concertverslag: Christian Scott – Lantaren Venster 11-11-2012

foto: AR (via Flickr)

Christian (Atunde Adjuah) Scott is zeker weten een van de meest talentvolle jazztrompettisten die er op de wereld rondlopen (en nog niet eens dertig jaar oud). Daniel besprak een tijd geleden al zijn nieuwste album. Wij (ondergetekende, Daniel, en nog een aantal vrienden) mochten er afgelopen zondag bij zijn toen hij weer eens met zijn band in Rotterdam was. De verwachtingen waren uiteraard hooggespannen en die werden ook ruimschoots ingelost.

Een deel van de band was nog relatief nieuw. Blijkbaar heeft Christian een neus voor nieuw talent en de gave om iets los te maken in mensen waardoor ze het beste uit zichzelf weten te halen, want de meeste bandleden kent hij al vanaf zijn jeugd of anders toch van Berklee College of Music in Boston, Massachusetts, waar hij het vak geleerd heeft. Christian is wat dat betreft een echte bandleider en heeft ook nog een aardige babbel ook, zoals blijkt: de vaak lange en intense stukken instrumentale muziek worden door hem met tot de verbeelding sprekende kruidige verhaaltjes ingeleid. Een meerwaarde, want de muziek gaat er meer van spreken.

Dat is zeker het geval bij het ultra intense nummer K.K.P.D. (Ku Klux Police Department). Christian leidt dit nummer in met een persoonlijk verhaal dat hij ooit eens voor niets is aangehouden door de politie, die hem op een racistische en mensonterende manier behandelde. In plaats van zijn woede te koelen op de betrokken agent besloot hij er een nummer over te schrijven. Dat is goed terug te horen in het nummer (terug te vinden op het album Yesterday You Said Tomorrow) en zeker live: wat een agressie, wat een virtuositeit. Het vuurwerk spat er werkelijk vanaf.

Dat Christian niet alleen maar freaky `adhd’-jazz kan, maar ook tot stemmige rustige dingen in staat is blijkt uit het prachtige Isadora, dat hij opdraagt aan zijn verloofde, die dezelfde naam draagt en tevens recht tegenover hem op de eerste rij aanwezig is, zoals blijkt. Scott is een virtuoos en de band die doordendert als een machine maakt het concert tot een overwegend uptempo, grootse en intense ervaring. Maar het is juist in deze rustige ballade waar zijn kwaliteiten en het unieke van hem als muzikant wat mij betreft het sterkst naar voren komt. Christian laat hier ruimte, creëert een bijna dromerige sfeer en in alle subtiliteit toont hij ons zijn magnifieke kunnen: de `fluister-techniek’, waarbij hij op een Ben Webster-achtige manier (maar dan op trompet) gebruik maakt van loze lucht om zijn tonen in te laten `verdwijnen’. Op meesterlijke wijze laat hij aan het eind de melodie steeds ijler worden om te eindigen met alleen maar lucht. Deze extreem moeilijke techniek is een beetje zijn handelsmerk geworden, en hij heeft er zijn trompetten zelfs op laten ontwerpen, met die vreemde bochten. Zijn meest gebruikte trompet, een Bb trompet die de naam Katrina draagt, heeft daarnaast ook nog een opgetilde beker, maar dat is vooral omdat hij zijn publiek dan beter kan zien tijdens het spelen.

Verder zijn zeker nog twee nummers noemenswaardig: het Jay-Z/Kanye West nummer No Church In The Wild (van hun album `the throne’) wordt door Christian en zijn band omgetoverd in een heerlijk jazz-nummer dat in de verte refereert aan deze hiphop/r&b hit, en het meeslepende stomp-nummer New New Orleans, waar invloeden te horen zijn van Radiohead (de gitaar) en (voornamelijk in het ritme) van de Bounce Music (een aan de hiphop verwante zeer seksueel getinte dans-muziekstijl die sinds de jaren `80 in New-Orleans in zwang is). Vooral die laatste was een prijsnummer en een goed voorbeeld van de bijzondere manier waarop Christian Scott invloeden uit diverse muziekstijlen in zijn jazz vermengd. De hele setlist heb ik niet, maar in elk geval werd nog Jihad Joe gespeeld en Vs. the Kleptocratic Union (filmpje hieronder).

Eerlijk gezegd kwamen wij (bij het nabespreken) tot de conclusie dat de verschillende bandleden nog wat wisselende kwaliteit lieten zien (voor zover je daarvan kan spreken bij toch al stuk voor stuk topmusici). Gitarist Matt Stevens is een meesterlijke jazzgitarist waarmee Christian al ruim 10 jaar samenwerkt. Bassist Luques Curtis vond ik persoonlijk ook erg goed spelen. Lawrence Fields (piano) en Braxton Cook (sopraansax) speelden over het geheel wat voorzichtig en de nieuwe drummer Corey Fonville beukte er hier en daar vooral als een jonge hond op los. Geniaal en virtuoos, maar nog net niet dat beheerste van iemand met wat meer ervaring.
Dat neemt niet weg dat Christian Scott een zeer begenadigd trompettist en componist is die wederom een puike band om zich heen heeft weten te verzamelen. Ongetwijfeld zal deze band, als ze langer bij hem blijven, tot grotere hoogte stijgen en zullen ook de milde kritiekpuntjes van hierboven dan niet meer van toepassing zijn.