Michel Banabila is een relatief onbekende maar toonaangevende muzikant/componist/producer. Banabila is in Amsterdam geboren, maar woont en werkt tegenwoordig in mijn eigen Maassstad. Banabila werkte samen met een keur aan internationale en nationale musici, waaronder Scanner, Anton Goudsmit en Eric Vloeimans. Hij vermengt in zijn muziek diverse invloeden als jazz, wereldmuziek, electronica en lokatiegeluid tot een unieke sound. Naast zijn muzikale projecten werkt hij ook vaak voor dans-, toneel- en filmproducties, zoals momenteel met Conny Janssen Danst (Life-Live!). Naar aanleiding van het verschijnen van zijn nieuwste cd Route Planner (in samenwerking met saxofonist/klarinettist Mete Erker, bekend van het ArtVark Saxophone Quartet en samenwerking met New Cool Collective) mocht ik hem een aantal interview-vragen voorleggen:
mousique: Je muziek heeft iets spiritueels in zich, zonder dat ik precies kan duiden waar ‘m dat in zit. Ben je zelf op die manier met muziek bezig? Wat betekent muziek voor jou?
Banabila: Jemig ik zou mijzelf zeker niet ‘spiritueel’ willen noemen, eerder ietwat uit balans haha. Maar muziek geeft mij wel een soort regelmaat… iets dat er altijd is, waar ik mijn rust vind, iets waarvan ik leer. Ik geniet er vaak van moet ik zeggen, ik zou niet weten wat ik zou moeten in het leven als ik dat niet had (muziek bedenken en opnemen met mensen) en ben daar vaak dankbaar voor.
mousique: Je hebt de laatste jaren veel muziek gecomponeerd voor dans- film- en theatervoorstellingen. Momenteel verzorg je onder andere met Corrie van Binsbergen de muziek voor een voorstelling van Conny Janssen Danst. In hoeverre is je muziek hierdoor beïnvloed? (door theater/dans)
Banabila: Die invloed is nu groot. Ik heb mijn inkomen van de muziek, dus ik neem van alles aan, van alleen cd’s maken heb je geen inkomen. Maar eigenlijk ben ik dat steeds leuker gaan vinden. Of het nu gaat om muziek voor een dansvoorstelling, een tv-commercial, een korte kunstfilm, een theatervoorstelling, een video installatie, of geluid voor een tentoonstellings-ruimte, wat dan ook, het is vaak een uitdaging die me bovendien tot dingen brengt waar ik in mijn eentje nooit op was gekomen. Door zo iemand als regisseur Ko van de Bosch (NNT) kwam ik op een hele mooie remix van een oud nummer (voorstelling ‘Alice in Wonderland’). Of door specifieke opdrachten van choreografe Conny Janssen ben ik de cd ‘The Latest Research from the Dept. of Electrical Engineering’ (2010) gaan maken (waarvan de industriële ambient-tracks in de voorstelling ZOUT).
mousique: Hoe is het idee van Route Planner ontstaan? Zit er een bepaalde gedachte achter? Hoe is de samenwerking met Mete Erker tot stand gekomen? Kun je iets vertellen over het proces van ideevorming, componeren, opnemen van het album?
Banabila: In de allereerste openlucht-voorstelling van Common Ground met Conny Janssen Danst, op het dak van de Hofbogen in Rotterdam speelde Mete in de 2e week mee als gast muzikant. Dus daar leerde ik hem kennen. Later speelden we o.l.v. theatermaakster Ria Marks (die ik ken van ‘Eiland’- Orkater 2005) in Arnhem bij Artez in een theatervoorstelling, de ‘Future Vodka Show’. Het klikte heel erg. Ik vind dat hij erg warm en soulful speelt. Voor die show had ik een nummer gemaakt ‘Tirza Scene’, (de actrice in die scene heette Tirza) en Mete speelde de melodie mee. Hoe hij dat deed was geweldig. Het is een nummer met veel stiltes.
De laatste maanden dacht ik steeds meer dat het me opviel dat ik niet veel stiltes heb in mijn muziek. En ik had opeens een enorme zin om iets te maken waarin gaten vallen, gewoon een mooie melodie, korte zinnetjes, afgewisseld met stiltes. Onverwachte stiltes. Later namen we nog zo’n nummer op, getiteld ‘You Little Wonder’, wat ik voor mijn dochter heb gemaakt. Vervolgens iets totaal anders ; ‘Route Planner’ (titelnummer) waar overduidelijk de Grote Geest Van Meneer Joe Zawinul plots langswaaide… Zelf vind ik het mooiste moment van samenwerking ‘Deep In The Forest’, waar Mete improviseert op een soundscape die ik net af had. Volgens mij, toen we eenmaal begonnen ging het erg snel, Mete lijkt zich in ieder idee in te kunnen leven, dat is geweldig.
Er zit geen special gedachte achter dit album, ik wilde gewoon heel graag eens iets met hem opnemen. Hij is twee keer langs gekomen en speelt dan een enorme hoeveelheid in. Daarmee ga ik dan weer aan de slag. Een afspraak valt niet mee want hij doet enorm veel projecten tegelijk. Ik moest ontzettend lachen toen hij tijdens een improvisatie die hilarische mondgeluiden-solo deed in ‘SaxVoizStreetWalk’.
Joshua is later gekomen, met hem werk ik al heel lang van tijd tot tijd op opnames, zo ook hier. Joshua brengt altijd prachtige instrumenten mee, bijzondere dingen zoals de Hang, of iets wat ie dan weer speciaal door iemand heeft laten bouwen. Ik vond het te gek hoe hij bv die caxixi speelt in ‘Terra Incognita’ ; op een heel natuurlijke manier reagerend op alles wat er gebeurt in de muziek.
mousique: Route Planner doet me bij vlagen erg denken aan het recente You Can’t Get There From Here van Scanner en David Rothenberg. Je hebt eerder wel eens samengewerkt met Scanner, zit een vervolg daarvan er nog eens in?
Banabila: Dat weet ik niet, ik sta overal voor open, dit ging via Steamin Soundworks. Het was spannend om zijn nummer te remixen, en zeker niet makkelijk. Wel te gek dat het weer eens echt vinyl opleverde. Uiteindelijk waren dit dus remixes van beide kanten. Coole lounge. Ik had het toch het meest boeiend gevonden als er een meer experimentele echte samenwerking was ontstaan, zo ongeveer op het vlak van sommige ‘Spherics’ of ‘Lauwarm instrumentals’ tracks. Een echte kruisbestuiving. Dat was dit natuurlijk nog niet.
mousique: Ik denk dat jij wel gezien kunt worden als een toonaangevend composer als het gaat om fusion van jazz, electronica, wereldmuziek etc. Hoe zie jij de toekomst ? Waar gaat het heen? Welke andere (nieuwe) muzikanten op dat gebied volg jij ?
Banabila: De laatste tijd als ik in de trein zit of zo luisterde ik bv naar Jon Hopkins, Haale Gafori, Cliff Martinez, de nieuwe Spinvis, The Ploctones, Nino Rota, de nieuwe Estafest, Iggy Pop, Vloeimans & Weber, de nieuwe Steve Reich (WTC), Deborah Harry, Joao Gilberto 🙂
En wat de toekomst betreft : ik tour nu met Corrie van Binsbergen bij Conny Janssen Danst ‘Life-Live!’ t/m februari door het hele land, veel verder denk ik niet. Ik heb net vandaag de muziek af voor een kort filmpje, ‘One False Move‘, van Clara van Gool & Ria Marks dat 2 december bij Cinedans in premiere gaat in het Amsterdamse Tuschinski theater. Daar kan ik niet bij zijn want ik treed dan voor de tweede keer op met een live soundtrack voor Nan Hoover films bij het NIMk. One False Move word verder 4 december uitgezonden op tv bij de NTR. En Mete, Joshua en ik hebben het erover gehad dat we graag in de zomer van 2012 wat optredens zouden willen doen … dus wie weet !
mousique: bedankt voor dit interview, Michel, en voor de prachtige nieuwe cd
>> bestellen of luisteren kan hier
Heel leuk Peter: een nieuwe categorie bij ons: een interview! Ik zou zeggen: vooral doorgaan! En die Banabila klinkt zelfs in mijn oren op z’n minst intrigerend…
Ja, mooi he! Mete Erker niet te vergeten, want zijn sax/klarinet spel voegt wel echt iets toe; een mooie samenwerking die hoop ik nog wel eens een vervolg krijgt…
wat betreft de categorie interviews, lijkt me leuk om dat vaker te doen. In januari ga ik in elk geval weer een paar concerten bezoeken, dus wie weet…
Cool! Ben benieuwd of we hem/hen terugzien op North Sea Jazz 2012!
wie weet, Mete Erker heeft er volgens mij wel eens gestaan.
Kuch: http://www.subjectivisten.nl/caleidoscoop/2011/11/michel-banabila-mete-erker-route-planner.html
ik had al een linkje in de inleiding opgenomen hoor JW, maar geeft niet…
oh…oeps…dank 🙂
Stophoest: die had ik ook gelezen. Alleen al door die mooie recensie was ik nieuwsgierig geworden. Grappig dat zulke muziek zo dichtbij huis kan zijn, maar ja Rotturdam (‘Komen wij uit Rotturdam?’ ‘Ken je dat niet horen dan!’) is natuurlijk ook een wereldstad in velerlei opzicht (die laatste opmerking is speciaal voor Daan Savert!)
Uhhhhh…. ik word natuurlijk geacht hier op in te gaan. Rotterdam is zeker een wereldstad. Mijn opa is er geboren en heeft er gevaren, dus ik heb er veel van meegekregen. Ik vind het alleen geen mooie stad. De voetbalclubs die met Rotterdam te maken hebben, laat ik buiten beschouwing. Ik kan naar een stad kijken zonder daarbij meteen over een voetbalclub te beginnen. Dit in tegenstelling tot andere mensen op dit forum…….
Enfin, on topic: ik ben Banabila meteen even gaan Spotify’en. Leuk, zo’n interview op mousique. En fijn dat een relatief onbekende artiest in de spotlight komt.
Rotterdam geen mooie stad???? Shame on you! Natuurlijk hebben onze oosterburen het hele oude centrum weggebombardeerd, maar wat er vervolgens na de oorlog is verrezen is hét voorbeeld van een moderne stad, ook in architectonisch opzicht. Kijk, je moet wel van moderne architectuur houden. Trouwens ook niet toevallig staat het Architectuur Instituut in … Rotterdam.
En het mooiste stadion van Nederland? Dat is niet dat Lampies-gedrocht, ook niet de snelkooppan in 020, maar De Kuip!!!
Ja hoor, daar zijn we weer: bij de voetbalstadions. Jammer zeg. Die stadions vind ik allemaal lelijk eigenlijk. Gelukkig weten ze in Eindhoven nog hoe je met wat lampjes van zo’n lom bouwsel iets sfeervollers kunt maken.
Toegegeven: de skyline van Rotterdam mag er wezen. Toch komt er een specifiek woord in me op als ik de trein uitstap bij het centraal station van Rotterdam: grauw!
De muziek van Banabila mag er overigens wezen zeg! Het album Spherics klinkt erg fijn. Het doet me bij vlagen denken aan The Cinematic Orchestra, maar dan nog meer ambientgericht. Mijn referentiekader is op dit gebied overigens niet bijster groot.
Rotterdam is foeilelijk, kom op zeg! 🙂
Als je verder in Banabila duikt moet je ook zeker zijn VoizNoiz-serie eens proberen. Deel 3 daaruit is met Eric Vloeimans en heeft een Edison in de wacht gesleept.
Voiz Noiz (deel 3) vind ik ook geweldig, de overige delen ken ik (nog) niet; Spherics dan weer wel, en ik kreeg van Banabila ook nog een exemplaar van Changing Stuctures opgestuurd, wat ik ook erg mooi vind. Binnenkort komt geloof ik nog Fields of Flowers uit, ben weer benieuwd…
Maar al vind ik al die albums allemaal mooi, Route Planner blaast me echt van de sokken; ik ben er helemaal weg van! het is een perfecte mix van opzwepende ritmes, electronische geluiden, experimentele jazz, hier en daar wat gefreak en vooral veel sfeer en warmte. heerlijk!
Ik wil dan toch een lans breken voor zijn oudere werk, waar hij nog meer pionierend bezig is. De VoizNoiz-serie, de Spherics-serie, zijn werken met Saka, Hilarious Expeditions, Traces….en dan zijn album met East Meets West (West = natuurlijk Amsterdam, geen Rotterdam)
Fields Of Flowers is van juni: http://www.subjectivisten.nl/caleidoscoop/2011/06/michel-banabila-fields-of-flowers.html
Enne, leuk interview! Banabila moet gehoord worden!
Ok, ik moet even ingrijpen nu het over Rotterdam gaat. Rotterdam ongestraft grauw en foeilelijk noemen, dat gaat natuurlijk niet. Dan heb je nooit verder gekeken dan de bouwput van Rotterdam CS en het Weena. Maar goed, dit is een muziekblog.
ik dacht: ik negeer het gewoon, dat werkt meestal het best…
Ik heb Rotterdam noch ‘grauw’ noch ‘foeilelijk’ genoemd. Het enige wat ik heb gezegd is dat het woord dat in mij opkomt als ik op Rotterdam CS uitstap ‘grauw’ is.
Daar heb je gelijk in. JW noemde het foeilelijk. En jij moet dan gewoon ff verder lopen… 😉
Aangezien muziek ook maar één van de kunsten is, die bovendien vaak genoeg met de grote stad verbonden is, vind ik het hier helemaal geen probleem om het over stadsarchitectuur te hebben. En die JW is gewoon een halve Amsterdammer en die mensen uit dat modale plaatsje hebben sowieso het idee dat er weinig anders is (en dan heb ik het echt niet alleen over voetbal).
Ik weet trouwens te weinig over die Bananenman om daar over mee te praten, dus gooi ik het maar over deze boeg 😉 Ik vind trouwens wel dat Vloeimans en Kiteman schromelijk overschat worden als trompettisten, maar dat is waarschijnlijk behoorlijk tegen bepaalde schenen hier…
Breda, Dieren, Savaneta, Oranjestad, Amsterdam, Weesp en Apeldoorn…ik heb in genoeg plaatsen gewoond om te weten waarover ik het heb 😉
Woh man, wat voor werk hadden jouw ouders?
Auw! m’n scheenbeen
eerst m’n stad en nu dit weer
Hé, voor jouw stad heb ik het opgenomen als geen ander ja!
En vooral die Kiteman vind ik zo’n ontzettend gehyped mannetje. Ik was die vorig jaar al snel helemaal zat. En Vloeimans kan best aardig en sfeervol trompet spelen, maar ik ken zat betere trompettisten. Hij doet gewoon heel slim aan veel pr (waarbij ene Matthijs van N. een grote rol speelt; zoals ook bij die eerste krullebol trouwens).
zeg heren hooligans, kunnen jullie niet een andere topic gaan verzieken met jullie 010-020-040-0watdanook vete? het gaat hier over serieuze muziek, weet je…
Volgens mij waren mijn opmerkingen tweeërlei: – die rond de architectuur van grote steden
– en die rond bepaalde trompettisten
Als je dat laatste ook als hooliganisme beschouwt, graag een toelichting…
nou niet meteen zo serieus doen, dat was je in de vorige comments toch ook niet? of wel? nou, kom dan maar weer in 010 wonen, zou ik zeggen…
Haha, wat jij als serieus beschouwt, was met een vette knipoog… enne broeder: VDM’s worden ge- of beroepen, die gaan niet uit zichzelf…
Ik heb trouwens nooit in 010 gewoond, wel in 015…
😉
Pingback: live: Artvark Saxophone Quartet & Claron Mc Fadden (Lantaren/Venster Rotterdam, 14-01-2012)) « mousique.nl
Pingback: recensie: Trigg & Gusset – legacy of the witty | mousique.nl
Pingback: Artvark Saxophone Quartet – bluestories | mousique.nl