Peter
Atoms For Peace: amok
25-02-2013 (XL Recordings)
Ik hoor nogal eens dat mensen zich irriteren aan het stemgeluid van Thom Yorke, en dat ze de muziek van Radiohead tegenwoordig te experimenteel vinden (King Of Limbs). Ik deel die mening niet, maar grote kans dat zelfs Thom Yorke haters hun bezwaren laten varen bij beluistering van Amok, het album van supergroep Atoms For Peace, waarin naast Yorke ook bassist Flea (Red Hot Chili Peppers), Joey Waronker (o.a. REM, Smashing Pumpkins), Mauro Refosco en Nigel Godrich aandeel hebben. Amok is gevuld met een ritmische blend van IDM, breakbeat, rock, pop en wereldmuziek. Doet toch in veel opzichten denken aan Yorke’s soloalbum, hetgeen doet vermoeden dat hij een meer dan gemiddeld aandeel heeft gehad in het geheel. Niettemin een heerlijk album, en Yorke irriteert nergens; op bepaalde momenten moet je zijn stem zelfs zoeken als een speld in een hooiberg. De nieuwe look van Yorke is trouwens ook niet verkeerd…
Flea: helen burns
07-03-2013 (Org Music)
Michael Peter Balzary aka Flea is die geweldige bassist van de Red Hot Chili Peppers. Dat de man nog meer in petto heeft dan gewoon een van de beste bassisten ter wereld zijn blijkt uit dat hij daarnaast nog vele andere dingen onderneemt: zo speelt hij geregeld bij andere artiesten, acteert zo hier en daar wat en zit nu dus ook met Thom Yorke in Atoms For Peace. Dit ep’tje ligt al sinds 2007 op de plank, hij had het aanvankelijk thuis opgenomen als tijdverdrijf na een drukke tour met de Peppers. In 2012 kwam het album officieel uit en nu is het ook in Nederland verkrijgbaar.
Helen Burns is overwegend instrumentaal, op een koor na en het titelnummer, waarop Patti Smith meezingt. Het is een eclectische mix van jazz, funk, dub, impro, electro en klassiek.
De opbrengst van het ep’tje zal trouwens naar een non-profit organisatie gaan, heb ik begrepen, een muziekschool die hij zelf mede oprichtte.
Luister hier het titelnummer
Dirk Serries: microphonics XXI-XXV
16-03-2013 (Tonefloat/Bertus)
Dit is geen makkelijke muziek, deze op drones gebaseerde gitaartapijten van voormalig VidnaObmana. De plaat begint ook niet makkelijk, Serries valt met de deur in huis met een overstuurde gitaar. Deze toon blijft de hele eerste track doorgaan, terwijl het geleidelijk meer ingekleurd wordt door allerhande effecten, bijklank en galm. De tweede track begint veel kalmer, bijna intiem; maar ook hier nemen de bijklanken toe tot er een overweldigend geheel ontstaat. Je zou haast zweren dat je naar een compleet strijkorkest zit te luisteren, terwijl Serries dit toch echt allemaal uit zijn gitaar tovert. De derde track is weer een stuk vuiger van aard en de afsluiter (inderdaad, er staan geen 5 maar 4 nummers op dit album) lijkt een soort lome shoegaze. Abstracte muziek, een nieuw hoogtepunt in het ouvre van een man, die continu op zoek is naar de essentie van geluid.
Dirk Serries is op 31 maart bij [F]luister (Dordrecht) live te horen, samen met Loscil.
Kees
Doldrums – Lesser Evil (Souterrain Transmissions/Konkurrent)
Peter stopte mij het recensie-exemplaar van dit album toe: ‘dat lijkt me echt iets voor jou.’ Toen ik het in mijn speler stopte en de eerste klanken naar me toe stuiterden, moest ik toch echt een paar keer slikken. Wat een kakafonie aan electronische geluiden! En die stem van Airick Woodhead… die is zo androgyn, dat ik in eerste instantie dacht dat één van de zangeressen van Dirty Projectors achter de microfoon was gekropen (het tweelingzusje van Björk mag ook). Toch begon ik langzamerhand steeds meer schoonheid in dit album te bespeuren: in de dromerige zang en de atmosferische muziek. Bovendien staat het album bol van de muzikale invloeden (shoegaze, electro, synth-pop, IDM en noise, om er maar een paar te noemen). Het is gewoon een intrigerend plaatje. Nee, nog steeds vind ik niet alles mooi. Ook niet alle liedjes zijn even sterk. Maar toch, het doet me denken aan een stadswandeling die ik pas door Antwerpen maakte: de ene keer verbaas je je over prachtige architectuur en vervolgens loop je langs verwaarloosde en goedkope pandjes, maar voorspelbaar is het allerminst!
Gojira – L’enfant Sauvage (Roadrunner Records)
Van metaalmoeheid is hier in Huize Van den Berg nog geen sprake. Dit geweldige album is van medio 2012, maar verdwijnt nog zeer regelmatig in mijn cd-speler. Vorige week behandelde ik de laatste worp van As I Lay Dying. De metalcore van die band vergeleek ik met een ‘Whopper’ van Burger King. In dit verband denk ik bij de Franse metalband Gojira meer aan een gebraden everzwijn: stevig, zwaar en vet! (met excuses aan de vegetariërs onder ons; doe gerust hier wat ideeën op voor vleesvervangers). Trouwens, de jongens van Gojira zingen graag over ecologische kwesties, dus vegetariërs en andere bewust levende en kiezende mensen kunnen tekstueel hun hart bij hen ophalen!
Zelf richt ik me toch vooral op de muziek van deze geweldenaars. Je zou het een soort post-metalcore kunnen noemen. Er wordt gebruld, geschreewd en ook gezongen. Nu is de zang hier niet echt ‘clean’ meer zoals bij AILD, maar veel ongepolijster. Het meest geweldige aan Gojira vind ik de RIFFS. Niet voor niets schrijf ik die met louter hoofdletters, want die gitaarriffs zijn strak, staccato en naar de keel grijpend. Opvallend is dat er eigenlijk helemaal niet gesoleerd wordt op de gitaar, maar dat mis je helemaal niet door die moddervette riffs, naast het verschrikkelijk strakke drumwerk. Kortom: ook voor dit metaal zwicht ik finaal!
Low – The Invisible Way (Sub Pop Records)
Naar dit album zag ik erg uit, ook toen ik hoorde dat Jeff Tweedy (Wilco) het album geproduceerd had. Met name zijn productie bij de albums van Mavis Staples en Bill Fay hadden mij zeer bekoord. Toch ben ik niet onverdeeld positief over The Invisible Way. Ik weet niet of we daar Tweedy de schuld van moeten geven. Het ligt eerder aan de liedjes die niet altijd even sterk zijn, maar soms maar wat voorkabbelen. Low staat juist bekend om zijn intense songs, waar geen noot teveel is. Die intensiteit mis ik hier nogal eens. Ik mis ze het meest bij de liedjes waar Alan Sparhawk de vocals voor zijn rekening neemt. De songs waarin echtgenote Mimi Parker de hoofdrol speelt, zijn bijna altijd een stuk beter. Dat begint al met openingsnummer Plastic Cup, een werkelijk prachtig liedje. Maar ook Just Make It Stop is fabelachtig mooi. Sparhawk gaat ook maar één keer los op zijn gitaar, in On My Own. Hij lijkt zijn kruit meer verschoten te hebben op het geweldige album van nevenband Retribution Gospel Choir.
Voor alle helderheid: The Invisible Way is echt geen slecht album, maar het behoort zeker niet tot het beste werk van één van mijn lievelingsbands. Ik hoop hun intensiteit wel te horen als ze op Hemelvaartsdag in kerk De Duif in Amsterdam een concert geven.
Daan
Stuart Warwick – The Butcher’s Voice
‘
The Butcher’s Voice’ is een wat zwaarmoedige plaat waarop Stuart Warwick volop worstelt met het leven en zijn (seksuele) identiteit. Deze thematiek doet al snel denken aan Perfume Genius en Antony & The Johnsons. Geen verkeerde associatie en ik kan liefhebbers van deze artiesten dan ook aanraden hier eens naar te luisteren. Muzikaal gezien doet het me vooral denken aan Lost in the Trees. Wat mij betreft de juiste cocktail voor een heel boeiende plaat. Het heeft mij helaas niet zo kunnen raken als de genoemde artiesten dat wel kunnen. Waarom? Ik weet het nog niet. Wellicht volgt nog een uitgebreidere bespreking waarin ik het antwoord kan geven. Voor nu blijft het alsnog een aanrader.
mousique.nl 
Buiten mijn eigen drietal heb ik alleen Dirk Serries gehoord. Dat vind ik trouwens erg fraai. Je omschrijft dat album trouwens erg mooi en herkenbaar, Peter!
Atoms For Peace heb ik nog niet beluisterd. Alleen dat liedje hier. ‘Yorke irriteert nergens’ schrijf je. Laat ik hier nu juist al ontzettende jeuk krijgen van die kopstem en muziek, die voor mijn gevoel nergens naar toe gaat. En dan hebben we het maar helemaal niet over die rare ‘moderne dans’-act van hem. Zijn looks? Mooi pak! En daar houd ik het bij… 😉
dat van die looks was ook een beetje ironisch bedoeld hoor.
en wat betreft Yorke-irritaties, het was van mij ook maar een wild guess, ik heb daar nl geen last van en dan is het lastig beoordelen waar voor anderen de irritatiegrens ligt.
maar je moet de rest van het album ook nog maar eens beluisteren als het kan, want het is toch echt wel lekker muziek hoor.
Laat ik daar nu net mee bezig zijn… Conclusie van luistersessie volgt nog…
Kees, ik ben het met je eens dat dit niet het sterkste Low album is. Toch, en dat hebben we ook gemeen, blijft er als liefhebber veel te genieten. Ik kan dit album prima als heerlijke achtergrond muziek draaien, maar het zal nooit het nivo van Fire of andere klassiekers bereiken.
O zeker staan er prachtige liedjes op, maar het vorige album vond ik al beter, omdat daar meer diepte en intensiteit in zat. Ik vind het sowieso erg lastig om een favoriet Low-album te bepalen. Soms ben ik helemaal in de mood voor die beginalbums: zo desolaat, zo beklemmend. En dan grijp ik bijvoorbeeld naar Secret Name om de onaards mooie melodieën. Ik hoop ook echt dat ze bij dat concert een dwarsdoorsnede van hun rijke oeuvre geven…
Ik vind deze Low ook niet heel indrukwekkend. Vond ook hun vorige een veel verrassender geluid hebben eigenlijk. Nou had Tweedy bij mij ook niet heel hoge verwachtingen gewekt, dat scheelt weer. 😉
Hou jij nou eens op met je negatieve Tweedy-obsessie! Het wordt een beetje pathetisch én voorspelbaar…
Het is niet pathetischer en voorspelbaarder dan het gedweep met deze man!!!
Overigens is alles wat ik wilde zeggen dat de man bij mij niet zulke hoge verwachtingen geschept had als bij anderen die naar deze Low-release uitkeken. Daar heb ik gewoon geluk mee. Sorry hoor, ik wist niet je boos zou worden.
Als je mij bedoelt: ik dweep helemaal niet met Tweedy. Ik vind het een goede muzikant, een prima liedjesschrijver en ook een goed producer. En Wilco vind ik ook een goede band. Soit.
Ik vond het gewoon bij voorbaat een mooi idee dat deze man één van mijn favoriete bands zou produceren. Helaas heeft die samenwerking niet tot iets exceptioneels geleid. Dat is alles wat ik wilde zeggen…
Als dit alles is wat wij wilden zeggen, laten we er dan geen woorden meer aan vuil maken. Op het gebied van Low zijn we het sowieso aardig eens, dacht ik zo. 🙂
Dat is helemaal waar, geliefde leerling 🙂
Heb je nou nog kaartjes weten te ritselen voor De Duif op Hemelvaartsdag?
Nee, daar heb ik geen kaartjes voor. Wellicht ga ik op het laatste moment alsnog (als er nog kaarten zijn dan), maar sta er financieel (en tijdtechnisch) niet heel erg goed voor.
@Peter (en andere Amok-makers), ik heb dat album van de Atomen voor Vrede intussen in z’n geheel beluisterd en de jeuk is alleen maar erger geworden: wat een zenuwenplaat is dit, waarbij die mijnheer Yorke maar doordreint. Het doet me inderdaad denken aan The Eraser (maakte JW niet die vergelijking in zijn bespreking?) en dat vond ik ook al een album van niks.
Nee mensen, opzijgetekende kan hierbij heel erg verlangen naar de tijden van The Bends en OK Computer toen Radiohoofd/Mijnheer Yorke nog prachtige liedjes maakte, met een kop en een staart en hij ook nog op gepaste wijze zong. *trekt harnas aan…
Ik weet niet of ik deze discussie wel aan moet gaan. Als je maar weet dat de Radiohead van Kid A en de andere meer experimentele releases mij wel heeft geholpen in mijn luisteren naar van allerlei muziek. Zonder hen was er voor mij geen post-rock, ambient en andere wazige electronica geweest!
Volgens mij leunde Radiohead juist erg op allerlei electronica-acts zoals Autechre etc. Ze hebben wel een brug weten te slaan tussen rock en experimentele electronische muziek, maar ik zie ze echt niet als grondleggers van post-rock en ambient.
Dat bedoelde ik ook niet, Kees. Ik bedoelde dat ze voor mij de brug naar die genres waren. En daar ben ik ze behoorlijk dankbaar voor. En bij mij doorstaan ze ook nog eens de zogenaamde tand des tijds. Ik ga op het moment chronologisch door mijn cd-collectie en het valt me op hoe zij nog steeds weten te raken waar sommige andere dingen mij echt minder boeien.
Nou ja, vergeleken met Keane snap ik je punt 😉
Ook Keane heeft mooie liedjes, Kees.
Hahahaha, ik betrapte mij er op dat ik afgelopen zaterdagmorgen meefloot met een Keane-liedje dat te horen was in de supermarkt. De geest is wel gewillig, maar het vlees is zwak!
Haha, ja, zo gaan die dingen. 🙂
In de Supermarkt is Keane echt een lichtpuntje hoor. 🙂
Terwijl er zulke toepasselijke muziek is:
probeert ie gewoon weer een andere discussie te openen, heb je een lekkere bui Kees?
ik trap er niet in hoor, smaken mogen verschillen en ik blijf er toch lekker van genieten. betekent wel dat ik je op het verkeerde been heb gezet met mijn opmerking over Yorke’s irritatiegraad, waarvoor mijne nederigen excuses.
Ik heb een heerlijk heldere en milde bui.
Intussen luister ik naar Flea en dat raakt me een stuk meer: erg fraai plaatje!
@Daan, is die Stuart de zoon van Dionne Warwick?? 😉
Ik heb de plaat beluisterd en ik vind het een intrigerend en ook fijn plaatje: die Stuart heeft een mooie stem (in de lijn van Jonathan Meiburg van Shearwater en zelfs Mark Hollis van Talk Talk), de begeleiding is vaak prachtig met hoofdrollen voor de piano en de cello. Grappig trouwens hoe zo’n ondergetatoeerde kerel zo’n bijna feminine plaat kan maken…
Mooi dat het je bevalt, Kees!
Ik moest ook op wat momenten aan Shearwater denken ja. Alleen die ondergetatoeerde kerel, dat is ‘m niet zelf hoor.
Dat vind ik nou weer jammer, dat dit ‘entmythologisiert’ wordt… Ik houd namelijk erg van ambivalenties…
Thom Yorke is danig onder de invloed geraakt van Flying Lotus, een band waar ik weinig mee op heb. Toch weet Yorke zijn eigen weg te vinden en doet het me (inderdaad Kees) het meest denken aan The Eraser, wat ik toch een geniaal album vind. Ook voor de fans van Kid A. De irritatie van de stem begrijp ik in deze dan minder, dat is toch gewoon Yorke ten voeten uit? Ik ben het met Daan eens dat hij met Radiohead wel bruggen heeft weten te slaan naar andere genres, zeker voor de gemiddelde popliefhebber. Dat siert hem. Met Atoms For Peace heeft hij ook een geweldige band geformeerd. Onder meer met Flea…..hee een bruggetje.
Die mini van Flea is geweldig en heb ik uitvoerig (voor een mini) besproken: http://www.subjectivisten.nl/caleidoscoop/2013/03/flea-helen-burns.html
Doldrums idem dito: http://www.subjectivisten.nl/caleidoscoop/2013/03/doldrums-lesser-evil.html
Low en Dirk Serries volgen deze week, maar ik kan verklappen dat ik ze zeer waardeer!
Zeker is de zang op Amok Yorke ten voeten uit, maar wel de Yorke sinds Kid A. Hij is sindsdien echt op een andere manier gaan zingen. Begrijp me goed, ik waardeer de eigenzinnigheid van de man en de experimenteerzucht, maar ik vind het gewoon te vaak geneuzel. Ik heb gewoon het meest met die twee ‘klassieke’ Radiohead-albums.
Ik ben benieuwd naar jouw recensies over Low en Dirk Serries, JW! Misschien kun je weer eens wat aardigs vertellen over Jeff Tweedy… 😉
`ik waardeer de eigenzinnigheid…en de experimenteerzucht, maar ik vind het gewoon te vaak geneuzel’
die Kees, hoe je twee zo tegenstrijdige dingen in 1 zing weet te persen, petje af hoor…
Ik zou het eerder een paradox willen noemen. Misschien dat ik daarom zo van Kierkegaard en Barth houd…
Het andere zingen past ook in zijn nieuw ingeslagen wegen. Je moet er toch ook niet aan denken dat Alan Sparhawk in RGC net zo zingt als in Low? Natuurlijk kan dat buiten je smaakgebied vallen, maar Yorke heeft eerder zo “neuzelig” gezongen. Op Ok, Computer in het prachtige “Exit Music (For Films)” bijvoorbeeld. Of bij UNKLE in “Rabbit In Your Headlight”. Maar laat Amok toch eens op je inwerken, want de ritmisch zijn voller dan op zijn solodebuut. En dat nummer hierboven vind ik toch echt wel heel mooi gezongen….
Ok, het zou kunnen dat die neuzelige manier van zingen al wel eens eerder aan de orde was, maar niet zo prominent en eenzijdig. Dat stoort mij. En van die ‘ritmiek’ op Amok word ik echt heel zenuwachtig.
Het spijt mij, JW: ik denk dat wat jij bij Jim James hebt, bij mij geldt voor de Vredesatomen…
We vinden allebei iets niet goed, soit. Niks aan de hand, maar om Jim James hierbij te betrekken snap ik echt niet. Totaal andere muziek. Ik kan nog wel honderd zangers op noemen die ik een vreselijke stem vind hebben 🙂
Maar het zit je blijkbaar toch dwars dat ik Jim James niet goed vind?
Het zit me zo dwars als een haperende drumcomputer bij een neuzelende Yorke(shire terriër)…
Haha….blaffende honden bijten niet gelukkig!
(de vergelijking had overigens pas geklopt als ik My Morning Jacket wel had gewaardeerd…maar die band mag ook de kliko in)