van Daft Punk lang niet zo aanstekelijk, op het met kop en schouders boven de rest uitstekende Get Lucky na dan. Daft Punk is gewoon saai geworden.

---

Kees

The Computers: Love Triangles Hate Squares
29-04-2013 (One Little Indian Records)

Je hebt van die bandnamen die je op het verkeerde been zetten. Zo ook The Computers. Zij maken allesbehalve electro- of synthpop. Integendeel: het is pure rock & roll dat hier de klok slaat, gehesen in een punkjasje (met ijzer beslagen). Je zou het ook garagepunk mogen noemen, waarbij wel de aantekening gemaakt moet worden dat er ook een behoorlijk historisch besef is, want regelmatig klinken er referenties aan de pure rock & roll uit de jaren ’50 en ’60. Maar dan wel in een gruizige vorm. Er wordt fijn op de gitaren geragd en lekker geschreeuwd. De songtitels zijn ook niet mis: Bring me the head of a hipster of Disco sucks, om er maar eens twee te noemen.
Het openingsnummer is furieus en deed me behoorlijk denken aan onze eigen John Coffey. Halverwege zakt het album behoorlijk in en de slotconclusie is dan ook dat het eigenlijk niet zo’n heel opzienbarend album is. Dan drink ik toch liever de ‘Coffey’ van John…

GRMLN: Empire
10-06-2013 (Carpark Records/Konkurrent)

Ik ben enthousiaster over dit album. De naam van de artiest is natuurlijk te flauw voor woorden, maar dat vergeven we de 19-jarige Japanner Yoodoo Park. Hij studeert tegenwoordig in Amerika en heeft een volwassen plaat afgeleverd met stuk voor stuk prima liedjes uit het genre van de gitaar-rock. De zang is behoorlijk dreinerig en je zou zweren dat mr. Park uit Engeland kwam. Het klinkt meer dan behoorlijk naar de muziek zoals die daar in de jaren ’90 uitkwam. Ik denk aan bands als The La’s, Supergrass en The Coral. Voorwaar geen verkeerde referenties, dacht ik zo. Tegelijk heeft GRMLN genoeg eigenheid. Een heerlijk ongecompliceerd plaatje!

---

Daan

Anouk – Sad Singalong Songs
17-05-2013 (Goldilox)

Nooit gedacht dat ik nog eens enthousiast zou worden van Anouk. Deze zin hoorde ik de laatste tijd zo vaak dat ik toch wel nieuwsgierig begon te worden. Nu is het niet moeilijk om op een Songfestival indruk te maken als je een redelijk goed liedje hebt. Bij alle nietszeggende over-the-top-lawaai viel Anouk positief op. Ook door haar ingetogen verschijning waarbij ze niet op een overdreven manier de camera bespeelde (ja, ik heb gekeken zaterdag!) hielp mee. De tegendraadsheid van Anouk wekt mijn sympathie op, evenals het feit dat ze met Kerst in de Vluchtkerk kwam optreden. Maar los van dit alles moet ik ook eerlijk zeggen dat ik vaak wat schamper deed over de muziek van Anouk en dat ik nu moet toegeven dat ze gewoon een erg mooi album heeft gemaakt. Sad Singalong Songs staat vol met droevige liedjes, (meezingbaar? Misschien een beetje). Het doet denken aan de soundtrack van een droevige film, maar dan bijgestaan door de stem van Anouk en absoluut niet te bombastisch. Oh ja: en Birds is niet eens het beste liedje. Dat zijn misschien wel de twee afsluiters van de plaat. Een aanrader voor iedereen die denkt dat hij Anouk niet kan waarderen.