Hoe komt het dat Sara Groves mij zo aanspreekt? Voor een belangrijk deel door haar teksten. Sara stelt zich kwetsbaar op en geeft zo een inkijkje in wat haar bezig houdt. En daar vindt bij mij veel herkenning plaats. Misschien komt het ook wel omdat ze van mijn leeftijd is, ga je door dezelfde levensfasen, vragen etc. Daarnaast heeft ze een prachtige stem (op internet mooi omschreven als a warm and inviting voice that instantly puts the listener at ease, like the sonic equivalent of a warm cup of coffee or your favorite sweater on a cold fall day. A voice this consistently smooth and soulful makes hard truths go down easier and gut wrenching honesty slightly more palatable for the listener to absorb and consider) en maakt ze liedjes die even melodieus als kwetsbaar zijn. Meestal duurt het even voordat haar liedjes landen in mijn hoofd en hart. Ik moet haar cd’s meerdere keren draaien voordat ik er echt een oordeel over kan geven.
Dat was bij Invisible Empires ook zo. IE is de opvolger van Fireflies and Songs. Dit hooggewaardeerde album was Sara’s meest persoonlijke tot nu toe. Ze zingt daarin onder andere over een echtelijke ruzie en over paniekaanvallen die haar soms op het podium overvallen. Ze noemt het ”haar singer-songwriteralbum’. De muzikale begeleiding is minimaal, met de piano als altijd wel op de voorgrond. De albums voorafgaand aan F&S waren voller qua sound, met een band, meer luisterpop zou je kunnen zeggen (geproduceerd door Charlie Peacock). Qua thematiek ging het hier vooral over sociaal onrecht, het lijden en het geven van een antwoord hierop.
En dan nu Invisble Empires, met een nieuwe producer, Steve Hindalong. Die kiest voor een andere aanpak. De gitaar en strijkers krijgen bijna net zoveel ruimte als de piano. Het klinkt af en toe orchestraal zelfs. Hindalong kiest voor het bouwen van soundscapes rond midtempo nummers. En dat is even wennen, maar het bevalt me wel.
Dan de teksten. Allmusic.com schrijft: Blessed with a voice to match the ethereal music she conjures up, Groves’ piano-based songs of love, redemption, and everyday trial and error seek a higher power, yet reside in the real world, which is something that has consistently set her apart from the rest of the CCM crowd since her 2001 debut.
En zo is het ook weer hier. Sara beschrijft de wereld waarin zij leeft, in het groot en in het klein. In songs als Scientists In Japan gaat het over een wereld die overgenomen wordt door robots en wetenschappers die met DNA en genen experimenteren: science fiction aint fiction no more. Het prachtige Obsolete gaat over social media, die de wereld kleiner, maar ook nóg sneller en oppervlakkiger maken: Walking through our hall of doors/Looking through a million portals/Everyone is having fun/Everybody seems immortal. In een interview zegt ze over dit nummer: ”It’s about the elderly, it’s about feeling left out of a friendship, it’s about the story of a homeless man who hadn’t been looked at in so long he actually though the was invisible, it’s about the internet and about how the internet makes you feel like you’re never enough – that drives me crazy. I was trying to process my own feelings about technology – which stresses me out. It makes me feel like I’m not doing enough. In a way you’re aware of what everyone is doing on their best day. Everyone is putting themselves out there, everyone is advertising, everyone is Madison Avenue for themselves. I have a hard time with that. “Obsolete” is a reflection on “what are we doing?” Not to say that the internet is of the devil but I hear people say things like “I couldn’t live without my phone or the internet”. I don’t want to demonize everything but I do believe that we worship the things that we made with our own hands. I’m reading a lot of Albert Borgmann, or I’m trying to read Albert Borgmann. He writes very academically and talks a lot about focal practice. Eugene Peterson talks about doing slower things, which are actually the way that your brain is made. I’ve been reading articles about the rapid-fire influx of information – that just the ding on your phone tells your brain that new information is coming and you literally lose your train of thought the moment that bell rings. Your brain is hungry for the new information but the way your brain works the creative process are interrupted. Creative processes are like stew; they have to come to a boil. It’d be like trying to cook something but turning the oven on and off. I’ve been feeling that recently – having difficulty writing and feeling peace. I feel frenetic. A lot of this record started with the idea of “Obsolete” and it’s a very precious song to me – my favorite song on the record.
In deze snelle, chaotische, onoverzichtelijke en egocentrische wereld voelt Sara zich klein, onbetekenend, zoekend. Finite gaat over de verwachtingen en eisen die aan vrouwen worden gesteld in deze alsmaar temporiserende tijden: jong en mooi blijven! I’m not every woman zingt Sara, met een knipoog naar de hit van Chaka Khan. Eyes On The Prize wordt ingeluid met een koortje dat het refrein van de bekende traditional zingt, waarna Sara er een heel ander nummer van maakt dat handelt over moderne slavernij en de (geweldloze) strijd daartegen.
Maar daarnaast zijn er net zoveel of meer songs die handelen over ‘kleinere’ onderwerpen. Daarin vind ik Sara op haar best. Ze bezingt haar twijfel en angsten, maar steeds zijn daar dan weer kleine zonnestraaltjes van hoop en waarheid. Zo krijg je een inkijkje in het leven van iemand die worstelt, maar toch telkens weer momenten van overgave kent – en zo rust vindt. Bijvoorbeeld in Open Hands:
I believe in a blessing I don’t understand
I’ve seen rain fall on wicked and the just
Rain is no measure of his faithfulness
He withholds no good thing from us
No good thing from us, no good thing from us
I believe in a peace that flows deeper than pain
That broken find healing in love
Pain is no measure of his faithfulness
He withholds no good thing from us
No good thing from us, no good thing from us
I will open my hands, will open my heart
I will open my hands, will open my heart
I am nodding my head an emphatic yes
To all that You have for me
Al met al was haar nieuwe stijl even wennen voor mij, maar is Unvisible Empires zo toch weer een volwaardig Sara Groves album geworden waar ik erg blij mee ben!
mousique.nl 
Daar heb je werk van gemaakt, Daniel. Ik ga hier mijn oordeel over Ms. Groves niet herhalen, maar ik waardeer echt jouw oprechte liefde voor deze artieste. En ‘Obsolete’ is zeker een mooi nummer. Bovendien zegt ze Eugene Peterson graag te lezen. Deze schrijver heeft mij ooit met ‘Dragende Delen’ ook op een belangrijk spoor gezet. Dus daarin schud ik haar van harte de hand.
Ik vind dat begin van Eyes on the Prize trouwens verschrikkelijk: wat een blikkerige gospel, maar de warmte van Groves’ stem doet daarna wel heel weldadig aan. Als dat de bedoeling was, is het liedje geslaagd (maar dat intro had niet veel langer moeten duren!).
Dank! Eugene Peterson vind ik ook goed, al was het alleen maar om ‘The Message’, zijn parafrase van de Bijbel.
Wat betreft dat begin van Eyes on the Prize: ik vond het juist wel leuk! Maar idd in contrast met haar stem, dat lijkt me wel de bedoeling ja.
Ik kan niet anders zeggen dan dat ik dit een prachtig album vind. Eindelijk een gospel artiest die goede teksten met goede melodielijnen combineert. Prachtig!
Nou Dick, heel gauw een nummer van deze dame op het repertoire van On-line zetten dan! Ik ben het trouwens wel wéér met je eens! (voor een groot deel, maar dan moet je mijn eindoordeel over Ms. Groves in de comments hier maar even lezen: https://mousique.wordpress.com/2011/10/27/new-album-sara-groves-1/