En dan nu ff heel wat anders: waar veel mensen weglopen met Adele, doe ik dat met Leona Lewis. Menig lezer van Mousique zal beiden hartstikke fout vinden, maar geef het eens een kans zou ik zeggen! Enfin, Leona Lewis is een voormalig X-factor winnares uit de UK, die ook daadwerkelijk doorgebroken is. Muzikaal gezien moet je haar zoeken in de hoek van diva’s als Withney Houston, Mariah Carey, Beyonce, maar meer met de stijlvolle klasse van Alicia Keys en een Europeser geluid. Op internet gonst het van de geruchten over haar upcoming vierde album, Glassheart. Zo zou het een dancealbum worden, met veel dubstep en zonder ballads! Wikipedia leert ons dat Lewis zelf zegt dat het album ‘would be “a bit different from what people have heard” from her before, adding that she planned to “go in and create and just see what happens”. Lewis later described the album as “more progressive”, “more eclectic”, “more uptempo” and “a bit darker”. In June 2011, when asked about the upcoming album, Lewis described it as “energetic, deep, [and] unique”. She also commented that it would have a darker tone and that she would be putting her “heart into [her] lyrics”. She cited Tracy Chapman, Kate Bush and Tears for Fears as the album’s primary influences.’ Dat belooft wat, ik kan niet wachten!
Het album komt in november uit, maar als voorproefje verscheen alvast de heerlijke single Collide. Check hieronder. Maar omdat een Lewis album zonder ballads écht niet kan, plaats ik ook nog een filmpje van haar versie van Snow Patrol’s Run. Een versie die véél mooier is dan het origineel. Sluit je ogen voor de kitsch en luister naar die prachtige stem.
mousique.nl 
Dank Daniel! Mijn opstipatie is hiermee direct weg. Het werkt beter dan Norit!
Ik neem aan dat dit van jou ook een grap is, of moet ik deze Houston-kloon echt serieus nemen? Weer een bewijs dat al die winnaars van talentenjachten tegen zichzelf in bescherming genomen hadden moeten worden. Wat een aanstellerige zang! (vooral in die ballad, dat mooie nummer van Snow Patrol, dat hier vakkundig vernaggeld wordt).
En dat eerste nummer: inderdaad die donkere synthesizers eronder klinken best hip, maar verder is het toch een niemandalletje?! En al die prachtige lijven aan het strand; dat had ik ook al veel vaker gezien. Ik vond die slowmotion-druppels nog het mooist… Ik hoopte op het eind dat dat vuurwerk een Cobra 6 was (de kenners weten dan waar ik het over heb) om dat hele zaakje weg te blazen. Maar helaas…
Zo, ik zet weer lekker As I lay dying op. Recensie volgt nog…
@Kees,
ik vrees dat Daniel dit niet ironisch bedoeld…
maar dat maakt niet uit, ik denk dat hij met menige obscure artiest uit mijn platenkast ook weer niet zoveel kan. neem je deze mee naar ons luisteravondje Daniel? (om te verbranden wel te verstaan…) 😉
Als je er zo’n Cobra 6 in stopt, blijft er eccht helemaal niets van over.
Zonde, dat ik er niet bij kan zijn!
Heren, heren, ik haast mij te zeggen dat dit artikel volstrekt NIET ironisch bedoeld is! Maar het blijft grappig om te zien hoe jullie als door adders gebeten reageren. Ach ja, we constateerden eerder al dat menig mousique-liefhebber zo zijn eigen afwijking heeft. Zolang ik opgeroepen word om The Spirit That Guides Us te kopen en shoegaze mooi te vinden, behoud ik mij het recht voor om mijn eigen (wan)smaak te etaleren. 😉
Laat ik het dan anders zeggen: ik vind de versie van Run van Leona Lewis vele malen mooier dan die van Snow Patrol. Ik vind Leona Lewis geen Withney Houston-kloon. Ik vind haar zang prachtig en niet aanstellerig (integendeel, ze zingt veel ingetogener dan laten we zeggen Mariah Carey). Ik vind Collide een heel lekkere hit (ook zonder de clip), die ik graag in de auto draai. Ik constateer dat Leona Lewis zo’n beetje de enige X-factor/Idols/etc-winnaar is, die echt is doorgebroken en ik vind dat dat ook echt terecht is. En o ja, ik vind ook de laatste cd van Adele erg goed, maar minder goed dan Leona Lewis.
Waarvan akte.
Broeder, broeder, dan was dit een cobra zeker!
Natuurlijk mag jij van alles vinden – goed dat je ook een eigen mening heb 😉 – ik begrijp alleen niet, hoe je dit soort kauwgomballenpop kunt verenigen met een klassemuzikant als John Hiatt en geweldige hiphop als Jazzmatazz enz. Guilty pleasure, noemen ze dat geloof ik…
Nee, een breed ontwikkelde smaak noemen ze dat. 😉
En als het ervoor zorgt dat jij geen norit meer nodig hebt, is dat geweldig toch? 🙂
Zó breed dat de ene vleugel van de smaak niets begrijpt van de andere. Schizofreen noemen ze dat.
De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik naast die Norit ook een teiltje nodig had, want het kwam er ook aan de bovenkant uit… Hebben The Lost Dogs noch een mooi liedje over, Bad Indigestion:
Haha! 🙂
The Lost Dogs vind ik trouwens ook érg goed!
Gelukkig: synthese!!!
Bij mij hebben die Verloren Honden ook een fijn hok gevonden, natuurlijk niet in de laatste plaats door broer Jeroen, die me hierin voor was.
Die cover van het nummer van Snow Patrol is erg glad. Ik ken het origineel van Snow Patrol eigenlijk niet.
Over dat eerste nummer: ik vind de nieuwe Coldplay-single beter. BAM:
Ik vind het hier eigenlijk wel geoorloofd om over Coldplay te beginnen.;)
Maar ach, ze kan wel zingen. Verder uh… ieder z’n ding.
Het zit ‘m vandaag vast in de naam, of dat nu klassiek Bijbels is of éénlettergrepig… Die nieuwe single van Koudspel werkt bij mij als dubbele Norit! Wat een darmenprikkelende crab is dit! Mijn zoon zei het heel treffend: ‘Coldplay begint op Maroon 5 te lijken’ (en dat is geen compliment!).
Hahaha, daarom heb ik dit linkje nou geplaatst: om zo’n lekker gevatte reactie van jou te krijgen, Kees. En ja, mijn volledige naam is toevallig de klassiek Bijbelse versie.:-)
Ik blijf er wel bij dat ik toch liever naar deze Coldplay-single luister dan naar ‘Collide’. Ik vind het ook absoluut geen darmenprikkelende crab. Ik denk niet dat de nieuwe Coldplay door mij aangeschaft gaat worden, maar dit nummer zal wel een guilty pleasure van mij worden op het werk tussen alle ellendige meuk op radio 2.
Radio 2 luister ik al helemaal niet. Geef mij maar Radio Senzor! Of Radio Nowhere 😉
En alsof ik kiezen moet tussen Collide of Paradise; geef me dan maar het Vagevuur van Depeche Mode o.i.d.
Radio 2 is ook niet mijn keuze. Maar als het dan zo nodig aan moet staan, zijn de liedjes van Coldplay en Keane een verademing.:-)
Keane??? Ik heb in een onbewaakt moment ooit die eerste gekocht; ik vond het (toen!) wel aanstekelijke liedjes en die gast kan aardig piano spelen, maar daarna ging het met deze band bergafwaarts (beter: molshoopafwaarts, want zo hoog stonden ze niet)
Ik zet het nooit meer aan, maar heb wel drie cd’s van ze. Bij Coldplay en Keane begon mijn muzikale ontdekkingsreis. Dus een beetje respect is wel op z’n plaats… Ik zal dan ook m’n best doen die fantasieloze ouwe-lullen-grunge te respecteren.;)
Mijn ontdekkingsreis begon ooit met ‘klein klein kleutertje’, maar dat draai ik ook niet meer.
‘Klein klein kleutertje’ is een liedje dat ik respecteer, evenals klassiekers als ‘Klap eens in je handjes, blij blij blij.’ Het zou tamelijk kinderachtig zijn om die liedjes hier af te gaan kraken. Geen kwaad woord van mijn kant.
Maar zonder flauwekul: Coldplay en Keane waren een belangrijke fase in mijn muzikale ontdekkingsreis. Zij raakten me meer dan de andere muziek die ik toen kende. En via hen ben ik steeds meer gaan ontdekken.
Nu hier een milde wind waait – voelen jullie ‘m ook? – strijk ik drie keer met mijn hand over mijn hart en zeg: ‘broeder Daan, wat ben ik blij dat jij ooit Koudspel en Kien ontdekt heb; want kijk nu toch eens waar je uitgekomen bent? Bij Stars of the Lid, Low en Sufjan Stevens. Nog even en je componeert zelf een nieuwe symfonie op je banjo!
Je had het niet mooier kunnen verwoorden, broeder Kees! Als ik ooit een symfonie op de banjo geschreven heb, krijgt mousique ‘m meteen te horen.:-)
@ Kees: En die mij ook enthousiast maakte en met wie ik samen hun onvergetelijke optredens op Flevo meemaakte! Ze maken overigens nog steeds cd’s, alleen hoor je er gek genoeg nooit meer wat van.
Ach, sinds good old Gene Eugene verscheiden is, is het ook niet meer zoals het was. Een ‘three legged dog’ loopt natuurlijk ook moeizamer.
Ik was ooit met Jeroen op Flevo toen The 77’s speelden (en Over the Rhine); onvergetelijk.
Was dat ook niet het jaar dat de Lost Dogs speelden?
Ja, het verlies van Eugene was een grote aderlating, maar ook daarna hebben ze nog echt goede cd’s gemaakt. Terry Taylor blijft toch een soort genie.
Da’s waar. Terry Scott Taylor is de hondenbaas! Reken maar dat er in het kader van de kredietwaardige klassiekers nog een album van Daniel Amos aankomt…
Ha, een recensie van DA! Ik kan niet wachten! Mag ik een verzoeknummer indienen: Mr Buechner’s Dream. Over dat album heb ik wel eens wat gehoord, maar ik heb het zelf nooit gehoord.
Die zal het niet worden – hoe goed hij ook is – je moet verder terug (en verder verklap ik niets)
hmmm Motorcycle? OK, ik w8 ’t af!
Wacht maar af. Of om het met The Velvet Underground te zeggen:
Haha, lekkere slangenkuil hier. Naar die cover kan ik goed luisteren. Collide is niet zo mijn ding.
@David: hey! hoe laat ben jij vrijdag in Roffa?
Moet nog ff kortsluiten hier, maar vanaf hoe laat ben ik welkom?
1400 uur! (zie je mail!)
Hé boys, leuk voor de achterblijvers dit…
Kijk, dit is dus typisch Mousique. Het loopt helemaal uit de hand op de meest veelzijdige muzieklog van Nederland. We gaan van Leona Lewis naar the Lost Dogs en Daniel Amos naar Coldplay naar Keane en dan weer terug…
het lijkt hier wel haast een muzikale variant van Geen Stijl te worden…
oeps, verkeerde rubriek, sorry voor het woord muzikaal 😉
🙂
Hé, collega-zaniker in lijn van de mannetjes op het balkon van The Muppet Show!
Gooi jij er dan eens iets wel muzikaals in!
{poging} Adele, Lewis, Lavigne, en noem ze maar op, ze halen het toch allemaal bij lange na niet bij onze dode dame Wijnhuis? volgens mij zingt die in haar graf nog beter dan al die huppeltjes bij elkaar…{einde poging}
Amen!
poging mislukt
Nieuwe Poging:
Al die genoemde dames, inclusief mevr. Wijnhuis, halen het niet bij de Britse Lady of Soul: Dusty Springfield.
weer mislukt
lady of soul, laat me niet lachen
Ik zei Britse (!) Lady of Soul, maar goed: ik denk dat het hier dit is:
Mmm, geluidskwaliteit van live-opname boven is wel heel beroerd. Daarom nog even de studio-versie:
haha, over ouwe lullen gesproken…
Wel hele vruchtbare ouwe lullen dan. Dan laatste bedoel ik overdrachtelijk, want het rijke oeuvre van The 77’s (ooit door Wim Boluijt de beste band ter wereld genoemd) is van grote waarde voor mij geworden, en voor vele echte muziekliefhebbers idem. Dit is trouwens een geweldig nummer dat rockt als de onderwereld… (allerlei Bijbelse Undergroundfiguren, als ik zo zeggen mag, passeren de revue, zoals Ezau en Tamar).
Van Leona Lewis via Coldplay naar de 77’s…
Overigens heb ik Sticks and Stones ook in m’n bescheiden collectie…
Houden daar in die collectie: Sticks and Stones is een heerlijke verzameling kliekjes. Beste album blijft hun titelloze 77’s, in 1988 verschenen bij Islands. Omdat toen ene U2 daar met The Joshua Tree uitkwam, kregen die veel meer airplay en ook promotie. Daarna werden The 77’s weer geloosd en kwamen weer bij zo’n christelijk labeltje terecht die ze later zelfs verbood een album de titel ‘Pray Naked’ mee te geven. Hoe onrechtvaardig kan het in de muziekwereld zijn!
Maar die titelloze plaat is ook een klassieker met nummers als ‘Do it for love’, ‘I can’t get over it’, ‘Bottom Line’, het al genoemde ‘Pearls before swine’ en ‘The Lust, the flesh, the eyes and the pride of life.’
heb ik ook ooit gehad, geen idee waar ie is gebleven eigenlijk. voor een sticks en stones cd was ie in elk geval meesterlijk!
Da’s natuurlijk weer typisch zo’n bescheiden titel, waarin je The 77’s herkent. Het zijn allemaal klassenummers. De enige die uit de toon valt is dat instrumentale The Loop. Daar is geen klap aan. God sends quails is ook zo’n prachtnummer: dat basloopje en dan die gitaarsolo van twee minuten… heerlijk!
Ik dacht dat Ping Pong Over The Abyss hun debuut was? En die nummers die jij noemt staan toch ook allemaal op Sticks & Stones?
Ik heb toch ook niet gezegd dat ’77’s’ (de zwarte) hun debuut was? Do it for love staat niet op Sticks and Stones en de andere nummers wel, maar wel in mooiere versies op The Island-album. Met nog andere nummers. En niet één slechte. Hier alle nummers.
– Do It For Love (4:28)
– I Can’t Get Over It (4:37)
– What Was In That Letter (3:07)
– Pearls Before Swine (8:20)
– The Lust, The Flesh, The Eyes & The Pride Of Life (3:50)
– Frames Without Photographs (4:18)
– Don’t Say Goodbye (4:31)
– Bottom Line (3:51)
– I Could Laugh (7:51)
Ping Pong over the Abyss is inderdaad hun debuut.
Een buiging voor de kenner. Ik heb verder alleen Drowning With Land In Sight. Volgens mij bestaan ze nu niet meer?
Ah, de Grunge (!) plaat van The 77’s. Althans, daar merk je de invloed van Alice in Chains c.s. Ook een goede plaat, wel behoorlijk donker.
Ze bestaan nog wel, maar maken nog maar sporadisch platen. Zie hier: http://www.77s.com/77sindex7.html
Hun laatste stamt uit 2008. Ach, sinds drummer Aaron Smith weg ging, werd het ook minder. Mike Roe blijft wel een genie, vooral op de gitaar!
En maakt nog solo-albums, als ik mij niet vergis.
Enfin, zo eindigen we deze conversatie toch met eensgezindheid.
PdH
Over een clip met strandscènes gesproken. Deze vind ik een stuk boeiender – filmtechnisch én muzikaal. Het slot is ook nog eens zeer verrassend…
Over Radio 2 gesproken. @alle Radio 2 haters: vandaag is de Canon van de Popmuziek begonnen. Tóch leuk om achter elkaar Procol Harum, The Doors, Otis Redding en Dusty Springfield te horen!
Ik heb Radio 2 niet nodig om mijn eigen canon te vormen: van Johan Sebastiaan Bach, naar Johnny Cash, naar Low, naar De Kift, naar Arcade Fire naar As I lay dying naar Gas naar Blakroc naar Stars of the Lid en weer terug, enz. Maar evengoed veel luisterplezier, bro!
Gisteren ruim 8 uur lang naar Radio 2 moeten luisteren op mijn werk. Vond het erg grappig dat het begon met een bespreking van grunge en het nummer ‘Smells Like Teen Spirit’ van Nirvana werd gedraaid. Maar… ik vind het een vreselijk vermoeiende zender. Als leuze hebben ‘de muziek zegt alles’ en dan er zoveel doorheen te praten… hoe geloofwaardig ben je dan?
Daar heb je een goed punt!
Die deejays van Radio 2 hebben natuurlijk stiekem Mousique gecheckt en onze diepgravende discussie over Grunge hier gevolgd én toegepast. Onze invloed reikt verder dan wij vermoeden…
Vandaag weer mogen luisteren naar Radio 2 in de Avondmarkt in Amsterdam waar ik werk. En tot 8 uur naar de canon van de popmuziek mogen luisteren. Een lijst waarin nummers als Radioheads ‘Paranoid Android’ afgewisseld werden door nummers als Marco B’s ‘Dromen zijn bedrog’. Bizarre lijst. Natuurlijk kon Coldplays ‘Viva la Vida’ niet ontbreken. Terwijl dat nummer speelde, hielp ik een oude vrouw (in de 70) bij de kassa. ‘O, dit vind ik zo’n prachtig nummer’, zegt ze. Na wat met haar doorgepraat te hebben, beloof ik haar de volgende keer de cd mee te nemen, zodat ze die kan lenen (vaste klant:-)). Ik vond het erg grappig hoe zij genoot van het nummer en zelfs op de hoogte was van de relatie van Chris Martin met Gwyneth Paltrow.:-) Wie weet gaat ze op den duur van mij ook Sufjan Stevens en Low lenen.
Sorry, ik moest dit verhaal even ergens kwijt en vond dit het juiste topic om weer iets met Coldplay te doen.;-)
mooi verhaal Daan.
de ware missionaire houding, Daan!
@Daan Dat vraagt om een vervolgverhaal …
Ja, er is zeker een vervolgverhaal. Gisteren kreeg ik de cd terug. Toen ik vroeg of ze hem mooi vond, zei ze dat ze ‘m eigenlijk niet geluisterd had. Ze had namelijk geen flauw idee hoe ze de cd-speler aangesloten kreeg… Dus binnenkort maar even een handje helpen (met mijn a-technische inzicht).:-)
Neem dan gelijk nog wat bétere cd’s mee, Daan! 😉
Ja, ik zat te denken aan onze eigen huisband The Innocence Mission.
Da’s natuurlijk een heel goed idee. Vanmorgen in de auto – alwaar ik samen met een collega inzat – My Room in the Trees gedraaid. Het zat niet helemaal mee: files, ellenlange stoplichten en omleidingen. En dan Karen Peris horen zingen: ‘stay calm’!
‘Amen’ zeiden we beiden…
Pingback: review Hello Fear by Kirk Franklin « mousique