Concert verslag Piano anders #2 ccha 25-02-2012

“Zeven stukjes muziek over dode mensen en gebroken harten”(Adam Wiltzie)

een avondje pianomuziek maar dan “anders”. Onder de titel Piano Anders programmeert het cultureel centrum Hasselt avontuurlijke moderne klassieke of op z,n mist klassiek geinspireerde pianogedreven muziek. De avond werd gevuld door een aantal redelijk verschillende artiesten, een elfachtig meisje, een vlaams ensemble met naar verstilde luisterliedjes neigende klassiek geinspireerde stukken. En de drone meets neo klassieke ambient klanken van A Winged Victory for the Sullen…

het concert vond plaats in de grote zaal van de schouwburg (grote zaal voor relatief onbekende namen, maar wel een echt mooie zaal qua akoestiek) Dit jaar dus piano anders#2 met: Maike Zazie , Jan Swerts en en A winged Victory for the Sullen 

note:  Vorig jaar op piano anders #1( waren de artiesten: Nils Frahm  , Dustin O’Halloran (dit jaar dus opnieuuw met Awvfts) en Hauschka.

Maike Zazie, een schattig, wat verlegen lichtelijk zonderling meisje dat in een een sprookjes jurk (compleet met voille) het podium op kwam beet de spits af.  Een grappige setup op het podium met een paar kinder instrumentjes en twee wijn glazen (!) deed mij erg verlangen naar het optreden. Na een korte schuchtere introductie slaat ze een aantal noten op haar (perfect versterkte) klokkenspel aan en draait zich vervolgens naar haar vleugel. Fijne verstilde piano ambient met zeer spaarzame, twijfelachtige, dromerige Duits/Zweedse zanglijnen. Heel mooi, maar helaas kwam het idee voor mij niet echt over. Haar leuke kindergeluidjes en de spaarzaam gebruikte electronica was niet subtiel genoeg of blende niet genoeg in de muziek. Nu was het meer “ik zet een bandje op, speel een stukje piano hier over heen, en dan speel ik even op mijn klokkenspel en ik giet (versterkt!) water in de wijn glazen en laat ze zingen. Mooi idee en heerlijke klanken maar nog niet op punt.

Na een pauze volgde Jan Swerts, een pianist uit Sint-Truiden, die hevig geïnspireerd is door het minimalistische geluid van o.a. Wim Mertens, een andere Belgische componist. Zijn set begon met een heerlijk uitgesponnen stuk (21 minuten) Lokenstraat 1: minimale piano met verstilde zang en mooi gedoseerd koper ensemble (Cornet, Bugel en euphonium). Van zijn album “Weg”  zijn alle nummers zijn genoemd naar een adres waar Jan herinneringen aan heeft. De Muziek wordt vergezeld door prachtig gestileerde tekeningen van de panden in stemmig zwart-wit. Leuk detail, de arrangementen op het album zijn o.a. gemaakt door een collega van mij: Michel Smullenberghs, hij speelde ook mee deze avond op euphonium. Na het eerste nummer kwamen er nog een aantal strijkers bij. Ondanks de uitgebreide bezetting bleef alles heel ingetogen en gedoseerd, wat mijns inziens bijdraagt aan de verstilde pracht van de composities. Ook hier kwam er een klokkenspel aan te pas gespeeld door de violiste (Beatrijs Dekleck),  in dit geval paste het heel goed in het geheeld en was het echt een meerwaarde. Elke noot die gespeeld werd was wel overwogen, zonder dat het steriel klonk. Ik heb genoten van deze kennismaking en zal later dit jaar aandacht zeker besteden aan zijn nieuwe album The Anatomy Of Melancholy. Ik hoop dan ook een interview met hen in de wacht te kunnen slepen.

Dan komen we aan de derde act van de avond: A Winged Victory for the Sullen die met hun album zowel in de definitieve jaarlijst  2012 van Mousique terecht zijn gekomen (en op de tweede plaats in demijne en op 7 bij PeTer). Ik was vol verwachting omdat ik ergens had gelezen dat een optreden van hen “zo mooi is dat het pijn doet”. Dit gevoel heb ik zeker gehad tijdens deze set.  Na een korte introductie van Dustin O’Halaran vatte Adam Wiltzie de set samen in de gevleugelde woorden “Zeven stukjes muziek over dode mensen en gebroken harten” Heel anders dan de andere acts staat de sound van AWVFTS als een huis door de zwaar aangezette ambient drones van Adam Wiltzie op zijn gitaar. Aan het begin was het even zoeken om de zware tonen goed afgesteld te krijgen. Wat ik altijd wel tof vind is dat een live set meer geeft dan wat op de cd staat,

en dat was hier zeker het geval. De tracks van de cd zijn allemaal gespeeld maar telkens op een andere manier dan op de plaat staat. De bezetting : Wiltzie op gitaar en electronica, O,Halloran op piano en electronica aangevulde met twee violisten (viool en altviool) en een cello. De openingtrack was Steep Hills of Vicodin Tears waarmee een overweldigende melancholische trip werd ingezet. Met voor mij als hoogte punt de atonale klanken van A Symphony Pathétique. Prachtig hoe de strijkers echt opgaan in het tapijt van klank en haast ongemerkt opdagen en weer verdwijnen (je merkt het pas echt als ze alweer weg zijn). Bij vlagen trilden onze stoelen van de subbassen en zorgden de strijkers en pianotonen voor kippenvel… meer moet dat niet zijn

Volgend jaar weer een Piano Anders wat mij betreft.

Maike Zazie met een stuk over de herinneringen van een ruimte waar verschillenden mensen gewoon hebben.

een zeer goed indruk van wat Jan Swerts doet

A winged victory for the sullen live (nummer 6 van 9 filmpjes die een hele show laten zien)