Zet het nieuwste album van Iron & Wine op en het volume niet te hoog. Nodig wat vrienden uit, serveer een copieuze maaltijd, trek een wijn uit een prima jaar open, converseer wat en dit is de ideale achtergrond muziek. Ongemerkt trek je door zo’n beetje de hele Amerikaanse popmuziek-catalogus, het klinkt allemaal lekker smooth, geen moeilijk geëxperimenteer, geen nodeloos gefreak. Aan het eind van de avond vraag je je af waarom de sfeer deze avond zo prettig, zo ongedwongen was, zonder je te realiseren dat Sam Beam en co hiervoor in belangrijke mate verantwoordelijk waren. Terwijl je, als de gasten weg zijn, de boel opruimt en wat voor je uit neuriet komen er plotseling wonderlijke melodieën bovendrijven, je hebt geen idee waar ze vandaan komen.
Zo zou het kunnen gaan, als je Ghost On Ghost achteloos opzet. Maar het zou ook anders kunnen gaan. Dat is wanneer je, als al je gasten naar huis zijn, crashed op de bank, de lichten dimt, de halflege fles wijn en een schoon glas binnen handbereik houdt en de plaat nog eens opzet, dit keer op een goed volume. Als je dan opnieuw en ditmaal aandachtig luistert dringt zich steeds krachtiger het idee op: dit is het beste wat Iron & Wine ooit heeft voortgebracht. Sterker: dit zou wel eens de plaat van het jaar kunnen zijn.
Ooit begonnen als ingetogen americana singer/songwriter ontwikkelde Iron & Wine zich in de loop der jaren steeds verder en werd de sound steeds meer verbreed. Op Shepherd’s Dog werd al meer geëxperimenteerd, Kiss Each Other Clean was een al even intrigerend als onnavolgbaar bombastisch kunststukje: indrukwekkend maar ook een beetje geforceerd, als je het mij vraagt (achteraf gezien). Met Ghost On Ghost verenigt Beam alle sterke punten van Iron & Wine in één album. Nu heeft hij dit keer ook niet de minste muzikanten om zich heen verzameld: ondermeer Rob Burger (Tin Hat Trio), Steven Bernstein, Tony Scherr, Kenny Wollesen en Briggan Krauss (allen van Sex Mob), Brian Blade (drums), Curtis Fowlkes op trombone (Jazz Passengers), Tony Garnier (uit de band van Dylan!) op bas, Marike Hughes op cello, Maxim Moston en Doug Wieselman (beiden van Antony and the Johnsons) en Anja Wood.
Dat is een hele rij, en het maakt dat Ghost On Ghost vol en rijk klinkt, met een heerlijk jazzy (en soms zelfs funky) gevoel. Weg is de beklemmende sfeer van eerdere albums, met Ghost On Ghost wordt een onbezorgde lente ingeluid. En ik maak een diepe kniebuiging voor Sam Beam.
release: 15-04-2013 (4AD)
Zo Peter, dat is een boude stelling: het beste dat I & W tot nu toe heeft voortgebracht. Dat zeg ik je nog niet na. Ik heb de plaat twee keer beluisterd. Ik vind hem ook goed, maar eigenlijk soms wat té zoet, teveel 70’s… Ik mis toch een beetje dat beklemmende geloof ik, dat vooral op zijn eerste platen te horen was. Ik zei het ook al bij Kiss Each Other Clean: ik houd toch het meeste van de kale en verstilde I & W. Neemt niet weg, dat deze ook gewoon in mijn kast komt te staan, want Sam Beam heeft nog nooit een slechte plaat gemaakt. Zo is het ook!
Het enthousiasme spat er vanaf….maar dit is dan ook helemaal in jouw straatje! Leuk om te lezen.
Ik vind overigens Our Endless Numbered Days, The Shepherd’s Dog en Around The Well allen alleen beter en spannender dan dit….maar goed, deze kant van I&W is niet helemaal mijn thingy.
Maar -ja het blijft dwarszitten- The Veils ietwat belegen noemen en dan met dit aankomen…dit raakt je gewoon meer, waardoor het je grijpt, meesleurt….
Ik heb I&W één keer in de grote zaal van Paradiso gezien…heel indrukwekken en heel mooi!
Ik ben het wederom met JW eensch!
ik begrijp niet wat je hier belegen aan vind hoor, JW…
maar ik ben het wel met je eens dat die 3 platen masterlijk zijn
ik zeg ook niet dat het belegen is, maar als je een frisse band als The Veils ietwat belegen vind, dan snap ik het vuur bij deze plaat gewoon niet….op de belegen-ladder zou dat treden hoger staan; maar nogmaals ik noem het niet belegen….hoe dan ook I&W is een prima band!
nee, je zegt niet dat het belegen is maar wel belegener dan The Veils 😉
afijn, ik vrees dat het weer een kwestie van smaak is, vervelend dat subjectivistische karakter van recensies zeg!
maar ja, ik heb nu eenmaal een voorkeur voor zoet he…
ik zal niet weer beginnen over die zanger van MMJ…
🙂 🙂 🙂
Nou helemaal subjectivistisch is het niet…..ik heb nog steeds niet helder wat er nou belegen is aan The Veils.
Maar als iemand mij zou zeggen dat jonge kaas naar Old Amsterdam smaakt, dan ga ik daar wel tegenin….los van het feit of de kaas lekker is.
ik heb ook niet gezegd dat het ALLEMAAL belegen is.
de meeste nummers zit best pit in, maar ik vind het niet zo origineel, dat is het vooral.
Komijnekaas dus…
of brandnetelkaas!
Deze recensie maakt in ieder geval erg nieuwsgierig! Leuk geschreven ook!
Ja, die tuinman onder ons heeft z’n writer’s block snel omgeploegd!
inspiratie uit zijn moestuin? 🙂
Pingback: jaarlijst 2013 | mousique.nl