la liste 43

Deze week een zeer afwisselende lijst: het gaat van wereldmuziek en americana via jaren `80, hip-hop, techno en dark ambient tot aan doommetal. U ziet: wij zijn van alle markten thuis…

Peter

Bhi Bhiman – bhiman (Tummy Touch/Bertus)

Bhi Bhiman is een Amerikaanse zanger van Sri-Lankaanse origine. Je zou dan misschien pure wereldmuziek verwachten, van die zijige jankerige bollywood-pop. Dat is niet zo; natuurlijk zijn er wel Indiase en Sri-lankaanse invloeden te horen, maar ook folk, blues, country, soul en Afrikaanse invloeden. Er staat zelfs een heuse murderballad op de plaat en zijn stem lijkt misschien nog wel het meest op die van Bill Withers. Bhiman schrijft puike melodieuze liedjes (dat deuntje van Ballerina krijg je bijna niet meer uit je hoofd). Dat we hier iets bijzonders te pakken hebben is duidelijk. Luister maar eens naar opener Guttersnipe.

Debo Band (Next Ambiance/Konkurrent)

Debo Band is wel echte wereldmuziek; een elf man/vrouw sterke band, met een stevige basis in de Ethiopische muziek, maar tevens met invloeden uit gypsy, klezmer, jazz, psychedelica en funk. Die sousafoon die continu voor een vette groef zorgt, heerlijk! Naast blazers ook viool en harmonica. Bijzondere band, die zou ik wel eens op Dunya of Metropolis willen hebben, het weer wordt dan ineens minder belangrijk…

Kreng – works for abattoir ferme 2007-2011 (Miasmah)

Dark ambiant van het fameuze Miasmah label. Kreng is Pepijn Caudron, een zuiderbuur van ons. Deze is nu uit in een werkelijk niet te versmaden vinylbox van vier LP’s (die ik niet ga kopen). Op iedere LP staan slechts twee stukken van zo’n 20 minuten elk. Dit is zware kost, maar voor de liefhebber is dit wel het summum.

Mathijs

Haujobb Ninetynine 

industriele electronica act, met een opvallend lichtvoetig album voor hun doen: Ninetynine, fijne plaat die al ver voor dat men ooit van dubstep gehoord had al postdubstep klonk.

koop dit album voor een zacht prijsje

Sterac  Secret life of Machines  Steve Rachmad

Nederlandse techno producer Steve Rachmad komt met een rerelease van zijn als Sterac uitgebrachte Detroit techno klassieker. back in the days is deze een beetje langs mij heen gegaan. Ik snap er niets van hoe dat is kunnen gebeuren: Mooie stings, prachtige leads en een heerlijke groove. Met de recht de beste nederlanse detroit techno plaat ooit genoemd.

link naar mooie recencie

Nathan Fake   Steamdays   bordercommunity

Electronica artiest die naar mijn bescheiden mening het opwindende van de jaren negentig vast houd in zijn muziek, er wordt genoeg goed uitgebracht waar ik absoluut niks op aan te merken heb, maar vaak mis ik iets, wat ik hier wel vind. Erg fijn en optimistische plaat.

Wim

James Iha – Look To The Sky
Iha zou ‘m nu al op kunnen gaan halen, de onderscheiding voor de Meest Over Het Hoofd Gezien Plaat van 2012. Want dat hij deze gaat krijgen staat wel vast. Dit tweede album (Let It Come Down verscheen in 1998) roept maar één gedachte op: Lindsay Buckingham speelt samen met The Sound. Is het goed? Zeker, al weet ik nog niet hoe goed. Denk aan het wezenlijke van Adore van The Smashing Pumkins, de band waarmee James Iha een zekere faam verwierf. Wie die onderscheiding vorig jaar verdiende? We Are Augustines wellicht?!

Charlie Peacock – No Man’s Land
Hier bij Mousique is Lie Down In The Gras van Charlie Peacock onlangs tot klassieker eerste klas bestempeld. We schreven er nooit uitgebreid over (wie wel, zouden we willen vragen, want dit uit 1984 stammend album lijkt zo goed als vergeten). Eerlijk gezegd waren we na de fameuze West Coast Diaries (I, II en III) niet meer zo onder de indruk van Peacock. Het valt niet uit te sluiten dat zulks met ons van doen heeft (gehad), want muziek maken kan deze ‘in jazz en pop gewortelde’ als geen ander. Het zojuist verschenen No Man’s Land grijpt ons weer ouderwets bij de kladden. Peacock vertelt op dit album de geschiedenis van zijn familie. De ingenieuze composities (vleugje zydeco hier en een toefje soul daar) kennen de swing die het beste werk van Peacock kenmerkt. Terwijl zijn teksten het narrowspeak van veel van zijn eerdere albums verrassend weten te ontwijken.
I can work on my mind but what about these feelings?
They’ll do their crazy-making ‘till I’m crawling on the ceiling
And looking for relief of any stupid kind
To numb my loopy misery, shut down my noisy mind
I tell you what’s a bitch, I got sadder songs than this.

Evoken – Altra Mors
Gitzwarte duisternis. Deze doommetal zal niet iedereen op prijs kunnen stellen. For it is not the singing of angels that beckon, but the feral groans of death… Majestueus traag voortkruipend onheil. De achterkant van de wereld die derhalve ook een kant is: de zwarte dood.

Kees

G.O.O.D. Music – Cruel Summer (GOOD Music/Def Jam)

Kanye West is een bezig baasje. Naast z’n eigen hiphop-creaties is hij ook een erkend producer. Hij beheert ook een eigen label: G.O.O.D. Music. Zelf noemt West het geen label, maar ‘A Family And A Production Company.’ Hoe dan ook, vele van deze ‘familieleden’ heeft Kanye uitgenodigd om een gezamenlijk album te maken. Ik noem er een aantal: maatje Jay-Z, R. Kelly, Big Sean, Pusha T, Ghostface Killah, Raekwon, John Legend en Kid Cudi (in de fantastische videoclip van single Mercy zie je er een aantal figureren). Het album is niet zo goed als Kanye Wests meesterwerk My Beautiful Dark Twisted Fantasy. En ook het niveau van Watch The Throne, het gezamenlijke album van West en Jay-Z, wordt niet gehaald. Toch bevat Cruel Summer genoeg van het beste van de huidige commerciële hiphop van vandaag de dag. En met de productie zit het met ‘De Mozart van de hiphop’, alias Kanye West, wel snor. Aanstekelijke plaat!

Sera Cahoone – Deer Creek Canyon (Sub Pop/Konkurrent)

Je hebt van die muziek, die perfect past bij het jaargetijde. Zulke muziek biedt Deer Creek Canyon, het nieuwe album van Sera Cahoone. Deze zangeres speelde ooit in Carissa’s Weird en later in Band of Horses. Sinds 2006 is ze solo gegaan. Haar nieuwste album staat bol van herfstige liedjes, die hun roots hebben in de country en de folk. De lage stem van Cahoone luistert zeer prettig weg en de instrumentatie is sober, doch effectief, met glansrollen voor de steelgitaar en cello. Een fijn melancholisch plaatje, dat klinkt zoals een goede herfstbok smaakt: bitterzoet.

The Blue Nile – Hats (Linn Records)

Mijn weeklijstje bestaat niet altijd uit louter recente muziek, maar kan ook van vervlogen tijden zijn. Neem The Blue Nile. Ik had vaak genoeg van deze typische jaren ’80 band gehoord, maar deze nooit zelf actief beluisterd. Daar is een einde aangekomen sinds ik van Peter het album Hats overnam. Zonder spijt kan ik nu zeggen. Wat een heerlijk gedistingeerde kwaliteitspop biedt dit album. Wat goed geproduceerd zijn die uitgesponnen liedjes en wat heeft zanger Paul Buchanan een mooie stem. Kortom, ook hier voel ik me een soort Augustinus: ‘veel te laat heb ik u liefgekregen…’