la liste week 8

Peter

Hayden: us alone (05-02-2013 Arts & Crafts)

Paul Hayden Desser (artiestennaam Hayden) brengt al weer zo’n 20 jaar droevige singer/songwriter liedjes, en maakte in 1995 een behoorlijke indruk met debuutalbum Everything I Long For. Een andere favoriet van mij is het 2008 album In Field & Town (overigens het enige Hayden album dat ik in de kast heb staan). Us Alone is Hayden’s 7e studio-album. Hij speelt alles zelf, heeft alles zelf opgenomen. Sfeer is zijn sterkste troef, want bij elk nummer denk je steeds: dat klinkt lekker! Maar na verloop vraag je je af waar het heen gaat, de songs missen structuur, richting en ontberen melodieuze kracht. Hayden is afgezakt naar het niveau van muzak, heerlijke achtergrondmuziek om een boek bij te lezen ofzo, maar zijn muziek weet me niet meer echt te grijpen. Dat is jammer.

Esben and the Witch: wash the sins not only the face (21-01-2013 Matador)

Neogotiek uit Engeland, met invloeden van postpunk, newwave en shoegaze. My Bloody Valentine meets XX meets Cocteau Twins. Soms misleidend liefelijk, maar overwegend duister, geheimzinnig en bij vlagen dreigend. Het goth zit `m vooral in de bandnaam en de teksten, de muziek staat bol van de retro maar is tegelijk helemaal van nu. Esben And The Witch heeft mij nog steeds niet geheel bij de strot gegrepen (dit album heeft sowieso wat rijpingstijd nodig), en ik kan nog niet helemaal bepalen of ze binnen de genrepoel (een poel waar momenteel veel in gevist wordt) waar ze opereren nu net wel of net niet boven de middenmoot uitsteken. Dit tweede album is in elk geval erg lekker en volgens mij consistenter dan de voorganger. Het meestwerk moet echter nog komen, maar ik hoor het wel in aantocht zijn.

Mazes: ores & minerals (11-02-2013 Fatcat Records/Konkurrent)

Melodieuze powerpop vormt duidelijk de basis voor de sound van deze Londense groep. Op Ores & Minerals hoor je echter nog diverse andere invloeden. De groep zelf noemt als belangrijke inspiratie voor dit album de krautrock van bands als Can en Neu!; dat is terug te horen, maar het wordt nergens wanne-be-krautrock-copypaste, de invloeden worden subtiel in de eigen sound verwerkt. Een beetje Sonic Youth en Pavement hoor ik ook terug. Ores & Minerals is een perfect in elkaar gezet indiepop album, dat ik zeker vaker ga draaien. En luister eens naar het aanstekelijke openingsnummer Bodies:

---

Kees

Pissed Jeans – Honeys (Sub Pop/Konkurrent)

Zelden klopte een bandnaam zo met de muziek die zij voortbracht… Pissed Jeans maakt vuige en smerige rock & roll. Zanger Matt Korvette schreeuwt de longen uit zijn lijf, er wordt op gitaren geragd en de drums knallen. Het is keiharde rock, punk en hardcore, die ook nog eens flink door de stofzuiger is gehaald. En toch blijven het wel liedjes. Juist in de wat ‘rustiger’ nummers doet het geluid ook denken aan de jonge Nick Cave (of als u wilt: Grindermann). Maar die laatste band doet vooral aan testosteron-rock, terwijl Pissed Jeans tekstueel uit een heel ander vaatje tapt: er is introspectie en maatschappijkritiek. Sterker nog: de teksten zijn origineel en intelligent. Neem de openingszin: ‘Bathroom laughter leads to kitchen crying’, en later in hetzelfde nummer: ‘Dancefloor touching leads to hallway screaming.’ In die twee regels zit een heel drama verborgen! Of wat dacht u van de volgende metafoor: ‘I am a chain worker/caught in an infinite loop, like a skipping compact disc.’ Kortom: een fijn plaatje in het harde segment. Zeker, het stinkt, maar het is ook lekker! (en nee, ik begin niet over bepaalde Franse kazen…)