Peter
The Veils: time stays, we go
08-04-2013 (Pitch Beast/Konkurrent)
The Veils kennen we van The Runaway Found, Nux Vomica en Sun Gangs, stuk voor stuk sterke albums vol getormenteerde liedjes die bol stonden van de pathetiek. Op het nieuwe album Time Stays, We Go zijn (dat valt meteen op) de piano en strijkers afwezig. De liedjes zijn meer gitaar georiënteerd, meer standaard indierock. Thematisch is het allemaal treurigheid dat de toon zet, maar muzikaal klinkt het soms zelfs zonnig. Ik moet daar aan wennen, eerlijk gezegd, en waarschijnlijk daarom heeft het album me nog niet echt bij mijn kladden gegrepen. The Veils is op hun vierde album gegroeid naar volwassenheid, maar dat maakt het ook meer beheerst, minder spannend en hier en daar zelfs wat belegen. De stem van Finn Andrews klinkt nog steeds fantastisch en de manier waarop hij zijn stem gebruikt (lekker losjes zingend, gebruik makend van een breed kleurpalet) voorkomt dat de muziek echt saai wordt. Een sterk album, maar het slaat niet in als een bom; dat deden met name de eerste twee wel.
Lower Plenty: hard rubbish
01-04-2013 (Fire/Konkurrent)
Heerlijke lome altcountry/lo-fi/freakfolk van een stelletje voormalige punkrockers uit Melbourne (Australië). Ik hoor geregeld Velvet Underground sferen en Bill Callahan inspiratie. Sarah Heyward en Al Montfort wisselen elkaar voortdurend af qua zang en die stemmen vullen elkaar naadloos aan. Rammelende giraartjes, bedwelmde zang, fladderende ritmes, het klinkt allemaal heel nonchalant, alsof de songs van een eindje op plaat zijn gesmeten. Toch zitten hun (zoals ze het zelf noemen) suburban-country songs goed in elkaar. Thematisch is het eenzaamheid, armoe en treurigheid dat de klok slaat en de muziek reflecteert dat goed. Puik plaatje (`tje’ want hij duurt maar ruim 20 minuten).
Daan
Kashmir – E.A.R.
18-03-2013 (Columbia)
Kashmir is weer helemaal terug! Dat zeggen de recensenten tenminste. Voor mij is dit de eerste ervaring met deze band. Met E.A.R. hebben ze een prachtige plaat gemaakt. Het ene moment laten ze aanstekelijke indiedeuntjes horen, het andere moment gaat het richting experimentele electronica. Het album kent zo haar hoogtepunten, maar blijft de hele tijd interessant.
mousique.nl 
Het album raakt je niet, dat kan. Maar ik ben toch erg nieuwsgierig naar jouw definitie van belegen. Want als The Veils ooit belegen hebben geklonken, een term die helemaal niet op hen van toepassing is, dan is het wel op de eerste twee waar ze menig nummer gladstrijken.
De piano en strijkers zijn niet afwezig, maar brengen vanuit de achtergrond diepgang. De gitaren staan inderdaad op de voorgrond en klinken rauwer dan voorheen. Standaard indierock is over het algemeen vaak met strijkers, piano of wat dan ook. En ook standaard klinken ze allerminst.
Daarbij heeft Finn Andrews de afgelopen jaren behoorlijk wat demonen bevochten, die hij op getormenteerde wijze van zich afzingt. Door de uptempo melodieën klinkt het soms haast vrolijk, maar er zit een diepe, zwarte laag onder. “Dancing With The Tornado” klinkt zelfs als Nick Cave in zijn wilde jaren.
Waar ik op doel is dat de pathetiek bij The Veils er in het begin meer nadrukkelijk op lag. het is logisch dat wanneer je strijkers en piano minder op de voorgrond zet en meer terugvalt op gitaar dat dan die pathetiek verdwijnt. en ja, ik vind dat de band daardoor meer `doorsnee’ gaat klinken.
Maar ik heb ook gezegd dat het een sterke plaat is en The Veils steekt nog altijd met kop en schouder boven heel veel andere bandjes uit. er staan weer een reeks puike songs op en het zijn er maar een paar die wat minder zijn. maar ja, het raakt me inderdaad niet zo als de eerste platen. wellicht zegt dat meer over mij en mijn smaakontwikkeling dan over de kwaliteit van de plaat, maar het is wel zo.
Ik kijk overigens wel erg uit naar de nieuwe The National, die band raakt me nog steeds wel heel erg…
Ha, The National heb ik al in bestelling staan – terwijl ik maar twee liedjes heb gehoord; zegt ook iets over mijn verwachting. The Veils vind ik trouwens ook een fijn bandje, met een zanger met een heerlijk ‘huilerige’ stem! 🙂
daar ben ik ook benieuwd naar!
Toch fijn dat we het vandaag nog ergens over eens zijn, JW. Ik begon me al zorgen te maken 🙂
@Daan, dat Kashmir klinkt zeker niet verkeerd: fijne indiepop inderdaad. Ik ben het alleen niet met je eens dat het interessant blijft. Mijn aandacht verslapte halverwege wel wat, maar dan slaan ze toch weer terug met Pedastals, dat lange, bijna postrock-achtige nummer. Ik kende ze trouwens ook niet.
Ik zal je eerlijk zeggen dat ik ook heb moeten constateren dat het tweede deel minder is.