Ok we gaan er aan beginnen, mijn beloofde stuk over Acid, of acid house zoals ik het beter kan noemen om de link naar acid (als in LSD) te ontwijken.
Acid ontstaan dus midden jaren 80, er heerst al jaren een discussie over wat de eerste acid track was. Voor mij persoonlijk is de eerste echte acid plaat die ik hoorde confusions revenge van armando. De eerste acid plaat volgens velen is ‘Acid tracks’ van phuture. Persoonlijk vind ik die discussie niet interessant, interessanter is de muziek en de sfeer.
Het verhaal wil dat de acid sound eigenlijk ontstaan is door dat DJ Piere (Chicago) ontdekte dat je met de Roland tb303 basliner, (een bas synthersyser bedoeld om muzikanten te voorzien van een programmeerbare bas begleiding) extreme manipulaties kan uitvoeren wat dus de sound die acid als stroming binnen de electronische muziek zo uniek maakt is. Dit ontdekte hij ergesn in 1985, en in dat jaar maakten ze ook de eerste track die dan ook direkt opgepikt werd door DJ Ron Hardy in de Club “the music box” waar hij resident dj was
Uit het boek the history of house de volgende quote:
“Phuture was me and two other guys, Spanky and Herbert J.” remembers Pierre. “We had this Roland 303, which was a bassline machine, and we were trying to figure out how to use it. When we switched it on, that acid sound was already in it and we liked the sound of it so we decided to add some drums and make a track with it. We gave it to Ron Hardy who started playing it straight away. In fact, the first time he played it, he played it four times in one night! The first time people were like, ‘what the fuck is this?’ but by the fourth time they loved it.”
Acid is vooral dansvloer muziek, zeker de eerste acid, in de jaren 80 waar dit stuk toch vooral over gaat, het is oogjes dicht en gaan op dandansvloer. De perfecte aankleding van een acid feest: een goeie geluids instalatie en rookmachine en een stoboscoop, en heel veel smileys het symbool van acid house. Later onstaan er ook andere subgenres van acid en vermengt de stijl zich met andere stijlen, in andere artikesl hier meer over…
Voor mij begon het toen een vriend afkwam met confusions revenge een plaat die begint met een zeer vuil stemmetje (een smiley ?) die een verhaal verteld over het vinden van de sound en de naam van acid. En dan die acid lijn…. vet ! Wij ontdekten dit helaas 10 jaar na dato. Maar de invloed van acid is groot geweest op de muziek die wij toen luisterden (en nog luisteren, zie CBL)
Nadat acid house door Phuture, DJ Piere en andere bekend geworden is, maakt het de oversteek naar Engeland en Europa. De in 1987 geopend Londense club Shoom speelde een belangrijke rol bij deze oversteek. In 1988 ontstaat hierdoor wat wel genoemd wordt “the second summer of love” (voetbal agressie was veel minder omdat de hooligans zich tegoed deden aan muziek en drugs op de acid parties) natuurlijk een knipoog naar de zomer van 1967 van de hippies. De feeste duuden vaak de hele nacht en werden vaak niet getolereerd en verplaatsten zich naar de illegaliteit, wat de romantiek van de stijl nog vergroot voor mij.
In nederland gebeurd het ook in 1988, het begint in de Roxy, en luid ook de grote doorbraak van de house in nederland in. Een feest dat door velen wordt gemarkeerd als het eerste hoogtepunt op het gebied van acid house-party’s in Nederland was ‘Disco Hippies On Acid’, dat werd georganiseerd door de RoXY- DJ’s Eddy de Clercq, DJ Johnson en Joost van Bellen. Naar Engels voorbeeld wilden de drie een ‘echte’ acid-house party in de RoXY organiseren, met stroboscoop-lichten, spiegels als decors, rook-machines en de hele nacht door alleen echte, onvervalste acid house. De portiers en het bar-personeel zagen zo’n 6 uur durend acid house feest met alleen monotome muziek en rare lichten helemaal niet zitten. En dus werd besloten uit te wijken naar een andere lokatie. Een perfecte lokatie werd gevonden in ‘De Bank’, een oud en leegstaand bankgebouw in het centrum van Amsterdam waar Eddy, Johnson en Joost precies konden doen waar ze zin in hadden, namelijk de hele nacht acid-house draaien. Omgeven door rook-machines en stroboscoop-lichten ging een publiek van zo’n 200 man die nacht in de leegstaande kluis op de beneden-verdieping volledig uit z’n dak op de nieuwe acid-house.
Ik heb deze sfeer zelf mogen proeven op verschillende feesten van “for acid eyes only” feeste georganiseerd door de Zodiak Comune. Deze feesten vondzn plaats op heel toffe (illegale) locaties zoals een oude steen fabriek, een leeg staande jeugd gevangenis in de bossen bij Amersfoort en in de catacomben van een kerk in Amsterdam. Die feesten waren heerlijk, alle mensen door elkaar ( de gabber en de koorbal staan samen uit hun dak te gaan) lekkere muziek en geen gedoe.
confusions revenge van armando, de eerste acid plaat die ik hoorde
Acid trax, de eerste acid plaat ?
nog een geweldige plaat van Phuture
DJ Piere en zij fantasy club, let vooral op de 303 bass onder de zang…
Een mooi verhaal over deze muziekstroming, Theiz! Ik wist er ook niet heel veel van. Dank voor dit onderricht. Tegelijk moet ik wel zeggen dat ik met deze electronische muziek niet zo veel heb: het is me te kaal, te minimalistisch en te veel op de onderbuik gericht en te weinig op de verbeelding. Althans, die indruk maakt het op mij. Ik ben trouwens ook geen danser…
Het is zeker onderbuik muziek. Vooral in de begin periode, met rudimentaire middelen een baslinene (de 303) en een drum computer (ook roland, een tr909 of en tr808 of ook een heel typische sound een tr606 of tr626) Ik zal nog wel eens een stuk schrijven over later acid, met name ambient acid en acid techno waar digen tussen zitten die je waarschijnlijk beter kunt pruimen…
Ik ben benieuwd.
Leuk om te lezen, ook al heb ik net als Kees niet zoveel met het genre. Ik herken overigens wel klanken die ik ook in de jaren 90 of nu weer terug hoor in muziek die ik wel heb. Het is ook altijd leuk om te zien waar een genre als acid house weer toe geleid heeft.
Maar in de jaren 90 had je Skint Records waarop de Fatboy Slims en Squarepushers geboren werden, die in het begin ook hier tegenaan leunden. Als je kijkt naar hedendaagse bands als Zomby of Hercules And Love Affair, dan hoor ik ook daar veel van die acid house in terug. Of zitten mijn oren dan goed verstopt?
Ik meen dat ook te horen, JW!
the hercules love affair kan ik zo niet 9ik ga het eens luisteren) als je zomby bedoeld als die van het album dedication (redelijk gehyped geweest) dan kan ik daar wel in mee gaan. Skint heeft wel invloeden, square pusher zeker, maar toch al wel ver afgeleid. Als je de stukken leest zie je bijvoorbeeld ook dat de populariteit van Acid ook geleid heeft tot hoge hit lijst noteringen van bijvoorbeeld Jazz and the plastic population met The only way is up, en S-express met theme from S-express (zie de youtube filmpjes)
Acid heeft uiteraard invloed gehad op gebruik van filtering in muziek ( resonance en cutoff frequentie zijn niet meer weg te denken in elektronische dance)
Ja die van Dedication…
Ik ben ook wel benieuwd waar het geniale “Pump Up The Volume” van M/A/R/R/S in past. De enige nummer 1 hit ooit op het 4ad label (van Dead Can Dance, Pixies, Cocteau Twins, Bauhaus, This Mortal Coil, etc)…maar wat voor één!!!
Acid klinkt in onze oren misschien nu een beetje simplistisch en lomp. Maar wat de Acid vooral bijzonder maakte, denk ik, was de hele cultuur die erbij hoorde. Hoewel ik het niet aan den lijve heb ondervonden, denk ik dat het te vergelijken is met de (oorspronkeijke) Punk beweging of de Flower Power. Mathijs beschrijft dit ook wel in zijn artikel, de gezellige feesten zonder gedoe.
Precies, het heeft zeker ook te maken met de cultuur en de sfeer. Ik kan me herinneren op een van de feesten tot het ochtendgloren te hebben gedanst om ten slotte (heel erg hippie) te eindigen met alle maal moe gedanste mensen om een kampvuur. Waarbij een plaatselijke boer eens even kwam buurten met de hond die prompt tussen de feestgangers ging liggen om een heerlijk geaaid te worden.
Ik beschouw dit niet als lomp of symplistisch hoor Peter. Eenvoudig en to the point lijken mij betere trefwoorden. Ik moet erg denken aan allerhande obscure underground van christelijke snit uit de jaren tachtig en begin jaren negentig. Marc Plainguet, Crazed Bunnyz en natuurlijk Blackhouse. Laatst (met Kees op stap) vond ik nog ep (vinyl) van Blackhouse. Vroeger had ik dat allemaal op cassette. Het monotone aspect van deze muziek is buitengewoon intrigerend. Deze muziek is het chasis waarop nu menig carrosserie wordt gebouwd. Bijvoorbeeld (naast JW’s voorbeelden) SBTRKT (prachtige hoes ook!)
Ook weer waar, zeker niet lomp of simpel maar tot the point. Inderdaad klinkt met name de beats van toen heel gedateerd, maar die acid lijnen klinken nu vaan nog het zelfde.
De lik naar de Christelijke stuff van scott Blackwell begrijp ik, maar dat klinkt toch wel erg als een(imho) niet echt geslaagde poging het te kopieren . Wie het wel goed gedaan heeft later met de drum en bass zijn trip (Andy Hunter) en Faith Massive.
Ook Sbtrkt heeft linken, maar ik zou die linken meer plaatsen bij electronic dance in het algemeen. Acid heeft heel erg te maken met de typische 303 sound, en het typische gefreak met filters heeft hierdoor wel zeker een vlucht genomen.
Theisz, We Are Phuture is inderdaad een geweldig nummer!
Ik vond dit destijds, op z’n tijd, wel lekkere muziek. Overigens waren die illegale feesten misschien erg gezellig, ik ken ook verhalen uit de eerste hand van vervelende ervaringen als het gaat om acid – de drugs. Met acid ook op de opkomst van XTC, GHB, etc.
Uiteraard Daan, drugs are no fun, zo heeft een vriend van mijme opoit in mijn naiviteit gered van “acid punch” ik dacht ik ga dat proberen, reactie : euh acid das wel LSD he !?
Mijn mening is dat drugs helaas een vervelend bij product zijn van 9met name0 de uitgaans en party cultuur. Helaas zijn drugs overal.
Even toch een voorbeeld van een sarcastische drugs plaat uit die tijd:
Theiz, Scott Blackwell? Ik bedoel Blackhouse. Dat duo klinkt, inderdaad, wat meer industrieel en experimenteel (noisegeluid). Maar in de beat meen ik toch een zekere gelijkenis met de door jou opnieuw voor het voetlicht gebrachte acid te horen. Overigens ben ik in dezen liefhebber zonder kennerkenmerken.
Over Blackhouse gesproken. De hoesfoto van We Will Fight Back uit 1988 (Staalplaat!) is van Erwin Olaf. Controversieel en ontroerend tegelijk. Een aan het kruis genageld konijn. Hier http://www.discogs.com/Blackhouse-We-Will-Fight-Back/release/376725 te zien.
kijk dat was een zaak waar ik graag kwam; Staalplaat zit nu enkel nog in Berlijn…
oesp foutej in mijn ontwikkeling blijkbaar, ik dacht dat blackhouse een project van blackwell was. Maar nu herinner ik het mij wel, dat is idd meer industrieel. Meer richting 242 enzo.
Inderdaad wel wat anders als scott blackwell 🙂
Ik had daar graag ook eens een kijkje genomen. Het is er nooit van gekomen. Ik leerde het label/de zaak kennen door deze Blackhouse. Wat doen ze nu in Berlijn? Zelfde muziek als toen?
Ja zelfde als toen en volgens mij nog kleinschaliger. Men was van mening dat er in Nederland niets meer gebeurde en dat Berlijn het Walhalla was voor dit soort muziek.
Ben daar ooit wel eens geweest bij staalplaat, heb in Rotterdam nog bij WORM gewerkt, die hadden ook een winkel met leuke experimentele dingen.
Ja WORM is ook te gek!
PS: had je mijn opmerking/vraag een paar etages hoger nog gezien wb M/A/R/R/S?
🙂
geweldige track, maar eigenlijk is beat dis van bomb the bass nog beter vind ik. Bomb the bass doet mij denken aan een ander pareltje in mijn curver bakken 🙂
jong jong mousique brengt de nostalgie naar boven hoor 😀
geweldig nummer ook ja…behoorlijk wat dezelfde geluiden als Pump Up The Volume 😉
ik heb alleen Lali Puna/Bomb The Bass…maar dat heeft heel niets met acid te maken
Ik dacht dat de mannen van bomb the bass hier niks mee te maken hadden maar na even na zoeken op de site van morr, blijk dat Tim Simenon, we degelijk achter deze plaat zit 🙂
Ik heb een super mooie plaat van bomb the bass liggen waarop Winter in July staat…. super mooie track !