Afgelopen december kreeg ik deze cd in handen (hij verscheen al eerder in 2012). Aangezien december bij mij om andere prioriteiten vraagt, kwam ik er niet toe om snel een recensie te schrijven. ‘Ieder nadeel heeft z’n voordeel,’ pleegt een orakel uit Barcelona te zeggen. In dit geval was het voordeel dat ik het album langer heb beluisterd dan normaal. En ik ben het eigenlijk steeds beter gaan vinden.
Op de eigen website schrijft Nachtpost dat ze er niet zouden geweest zonder: PJ Harvey, Barkmarket, The Gun Club, Nick Cave, Joy Division, This Heat, De Kift, The Ex, Radiohead, Captain Beefheart, Pere Ubu, Sixteen Horsepower, Shellac, The Sound, Comsat Angels, Sparklehorse, Low, Spinvis, The Scene. Dat lijkt me geen verkeerd rijtje aan bestaansredenen! Het grappige is dat ik bij de eerste beluistering de laatst genoemde band in dat rijtje – The Scene – als eerste referentiepunt dacht. Met name de repetitieve gitaarlijnen, de binnensmondse zang en de poëtische teksten hoor je terug bij Nachtpost. Tegelijk moest ik ook vaak denken aan de Nederlandstalige alternatieve rock van Belgische bands als Gorki, Monza en vooral De Mens. Zanger Michel de Laat heeft bijna net zo’n prachtig rollende ‘r’ als Frank van der Linden van De Mens!
Het album Licht (dat trouwens een fraaie hoes heeft!) kent muzikaal gezien een bepaalde losheid. Het klinkt alsof het in één take is opgenomen. Sterker nog: het heeft een soort live-feel, alsof ze in je huiskamer staan te spelen. Tegelijk kent het ook genoeg subtiliteit. De echo van de jengelende gitaar bijvoorbeeld in Van Later Zorg is heel mooi gedaan! En de gitaar in Rechtop Lopen doet denken aan de onvolprezen Groningse band Whipster. Sowieso is de muzikale sfeer behoorlijk jaren ’80 – niet voor niets ook de tijd dat de band ontstond.
Nachtpost begon destijds in de Haagse scene als Nanacht en maakte toen voornamelijk Engelstalige rock. Intussen wordt er nagenoeg in het Nederlands gezongen. Dat gebeurt, zoals gezegd, regelmatig op een verrassend poëtische wijze. Met name liedjes als Nooit Was de Maan en Cliffhanger zijn beeldend, maar dan wel op een soort schetsmatige wijze. Meer een tekening van Rembrandt – met enkele lijnen – dan een olieverfschilderij van Frans Hals. Slapende Hond is juist vanuit een ik-figuur geschreven, die gedreven wordt door wraakbeluste ambities. De haren rijzen je ten berge. De versnelling halverwege is ook mooi gedaan. Een sterk nummer.
Er staat nog één Engelstalig nummer op het album: Past Things Of You. Muzikaal is er weinig mis mee, maar als De Laat gaat zingen, zie ik direct mijn lerares Engels voor me, die hoofdschuddend mijn uitspraak aanhoorde. Wat mij betreft blijft Nachtpost in de moerstaal zingen. Dat klinkt echt een stuk beter. De Laat weet daarbij ook de zinnen op eigen wijze te fraseren. Een ander kritiekpuntje is dat de backingvocals niet altijd even mooi zijn, zacht gezegd. De Laat heeft een goede stem, maar de rest van de bandleden beheerst hun instrument een stuk beter… Sterker nog: er wordt op een soort stuwende wijze gespeeld, waarbij het moeilijk stilzitten is.
Resumerend: wat mij betreft komt deze Nachtpost aan bij de liefhebber van de alternatieve Nederlandstalige rock…
(Hier is Licht integraal te beluisteren)
mousique.nl 
Interessant bandje. Ben wel fan van goede NL-talige platen.
Kende jij dit bandje dan al, Vincent?
Nee, maar met zulke referenties.. ik ben nu aan het luisteren. Beetje de duistere variant van De Dijk, misschien.
Ik ken De Dijk te slecht om daar iets over te zeggen, maar de ‘nachtzijde van de dijk’ roept natuurlijk poëtisch wel van alles op 😉
Ben nu een tijdje onderweg.. en eerlijk is eerlijk: het komt niet in de buurt van de referenties en ik snap ze ook niet. Wat heeft dit van doen met Low? Of Sparklehorse?. Ik vind het opzich aardig, maar ook kaal en eentonig, na een tijdje.
Ik zou die bands geen referenties willen noemen. Zelf geven ze er de Latijnse benaming Sine qua non aan, dat wil zeggen: zonder dat waren wij er niet geweest. Dat wil niet zeggen dat je al die bands terug moet horen. Het is meer het wat rafelige van veel van die bands. En als jij een woord als ‘kaal’ gebruikt, dan moet je eens naar de eerste platen van Low gaan luisteren… 😉
Ik vind trouwens dat kale en eentonige goed werken bij Nachtpost. Het heeft iets bezwerends…
Mijn eerste gedachte was ook: De Dijk rond middernacht. De Dijk heeft prachtalbums gemaakt, daar niet van, maar na je mooie omschrijving en hun referentiekader had ik er misschien meer van verwacht. Ik hoor die invloeden nauwelijks terug en vind het ook ietwat kaal, karig…zeker niet slecht hoor, maar ik word er niet lyrisch van.
Of ik er echt lyrisch van word… Dat weet ik niet. Dat ben ik toch meer van een band als De Kift of Spinvis, die in het Nederlandstalige spectrum toch origineler zijn. Maar na een aantal intensieve luisterbeurten werd ik toch gegrepen door die kale en losse composities, die een soort onder de huid kruipen. En ja, iets mooi omschrijven vind ik altijd weer een uitdaging. Zelfs over de alledaagse dingen als een preekbespreking 😉