Soms lijkt het alsof ik hier op Mousique voortdurend wil aantonen dat we in ons eigen land goede muzikale acts heb. Ook nu weer zal ik een Nederlandse artiest bespreken. Het gaat hier om Arafúra: een ambientproject van Michel de Jong uit Tilburg. Ik wil in mijn verhaal niet te lang in eigen land blijven hangen, maar het mag toch wonderlijk genoemd worden dat deze muziek, die beelden van prachtige natuurlandschappen oproept, uit Tilburg komt. Dat is namelijk niet de meest inspirerende stad.
Dat ik het niet te lang over Nederland en muziek wil hebben, heeft te maken met de aard van deze muziek. Zoals gezegd gaat het hier over ambient. En ambient heeft een soort ‘overstijgend’ geluid, het geluid van een universele droomtoestand, een verlangen naar iets transcendents, noem het zoals je wilt. Lang niet iedereen kan dit gezweef waarderen, maar met een nationaal gevoel heeft deze sound in ieder geval weinig te maken. Ik ben me nu een aantal jaar aan het verdiepen in ambientmuziek en het is een spannend genre. Spannend, in die zin dat de muziek spannend kan klinken. Maar ook in die zin dat het een beetje twee kanten uit kan gaan. Ambient kan namelijk een perfect resultaat, zelfs een bijna heilig geluid hebben. Een voorbeeld hiervan is wat mij betreft Stars of the Lid. Vaak kaal en uitgesponnen, maar in staat om twee uur lang heel diep te raken. Muziek waarbij je het gevoel krijgt dat wanneer iemand er iets aan zou veranderen, hij een grote zonde zou begaan. Ook muziek waarbij je het gevoel krijgt iets belangrijks te missen als je niet aandachtig genoeg luitert. Deze bijzondere kracht van ambientmuziek, draagt al een gevaar in zich. Want het is erg vervelend als je het gevoel hebt dat je van alles mist als je niet goed oplet, maar er ook nog eens van alles blijkt te missen als je wel oplet. Dat kan namelijk ook. Die ambient kun je langdradig noemen. Soms zelfs ronduit saai. Dit is overigens een gevoelskwestie en kan ook niet helemaal onder woorden brengen waarin dit verschil nou precies zit.
Dit werk van Arafúra heet Humores I – IV. De vier muziekstukken zijn gebaseerd op een theorie over het menselijk leven uit de oudheid van de dokters Hippocrates van Kos en Claudius Galenus. Elk muziekstuk staat voor een fase uit het leven van een mens. Voor elk van deze fasen is hier ook nog eens schitterend artwork gemaakt.
Het lijkt erop dat Michel goed heeft geluisterd naar Riceboy Sleeps van Jónsi & Alex. Het is in ieder geval de duidelijkste associatie die ik erbij krijg. Riceboy Sleeps staat vol met lange uitgesponnen sferische stukken met o.a. strijkers en een koor. De muziekstukken klonken als uitgesponnen intro’s van Sigur Rós-nummers (geen toeval, want Jónsi is zanger van deze band). Humores I – IV heeft een soortgelijke sfeer. De nummers van Sigur Rós werken alleen vaak naar een climax toe en dat gebeurt hier dus niet. Daar moet je mee kunnen leven. De muziekstukken van Arafúra gaan ook die kant uit: ze lijken iets groots aan te kondigen, of op iets groots terug te kijken. De grote gebeurtenis zelf, de climax, komt alleen niet. Michel de Jong omschrijft de muziek zelf dan ook als ‘the serene calmth before the social storm’. Dit dekt de lading ook wel.
Bij Riceboy Sleeps van Jónsi & Alex gaat de muziek soms naar de langdradige kant. De plaat duurt ruim een uur en dat er iets te gebeuren staat wat maar niet gebeurt, blijft even spannend, maar wordt op den duur wat saai. De sfeer op Humores I – IV is zoals eerder gemeld vergelijkbaar. Het goede nieuws is dat het hier veel beter uitpakt. Ook op deze plaat staat iets te gebeuren wat maar niet gebeurt. En of dat nou een ‘social storm’ is of iets anders, maakt niet gek veel uit. In deze vier nummers blijft het namelijk spannend genoeg om daar zelf over na te denken, naar te verlangen en om daar beelden bij te vormen. En als er dan toch een gebeurtenis, ‘social storm’ of climax te vinden is op deze plaat, is het wel het slotstuk waarin de zang van Marcia Sela een nadrukkelijke rol speelt en het piepgeluid van een hartslagcomputer in een ziekenhuis de sfeer van de laatste levensfase indrukwekkend overbrengt.
Op Bandcamp is het album te beluisteren, te bestellen of te downloaden.
Laat jij het hier nou sneeuwen, Daan?
En nog een vraag: je volgende post is toch zeker wel die dubbelrecensie van de kerstbox van Sufjan hè? Er worden hier al kamervragen gesteld! 😉
Je zou ook eens on topic reageren, Kees? Nee, die sneeuw is niet van mijn hand. Alleen sneeuwde het hier vorig jaar ook, dus dat is traditie. En idd: mijn volgende post is die dubbelrecensie. Nou wil ik ook wel weten wat je van Arafúra vindt. Je mag er ook eerst naar luisteren. 😉
Soms moet een mens z’n woorden inhouden…
Maarre… mooie bespreking van een volslagen onbekende artiest voor mij. De Bandcamp-pagina is intussen aangeklikt!
de kerstbox laat op zich wachten, maar de sneeuw maakt veel goed. dat is een jaarlijks terugkerende traditie inderdaad, een kleine service van wordpress (die ook uitgezet kan worden, maar ik vind het wel sympathiek).
die Arafura is zeker de moeite van het diggen waard, dat gaan we zometeen dus maar even doen…
Je zou trouwens bijna zeggen dat Mousique een ambient en neoklassiek muziekblog is geworden…
Tijd voor een potje metal, wat jij Wim!
Maar goed, on topic: Arafúra intussen beluisterd en het bevalt me zeker. Vooral Humores II vind ik erg mooi. Het doet trouwens wel heel sterk aan SOTL denken…
En zag ik daar nou de naam van jouw fietsmaat Bram Witvliet staan, als cellist?
Heel goed ontdekt, Kees! Inderdaad doet mijn goede vriend Bram Witvliet mee. En een studiegenoot van mij, Mirjam Vos, ook.
Fijn dat het bevalt!
Weer een mooie ontdekking via deze site. Ik luister zelf de laatste tijd ook veel ambient achtige stukken. Ik noemde laatst op facebook Rhian Sheehan al eens (seven tales of the north wind is prachtig). Ook dit bevalt me prima.
Dank en ga vooral door met mooie dingen ontdekken!
Hey Bart, erg leuk om te horen! In Rhian Sheehan moet ik me dan weer eens wat meer verdiepen. 😉
Leuk om Rhian Sheehan hier ook vernoemd te zien. Rhian en ik zijn namelijk ook al een tijdje bezig met een collab, dus wellicht vindt je dat ook wel interessant!
Bedankt voor het melden! Lijkt me erg interessant!!
Overigens een sneak peek:
Op de nieuwe plaat van Rhian zitten wat texturen en additionele lagen die ik toegevoegd heb aan een nummer van hem. 😉
ps prachtige hoes, doet me wel erg denken aan een bepaalde band uit IJsland 🙂
haha, niet alles hoeft per sé gelinked te worden aan Sigur Rós, als voorbeeld. 😉
Een vriendin van me heeft de front en back cover art gedaan (de andere art is door Yvonne Brouwers gedaan, waar het concept vandaan komt en waarvoor ik de stukken heb gecomponeerd), ze werkt veel met organische dingen. Dit is een afgedrukt blad wat met inkt gedrukt is.
De vergelijking met Sigur Rós snap ik wel in het opzicht dat SR zelf ook veel werkt met een organische aanpak qua drukwerk/etc.
Ha, je moet maar zo denken: er zijn vervelender associaties dan Sigur Rós. Overigens vind ik het artwork erg mooi en erg op zichzelf staan (dus link het niet meteen met Sigur Rós). De schrijfstijl van ‘Arafúra’ is wel wat vergelijkbaar met ‘Takk…’. 🙂 Maar dat is prima.
Hoi Daan, ik vind de muziek van Arafura erg mooi. er gebeurt genoeg om je bij de les te houden en niet te veel, ik vind de combi perfect. dus dank voor de tip, ik ga het aanschaffen straks.
je gaat dan zeker ook Rhian Sheehan waarderen: http://rhiansheehan.bandcamp.com/album/seven-tales-of-the-north-wind-ep
voor nog een 4 dollar te koop!
Hey Bart, heel leuk om te horen! Bedankt voor de support!
_
Michel.
Arafúra
Zojuist aangeschaft via Bandcamp in FLAC formaat en speelt nu thuis af via goede speakers, hier valt nog veel in te ontdekken! Michel, als je meer tips hebt in deze en de Rhian Sheehan hoek (bijv. jullie samenwerking), ik hou me warm aanbevolen!
Blijft toch leuk: artiesten die zelf reageren op een recensie én the comments!
Als er iets belangrijk is is het wel contact houden met je fanbase / potentiële fanbase.
Pas maar op, er lopen hier bij Mousique een paar hele kritische gasten rond! 😉
En er lopen ook gasten rond die op alles en iedereen altijd reageren, hè Kees. 😉
Zekers, Daan!
Ja sorry 🙂
Alleen maar leuk, hoor. 🙂
Wel wat feelgood allemaal: de ene artiest die ik gerecenseerd heb gaat met de andere artiest die ik gerecenseerd heb in gesprek, met complimenten en muziektips. Vredelievend hoor. En dan nog die sneeuwvlokjes erbij. 😉
Alleen maar mooi toch, dat je dat als site bewerkstelligt?!
Is weer eens wat anders dan een van de 3000 dialogen tussen Kees en jou te moeten doorploegen 🙂
Lok Kees nou niet uit de tent, Bart.
Maar je hebt gelijk. Ik vind dit oprecht een leuk effect.
Ben benieuwd wanneer Swelter en Arafúra samen gaan werken.
De dialoog is al sinds Plato een prima vorm voor verdieping… 😉
“Zojuist aangeschaft via Bandcamp in FLAC formaat en speelt nu thuis af via goede speakers, hier valt nog veel in te ontdekken! Michel, als je meer tips hebt in deze en de Rhian Sheehan hoek (bijv. jullie samenwerking), ik hou me warm aanbevolen!”
Er is zeker veel in te ontdekken. Vooral op luid volume kun je de nuances beter opvangen en zul je opmerken dat er eigenlijk veel lagen aanwezig zijn, wat ook het uitgangspunt was. Het is oorspronkelijk gemaakt voor een expositie, dus het moest niet té overheersend zijn, maar er moest wèl genoeg aanwezig zijn om teder de aandacht te trekken.
Als je facebook hebt kun je je subscriben en up to date blijven betreffende Arafúra, maar ook de collab met Rhian Sheehan.
– http://www.facebook.com/ArafuraMusic
Zoals Daan ook al zei is ‘Riceboy Sleeps’ van Jónsi & Alex altijd wel een invloed geweest, dus als je Arafúra waardeerd kun je dat ook absoluut waarderen!
Een andere Nederlandse artiest waarmee ik wel wat overeenkomsten heb is Casilofi. Sander en ik spreken elkaar regelmatig en we zijn beiden fan van elkaars werk. 🙂
Heel mooi dit Daan! Ik heb het album meteen aangeschafd….Laat ze ook even de rest op cd zetten 😉
Dank voor de mooie tip!
Hoezee, als ik zelfs jou er iets mee kan aanraden, heeft zo’n recensie echt nut!
Geweldig Daan heerlijk hoe zo je verhaal bij deze prachtige muziek een eigen leven gaat lijden. Dit draadje is denk ik een school voorbeeld van een gedroomde Mousique post, (met dank aan Michel en Bart )
Het schijnt dat Sufjan Stevens hier ook meeleest… Dussss!
en begrijpt meneer stevens ook wat hij leest, als in spreekt hij onze nederige taal ?
Of ben je aan het dromen Keeske ? 😉
Nou, hier hebben al eerder Mike Roe (77’s) en Steve Scott gereageerd. Duss…
En laten we trouwens Chris Hooson (Dakota Suite) niet vergeten, hoewel die laatste nog een aardig moppie Nederlands spreekt en verstaat.
Google translate doet wonderen…. en brengt hele volksstammen in verwarring 😉
jullie zijn precies braaf zeg, ik heb bij mijn vingerhoedje gemeld dat je er stil voor mag worden en iderdaad het blijft stil… heel stil 🙂
Pingback: mousique’s jaarlijst 2012 | mousique.nl