recensie: Cody ChesnuTT – landing on a hundred

/ 2 november 2012

“I was a dead man, I was asleep, I was a stranger in a foreign land, ‘till I met Thee”

Met deze openingszin geeft Cody ChesnuTT meteen – als een soort negatief van Nick Cave (I don’t believe in an interventionist God) een duidelijk signaal af: dit album is het credo van een man die gelouterd is, landed on a hundred, zich met de hulp van een hogere macht, God, the Lord, of simpelweg Thee, ontworstelt heeft aan het verderfelijke leven van sex, drugs en R&B. Nou, dat laatste niet dan (gelukkig).

Hoewel zijn muziek feitelijk wel een soort R&B is is het haast een belediging om het zo te noemen. ChesnuTT is in de verste verte niet te vergelijken met die 13 in een dozijn oewoewoe-mijn-middenrif-speelt-me-weer-eens-parten-R&B-artiesten van vandaag de dag. Vergelijk hem eerder met grootheden als Marvin Gaye, Curtis Mayfield, Al Green en vooral Stevie Wonder. ChesnuTT is voor 2012 wat zij in de jaren `70 waren: The King Of Soul.

Landing On A Hundred is iets gelikter (en korter) dan Cody’s indrukwekkende debuut The Headphone Masterpiece uit 2002, maar het rammelt nog genoeg om het een lekker losse (maar wel vet geproduceerde) feestplaat te maken. Opgenomen in dezelfde studio in Memphis waar Al Green zijn beste platen opnam met een flinke band, inclusief puntige blazers en zwoele strijkers. Soul, funk, rock, blues, hiphop, r&b, het staat er allemaal op.

Het album opent met drie vette soul/funk instant-klassiekers: `Till I Met Thee, I’ve Been Life en That’s Still Mama. Daarna een wat rustiger nummer, het zwoele Marvin Gaye-achtige What Kind Of Cool. Don’t Follow Me is wat de titel al zegt: een wat-je-ook-doet-volg-mijn-voorbeeld-niet waarschuwing. Als je zou zeggen dat Stevie Wonder hier zingt dan zou ik het meteen geloven, en wat een heerlijke (gedempte) trompet! Met Everybody’s brother en Love Is More Than A Wedding Day gaan we helemaal terug naar die heerlijke jaren `70. Under The Spell Of The Handout is pure gospel. Dan krijgen we met Don’t Go The Other Way en Where Is All The Money Going? nog een paar lekker uptempo nummers, waartussen het rustige Chip’s Down. Cody sluit dit geweldige album af met het theatrale Scroll Call. Een soulklassieker is opnieuw geboren.

Maandag 5 november staat Cody in Paradiso.

release: 29-10-2012 (One Little Indian/Konkurrent)

Gerelateerde artikelen

33 gedachtes over “recensie: Cody ChesnuTT – landing on a hundred”

  2. Zo, die man heeft een stem: wat een soul, wat een timing ook! Inhoudelijk heeft hij trouwens ook nog wel wat te vertellen. En – even heel wat anders – dat t-shirt met die tapes vind ik ook gaaf (op de afbeelding naast dat eerste nummer).
    Dank Peter voor deze ontdekking.

    • Krijgt nou wat, die plaat van The Roots heb ik… (sinds kort), maar eerlijk gezegd ging er toch geen belletje bij mij rinkelen bij de naam Cody ChesnuTT. Dat is intussen een klok geworden! 🙂

  4. Via The Old Man and the Sea naar For Whom the Bell Tolls… 🙂

    Dit liedje gaat over Hemmingway:

      • Ach, als we dan toch helemaal de weg kwijt zijn, kan ik hier – in dit symfonische draadje – ook gelijk vermelden dat ik vorige week een aantal albums van Porcupine Tree heb aangeschaft en daar nu van aan het genieten ben…

    • Ik luister nu naar The Sky Moves Sideways.
      Verder ook nog aangeschaft Signify en Coma Divine (allemaal in mooie dubbelalbum-uitgaves).
      En het album van Steve Wilson met Aviv Geffen: Blackfield II

  6. Coma Divine is heel fraai. Heb je In Absentia ook? Dat vind ik (liederengewijs) hun beste album. Terwijl de eerste Blackfield erg goed is en de tweede ‘aardig’. Welcome To My DNA moeten we maar snel vergeten. De twee solowerken van Wilson daarentegen! Signify en The Sky Moves Sideways zijn ook zeer fraai vind ik.
    Als Wilsonoloog wilt worden: ga ook eens op zoek naar Bass Communion, IEM en no-man.
    En om de (Peter)draad weer op te pakken: dit alles wél op vinyl…

    • Dank voor alle tips, Wim. Ik zal ze onthouden! En op vinyl is het me wel te kostbaar… (de snode plannen van Rutte en Samson indachtig)

  7. Heel vet Peter! Het klinkt echt ontzettend lekker. Zijn stem doet me steeds aan R. Kelly denken ( sorry voor de vergelijking, een gelikte r&b-ster, maar hij kan toch écht wel zingen). De muziek zelf is natuurlijk heel andere koek. ChestnuTT’s vorige cd dateert overigens alweer van 10 jaar geleden!

    • Misschien kun je het dan opschrijven – al zwijgenderwijs – want ik ben toch wel benieuwd naar jouw reden van zwijgen… Betreft dat ChestnuTT of R. Kelly? (of ons draadje over Porcupine Tree?)

  9. lachen, hele draadjes ontspinnen zich als ik even een paar uur weg ben.
    leuk dat de meesten van jullie enthousiast zijn over deze plaat. en dat Daniel zijn gezicht hier weer eens laat zien natuurlijk 😉

  10. @JW Het heeft toch wel enigszins raakvlakken met de door ons gewaardeerde Charles Bradley dacht ik zo?

    • Jazeker, maar zoals als vaak als gezegd wordt “als je dit goed vindt, dan vindt je die ook goed” klopt gewoon heel vaak niet. Het zit hem in de details waardoor de één mij raakt en de ander niet of net niet.

      • Dat is waar. Tegelijk valt mij op dat jij in je recensies heel vaak een stoet aan bands of artiesten oplepelt – knap dát je ze zo oplepelt – die verwant zijn aan het geluid van het besproken album. Wat is de reden daarvan dan?

      • dat is enkel om de luisteraar handvatten te geven om een bepaalde artiest te kunnen plaatsen, niets meer of minder…als ik Pink Floyd een invloed noem, wil het dus niet zeggen dat ik alle bands met Pink Floyd invloeden leuk vind

      • Helder! Ik doelde met PF en PT trouwens meer op jouw waardering voor PF zelf – ooit genoemd in je comments bij mijn bespreking van de re-release van The Wall – en aangezien PT op The Sky Moves Sideways wel sterk naar PF neigt, dacht ik dat je dat wel mooi zou vinden. Het was niet meer dan een vermoeden, hoor. Hier komt jouw eerdere stelling weer voor de dag dat het hem in de details zit. En welke dat dan zijn, kan alleen jij bepalen… (pff, wat zit ik eigenlijk moeilijk te doen! :-()

  11. Peet, klinkt niet slecht…. beetje soul is nooit verkeerd, liefst van de tijd dat Rhythm & blues nog Rhythm & blues was. En toen Swing beat nog geen r&b was. Dit klinkt als uit die tijd 🙂

  12. Pingback: mousique’s jaarlijst 2012 | mousique.nl

Reacties zijn gesloten.