Terwijl het herfstvakantie is en het weer zich daar moeiteloos aan aanpast, ben ik helemaal in de mood voor herfstmuziek. Tja, wat maakt een liedje tot herfstmuziek? Is het de trieste melodie of de melancholische ondertoon? Of betreft het juist de thematiek die bezongen wordt? Ik heb gekozen voor het laatste (alhoewel de muziek zich er prima naar voegt). Een vijftal herfstliedjes. Ik ben benieuwd naar die van jullie…
1. Natalie Merchant – Autumn Lullaby
De titel spreekt voor zich. Het is een heerlijk triest slaapliedje vol weemoed. Afkomstig van Leave your Sleep.
2. The Twilight Sad – Cold days from the the Birdhouse
De temperatuur kan in de herfst flink kelderen. De Schotse band The Twilight Sad weet dat als geen ander. Zo’n bandnaam past natuurlijk ook prima bij dit jaargetijde.
3. Uncelo Tupelo – Whiskey Bottle
In Schotland wordt whiskey gemaakt, oftewel de ‘engelendrank.’ Met name in de zgn. single malt-versie vind ik die goudgele drank niet te versmaden. Ik vind het ook typische drank voor in de herfst; je krijgt het er ook zo lekker warm van! In Amerika lusten ze er ook wel pap van, zoals de drinkeboers van Uncle Tupelo.
4. The White Stripes – Dead Leaves and the dirty Ground
Herfst en vallende bladeren; het hoort bij elkaar zoals Prozac en een depressie. The White Stripes zingen over de bladeren op de grond. Grond die in de herfst niet schoon is.
5. El Pino & The Volunteers – Rainy Day
Eerder dit jaar wijdden we al een heel item aan regenliedjes. Dat gaan we hier niet overdoen, maar herfst zonder regen is als Adam zonder Eva. Daarom één liedje van El Pino, toen ze nog puur een Americana-bandje waren. O good old times…
mousique.nl 
Ha, mijn favoriete muziekseizoen…alhoewel muzikaal gezien en qua emotie deze gedurende het hele jaar voorkomt. Maar goed, laten we het bij het thema houden.
Hier (alvast) een paar van mij:
Mooie keuze JW! Max Richter is prachtig. The Cranes heb ik door jou leren kennen en dat album kwam voor weinig over de Grote Plas. The Red House Painters zijn geboren voor de herfst. En dan Sinatra als afsluiter… ha, als een bronstig hert croont hij de bladeren uit de bomen! Adembenemend.
Hmm, heb liever de versie van Eva Cassidy van Autumn Leaves. Ik ga nog ‘ns ff denken wat mijn favoriete herfstplaten zijn.
Die lijkt me ook niet verkeerd. Heeft Carole King dat nummer ook niet gezongen?
zeg we gaan toch niet toornen aan de kwaliteit van the voice? hup, op zoek naar die herfstnummers 🙂
🙂
Kees, wat een mooie nummers. Uncle Tupelo, Natalie Merchant, het kan niet op…
Dit keer zonder ironie?
O en op de nieuwe Tom Waits plaat staat ook een fraai herfstnummer verklap ik alvast:
Is dit typerend voor de hele cd? Behoorlijk crooning dit! Maar wel mooi. Ach Peter zal het ons wel verklappen. Die luistert er immers al dagen naar…
nee er staan ook snellere nummers op….opener Chicago gaat lekker te keer met een soort cabaret-blues-rock-dinges…het lijkt soms wel of hij een beetje last van the cramps heeft
maar het wordt weer een onnavolgbaar waits-abum…ik ben er blij mee!
Was jij wel eens niet blij met een nieuwe release van TW?? 😉
uhm eh, sja, och, nu ja, nou, ehm nee
het is een geweldig album kan ik je zeggen. ik zal kijken of ik er binnenkort iets over kan vertellen. laten horen zal ik sowieso wel doen in mijn radio-uitzendingen (als JW het al niet doet)
:-p
Hele album is eigenlijk een herfstalbum… en gewoon fenomenaal!
Driewerf amen!!!
JW bracht mij nog op een idee. Het mooiste nummer over dé herfstmaand – november – is gemaakt – nee, niet door Guns N’ Roses met ‘November Rain’ (hoewel die clip wel mooi was), maar door Tom Waits. Het nummer komt van zijn, niet door iedereen gewaardeerde, album ‘The Black Rider.’ Dat album is mij om persoonlijke redenen wel zeer lief en één van de prijsnummers is dus ‘November’. Let op de zingende zaag…
Heb me maar even beperkt tot tekstuele raakvlakken. Ontdek nu echter dat 2 van de 3 niet te vinden zijn op youtube (tenminste niet door mij :)).
Dolorean – In the Fall ( http://grooveshark.com/s/In+The+Fall/3jpqbj?src=5 )
Mo Leverett – Advent of Autumn
Yes, Dolorean! Prachtig liedje van een schitterende cd. Ik denk dat deze band alleen maar herfstmuziek maakt… of wintermuziek, want sneeuw is ook een belangrijke metafoor op deze plaat…
Mo Leverett ken ik dan weer niet.
Rain is toch van ‘1000 kisses’? Mooi liedje en ook een mooi animatie-clipje!
Het begint zo al een hele mooie muzikale herfstcatalogus te worden!
Yep, die is van 1000 Kisses. Het liedje van Mo Leverett komt van zijn cd Sacred Desires.
1, 2 en 4 van je lijstje vind ik erg mooi. Gave klip die van The White Stripes. Zonder die dooie blaadjes in de titel zou je erg toch nog steeds een flink herfstgevoel van krijgen …
Om niet te zeggen een heel sterk gevoel van de vergankelijkheid der dingen…
En waarom kunnen die Amerikanen altijd zo goed feestjes laten ontsporen in rotzooi en chaos?
Ha, dat je Uncle Tupelo en El Pino c.s. minder waardeert, had ik weer niet verwacht met jouw voorliefde voor de Americana!
Mooi nummer dit. Ben benieuwd wat je van zijn nieuwe cd ‘Died in the Wool’ vindt? Klinkt wel ff anders.
Sylvian draai ik ’s zomers echt niet. Nu trek ik het wel. Alleen die stem… (maar dat had ik geloof ik al eens eerder gezegd 😉 )
‘Died in the Wool’ trek ik niet eigenlijk. Ik vind het echt te donker. Volgens mij zijn er twee nummers die ik te doen vind. Neemt niet weg dat ik ‘m waarschijnlijk op een blauwe maandag weer eens een kans geef. Wat vind jij ervan?
Ik vind dat Sylvian een schitterende ontwikkeling doormaakt. Van het geweldige Japan, gewoon solo net zo sterk verder. En dan die prachtige stem als knapperend haardvuur. De cd waar Daan zijn nummers van gepost heeft is mijn favoriet en inderdaad op en top een herfstplaat. Maar ook erna schittert Sylvian weer door het experiment op te zoeken. Ik houd nu eenmaal van beide werelden en niets is mij te donker of te zwartgallig…goede keuze dus wat mij betreft!
Sylvians stem vind ik eerder als de asla die ik na een avondje stoken de volgende dag onder mijn open haard uit trek: zonder vuur, grijs en stoffig.
Het is maar goed dat de man muzikaal zo bijzonder creatief is. Ik zal nooit boven dit dilemma uitkomen bij deze David.
Volgens mij heb jij genoeg water in de kerk om eens flink je mond te spoelen 🙂
Daar gebruik ik dan The Waterboys wel voor. Mike Scott zingt een stuk meer overtuigend…
haha, je blijft volhouden hè?
maar ja stemmen blijven iets persoonlijks….normaal heb ik eigenlijk zelfs net iets meer op met vrouwenstemmen
Ik heb pas gehoord dat van de communicatie maar 10 % aankomt. Vandaar. Je kunt je borst dus nog nat (!) maken.
manafon is wel mijn favoriet, maar eigenlijk kan alles wat hij doet mij wel bekoren.
@ David: Mo Leverett, wie is dat?? 😉
@Daniel Geen idee. Kwam ‘m toevallig tegen. Volgens mij ooit van een kennis gehad of zo … :p
Geen steen, maar een kiezeltje dus.
Zojuist ‘Powder Burns’ van The Twilight Singers beluisterd – inderdaad, ook van die stapel – en ik moet zeggen: dit is ook typische herfstmuziek. Lekker zwaarmoedig. Het slotnummer ‘I wish I was’ past helemaal in ons straatje. Wat dacht je van de volgende lyrics:
‘Deep in the garden, I wait for you now
under the weight of the leaves
that do bend on the bough
come save me.’
Pingback: Recensie: The Foundling by Mary Gauthier « mousique
@Daan Savert Ben er nog niet uit. Geleend uit de bieb en nog niet heel erg goed naar geluisterd. Wat ik heb gehoord maakt niet meteen een klik. Nogal vervreemdende, bizarre muziek. Maar dat trekt me soms toch ook weer. Misschien maar een recensie binnenkort.
Ik dacht zojuist nog: de herfst is ook hét jaargetijde van de vergankelijkheid, het jaargetijde dat ons als geen ander op onze eigen sterfelijkheid wijst. Niet voor niets valt in dit jaargetijde Allerzielen (of als u wilt: Eeuwigheidszondag/De Laatste Zondag van het Kerkelijk Jaar), waarin de doden herdacht worden.
Ook de popmuziek kent de nodige requiems. Eén van de mooist vind ik ‘Gone Again’ van Patti Smith, een ode aan haar overleden man, Fred ‘Sonic’ Smith (zanger en gitarist van MC5). Een aangrijpend nummer daarop is ‘My Madrigal’, dat bijna als klassieke kerkmuziek klinkt. En herfstig…
Onze oudste en middelste waren vanmorgen met oma mee herten kijken en fotograferen. Het is nu paartijd, oftwel burlende en vechtende mannetjes herten. En natuurlijk wordt er ook gesext.
Dat brengt mij natuurlijk bij Deerhunter, met één van hun mooiste liedjes:
Nog even een herfstig liedje omdat ik zo moest denken aan het gedicht ‘Najaarslaan’ van Jacqueline v.d. Waals, met die onvergetelijke regels:
Indien van goud de gangen zijn,
hoe groot moet mijn verlangen zijn,
de zalen in te gaan!
Een mooi liedje over een laan zingt Elliott Smith. Daar is het meer terugkijken… Het vooruitkijken ontleen ik wel aan Jacqueline v.d. Waals…
ik kan het nniet zien wheeeeeeeee.
@Raschisa, wat kun je niet zien?