Recensie: Luik Owls

“Kijk, daat zit-ie. Hier, tussen die bladeren. En daar verderop in die boom, zit nummer 2. Nee, je kunt ze niet goed zien. Ze hebben ook zo’n enorme schutkleur.” Ik volgde de arm en wijsvinger van boer van E. en eindelijk zag ik hem: die kleine uil. Die andere uil was zo gecamoufleerd dat ik hem niet kon ontdekken.
Het zijn boeiende dieren, die uilen. Overdag voeren ze weinig uit. Ze zitten doodstil, ze draaien hooguit wat met hun nek en hun ogen, maar ’s avonds komen ze in actie. Dan gaan ze op jacht en menig muis of ander klein gedierte is dan niet z’n leven veilig.
Ik vind het veelzeggend dat de band Luik als albumtitel voor Owls heeft gekozen. Dit album komt volgende week uit bij het kleine, maar fijne label Snowstar Records.

De muziek van Luik is verstild en traag. Er lijkt in eerste instantie niet zo heel veel te gebeuren, maar onder de oppervlakte broeit het en het is wachten op de uitbarsting, die niet komt… Dat maakt het juist tot spannende muziek.
Luik is een nieuwe band uit Rotterdam rondom liedjessmid Lukas Dikker. Bandleden speelden eerder in undergroundbands als Eklin, Bonne Aparte en Genève. Luik maakt, zoals ze zelf zeggen, ‘fluisterende, donkere slowcore.’ Herkenbaar is het trage tempo, de spaarzame drums en de stilte tussen de akkoorden. Toch brengt Luik hier wel eigen accenten in aan. Opvallend is bijvoorbeeld de forse bas – nog niet op James Blake-niveau, maar toch! Het geeft hun muziek iets broeierigs en spannends. Daarnaast valt ook de gitaar op, die regelmatig op bluesachtige wijze improviseert. Boven de donkere onderlaag geeft deze hogere gitaar een mooie muzikaliteit, die sprankelt en vertedert. Fraai is dit te horen op We’re Both Extermined en A Fool. Zelfs de postrock komt even om de hoek kijken in het tweede deel van The Windows. Dat nummer begint wat statisch, om niet te zeggen saai, maar halverwege waaieren de synthesizer en de gitaren uit, alsof de uil zijn vleugels uitslaat en wegvliegt. Het slotnummer By &  B heeft zelfs iets psalmisch – is het de invloed van Gerrit v.d. Scheer die met Genève vorig jaar zo’n prachtig album maakte vol met Psalmbewerkingen? In ieder geval begint By & B met een heus traporgel. De bijkomende bas zorgt voor verdere diepte en weer soleert de bluesgitaar op hoge tonen naar een fraai einde.
Tekstueel is het album vooral introspectief van aard. Het gaat vooral over de menselijke binnenwereld en het onvolkomene daarin. Het levert prachtige zinnetjes op als In the creeping hours of time/we’re all just sudden-flies (uit openingsnummer All of My World) en Wherever is sorrow/is relief (uit We’re Both Extermined). Het zijn – vergeef me deze metafoor – niet te versmaden tekstuele braakballen (was de uil geen symbool van wijsheid?) Maar er is ook humor: in het titelnummer Owls  wordt er geparodieerd op Godfried Bomans’ bekende gedichtje Spleen (Ik zit mij voor het vensterglas/onnoemelijk te vervelen./ Ik wou dat ik twee hondjes was,/ dan kon ik samen spelen. Bij Luik wordt het: I’d rather be two dogs/I could play/and sleep in a closet, they would have tolerated. Een donkere versie van Bomans zeg maar… Trouwens, Spleen is ook de titel van de enige instrumental op de plaat. Een bijzonder fraai sferisch nummer, met een echoënde bas, weer zo’n subtiele gitaar en een prettig ruisende gitaarversterker op het eind…

Liefhebbers van Low, Codeine, Savoy Grand en Beach House kunnen bij Luik hun hart ophalen. Dat geldt ook voor hen die met meer dan gemiddelde interesse de uitgaven van label Volkoren volgen. Of Luik hiermee de underground zal ontstijgen, is de vraag. Daarvoor is Owls te eigenzinnig, te geheimzinnig en te traag. Maar wie zich in deze mijn van Luik begeeft, zal er genoeg fraais kunnen opdelven. Laat deze recensie daarbij niet meer dan het lampje op de helm zijn…