Concertverslag: Low (De Duif Amsterdam, 9 mei 2013)

En zo hadden we toch nog een volle kerk op Hemelvaartsdag. Dat was bij ons ’s morgens in de kerk in Nieuw-Vennep wel anders. Hemelvaart is al sinds tijden ‘het stiefkind van de christelijke feesten’. Mensen gaan eerder dauwtrappen of naar de meubelboulevard dan naar een kerk. Behalve op Hemelvaartsavond in De Duif in Amsterdam. Deze prachtige barokke kerk – inclusief baldakijn, immense preekstoel vol houtsnijwerk, beelden, schilderijen, een mooie kruiswegstatie, enz. – dit godshuis was tot de nok gevuld met kerk- eh concertgangers. Zij waren allen gekomen voor het enige Nederlandse concert dat Low tijdens hun Europese tour gaf. Het was dus stijf uitverkocht. Het was een ‘zitconcert’, wat natuurlijk prima past bij zo’n setting, maar eigenlijk ook bij de regelmatig verstilde muziek van Low. Die vraagt om een introspectieve houding…

Als voorprogramma diende de Zweedse band Mire Kay. Mire Kay bestaat uit twee jonge vrouwen, waarvan de één gitaar speelt en de ander cello. Dat klinkt niet alledaags en dat is het ook niet. Beide dames beschikken over mooie zangstemmen in de lijn van Ane Brun en Alela Diane. Toch was het allemaal ietwat te rustig, waardoor het wat kabbelend werd. Er zaten een paar prachtige liedjes bij, waarbij je je bijna Homerus waande die door de sirenen op vocale wijze verleid werd, maar andere keren klonken ze eerder als Klaas Vaak die het slaapzand in je ogen strooide. In die zin was het niet erg dat het voorprogramma zich tot een half uur beperkte.

Vervolgens was het de beurt aan Low. Deze band uit Duluth Minnesota bestaat al meer dan 20 jaar. De kern ervan wordt gevormd door het echtpaar Alan Sparhawk (gitaar, zang) en Mimi Parker (drums, zang). Om de zoveel jaar wisselen zij van bassist. Tegenwoordig bespeelt Steve Garrington de bas, hoewel hij tijdens het concert nog vaker achter de electrische piano te vinden was (die hij niet onverdienstelijk bespeelt).
De band trapte het concert af met Plastic Cup, het openingsnummer van hun laatste album The Insible Way. Het is één van de prijsnummers van dit album en ik ken geen tederder liedje over plassen in een plastic bekertje. Daarna kwamen er nog drie nummers, allemaal afkomstig van het laatste album: On My Own, Holy Ghost en Clarence White.
In veel kerken wordt er tegenwoordig gebruik gemaakt van een beamer en Low bleek ook met de tijd meegegaan te zijn: op een groot scherm voor het altaar werden visuals geprojecteerd. Medeconcertganger en fotograaf, Vincent Moes, vond het niet veel toevoegen aan het geheel. Ik ben een andere mening toegedaan. Bijvoorbeeld bij On My Own waren oude filmbeelden van stuntmannen te zien, die de afgrijselijkste kunsten uithaalden. Neem daarmee de hartverscheurende gitaar van Sparhawk en je hebt toch een bijzondere combinatie! Er mag nog meer gezegd worden over het gitaarspel van de voorman van Low. Vergis ik mij als ik stel dat sinds zijn lidmaatschap van rockformatie Retribution Gospel Choir Sparhawk steeds beter is gaan gitaarspelen? Het intro en de solo in On My Own waren van een grote (ruige) schoonheid.

Na dit kwartet nieuwe liedjes was het tijd voor een wat ouder nummer: het hitje Monkey, afkomstig van het rockalbum The Great Destroyer (2005). Dit nummer kreeg een heerlijke uitvoering, met licht opzwepende drums, een stuwende bas en een behoorlijk maniakale gitaarpartij. Daarna werd er weer gas teruggenomen met Amathyst, ook afkomstig van het laatste album. Er werd doorgeschakeld met het lyrische en uptempo So Blue, waarbij de zang van Mimi Parker weinigen onberoerd liet. Sowieso zong zij deze avond op een akelig hoog niveau: perfect in de maat met haar echtgenoot en loepzuiver.

Intussen kwam er twee nummers van het voorlaatste album, C’mon voorbij, te weten: Witches (met Sparhawk in topvorm, vocaal en op gitaar) en Especially Me (met vocaal juist de hoofdrol voor Parker). Een paar dagen voor moederdag deed Sparhawk daarna alvast een duit in het zakje met een fraaie versie van Mother, een letterlijk en figuurlijk klein liedje over het moederschap. Daarna werd er juist ruimte genomen met een uitgesponnen intro, dat de toon zette voor Pissing (oorspronkelijk één van de hoogtepunten op The Great Destroyer) en dat uitmondde in een heerlijke uitvoering, met een prachtige opbouw. Intussen rijst bij u misschien de vraag wat Low toch precies heeft met urineren. Ik weet het niet.

Onderwijl keken Vincent Moes en ik elkaar aan en fluisterden (want dat doe je bij Low!) tegen elkaar waar toch de liedjes bleven uit de beginjaren van deze band, toen ze nog onvervalste slowcore maakten. Deze fluistering was nog niet weggestorven of de band zette Words in, het aangrijpende openingsnummer van hun debuutalbum I Could Live In Hope (1994). Een gelukzalige glimlach verscheen op ons beider aangezicht, die ook niet verdween toen daarna Soon en Over The Ocean volgden: de traagheid, de spaarzaamheid en de loepzuivere samenzang grepen ons bij de kladden: hoe geen noot teveel juist genoeg is!
Daarna kwam het enige nummer van Lows ‘electronische album’ Drums and Guns (2007), te weten Murderer. Dit aangrijpende liedje, dat een felle aanklacht was tegen Bush ten tijde van de Irak-oorlog, begon merkwaardig: het leek alsof Sparhawk verkeerd inzette. Hortend en stotend kwam het nummer op gang, maar toen bleek hij een soort te tellen: van 1 naar 2 naar 6. De begeleidende visuals werkten ook vervreemdend: zeilbootjes, dobberend op het water, terwijl Sparhawk zong over een moordenaar die zich beschikbaar stelt om Gods vuile werk op te knappen. Vervreemdend én raak.
Raak was zeker ook In Metal (afkomstig van mijn Low-instapplaat Things We Lost In The Fire (2001). En toen zwaaide Sparhawk en was de band opeens verdwenen. Maar dat liet het publiek niet toe: een stormachtig applaus en gejoel barstte los, dat eerder bij een neger- dan een roomse kerk pastte. De band keerde op haar schreden terug en Sparhawk bleek duidelijk verrast door zoveel bijval.  Als toegift speelde de band een drietal songs: Dragonsfly (ook van Drums and Guns – nu zonder electronica en ook zo een bijzonder mooi liedje), Dinosaur Act (een lievelingsliedje hier in Huize Van den Berg) en het ultieme slotnummer I Hear … Goodnight (afkomstig van de geweldige splitcd met Dirty Three). Het laatste liedje kreeg in de kerk de allure van een evensong. Dat er mensen waren die daarna om nog meer riepen, was jammer, want dit was het perfecte slotakkoord, het ‘amen’ op een gezegend samenzijn. En zo was het.

(de foto’s zijn van Vincent Moes)