Ik heb altijd een voorliefde gehad voor cross-over bandjes, groepen die verschillende stijlen en culturen mixen tot een eigen uniek geluid. Zo ben ik al jaren hardcore-fan van Calexico met hun aanstekelijke tex-mex brouwsel. Ook van Balkan/gypsy(invloeden) ben ik gecharmeerd: Gogol Bordello, Friska Viljor en dus ook Beirut.
Voor het eerst komt Zach Condon – tot nu toe waren hun cd’s toch een beetje een kostelijk rammelig allegaartje met een iets te hoog lulligheidsgehalte, dat je eigenlijk niet op een feestje durfde te laten horen – met een krachtige en consistente plaat. The Rip Tide is Beirut met ballen. The Rip Tide is Beirut de band. The Rip Tide is Beirut zonder scherpe randjes. Nu pakt dat laatste in de praktijk nog wel eens slecht uit en is het vaak een recept voor een Coldplay-like afglijden naar nietszeggende commercialiteit. Niet zo voor Beirut. The Rip Tide is gewoon het album waar alles aan klopt. Je wordt er blij van. En dat is wat dit soort muziek moet doen. Punt uit.
vanaf maandag verkrijgbaar
mousique.nl 
Heb het album op de Luisterpaal gehoord. Het pakte mij minder dan zijn eerdere albums. Vooral The Flying Club Cup vind ik prachtig (ook heel mooi op film gezet door Vincent Moon van La Blogothèque).
Hier vind ik het allemaal wat gewoontjes. Maar misschien is het weer zo’n typisch groeialbum…
ik kan me goed vinden in je bevindingen van de nieuwe cd Peter; volgende week neem ik hem ook onder handen, maar “kostelijk rammelig allegaartje met een iets te hoog lulligheidsgehalte” over het oude werk durf ik te bestrijden
dát was juist de charme van Beirut en het unieke; nu klinkt het meer als een gewone band, wel een hele goede band, maar van mij hadden de Oostblok pannen en deksels er gewoon nog doorheen gemengd mogen worden…
leuk te lezen dat je ook van Calexico en Gogol Bordello gecharmeerd bent; je zal ook wel een deel van Goran Bregovic’s discografie waarden.
als ik zo vrij mag zijn nog een aantal muziektips voor Beirut-fans te geven: A Hawk And A Hacksaw, Madagascar en Alaska In Winter (de eerste) kunnen er ook wat van in dit “genre”
En de moeder van al deze bands is volgens mij gewoon Neutral Milk Hotel. Jeff Mangum mengde in de jaren 90 al die heerlijke oost-europese blaaspartijtjes door z’n lofi-liedjes. En het is ook nog eens heerlijk rocken. Voor mij de mooiste combinatie.
Er stond trouwens een mooi intervieuw in de Trouw met Zach Condon: afgelopen donderdag geloof ik. Helaas niet digitaal te krijgen, zonder te dokken. Daarin vertelt hij ook over het enorme writers-block dat hij had.
maar toen hij zich een jaar lang in een boshut met een besneeuwd landschap al uitzicht had opgesloten…toen kwam de inspiratie vanzelf weer? 🙂
neutral milk hotel is een geweldige band, maar zou ik niet de moeder van deze bands noemen; er zijn best veel Amerikanen die naar het Europese en Oost-Europese zijn getogen…
ik zou de klezmatics eerder noemen, die sloegen altijd al bruggen
Volgens mij komt die gast van A Hawk and a Hacksaw zelfs oorspronkelijk uit Neutral Milk Hotel… Maar dat zegt niet alles. Ik vind Neutral Milk Hotel gewoon nog een klasse beter dan alle genoemde bands. Tom Waits heeft trouwens ook de nodige bruggen geslagen.
klopt hij was de drummer in die band; nou niet de meest geluidsbepalende man…volgens mij is hij in Hongarije gaan wonen en heeft daar de meeste inspiratie opgedaan
neutral milk hotel is goed, maar ik zet het toch minder snel op; het is ook een graad complexer…maar mijn “In the aeroplane over the sea” is een blijvertje
overigens is die hele elephant6-kliek wel interessant….
In the Aeroplane over the sea behoort tot het beste van de jaren ’90, is mijn bescheiden mening…
zelf vind ik de oudere platen van Beirut nog steeds geweldig, maar het rammelt wel een beetje (rammelt kostelijk wel te verstaan) en daarom draai ik het op een gemiddeld feestje liever niet.
verder, bedankt voor de tips, gaan we eens checken…
die Goran Bregovic blijk ik dus al te kennen, oa van de films van Kusturica (in een van andere chatsessies hier al aangestipt…) en natuurlijk van de geniale film `music for weddings and funerals’. ik heb die film jaren geleden eens gezien en vroeg me al die tijd af wie toch die briljante band en zanger waren uit de film. dankzij jouw tip en een check bij wikipedia heb ik hem nu dan gevonden. thanx a lot!
En ik zie dat Peter ook zwaar aan het rocken is met The Spirit that Guides Us. De nummers die ik hoorde, vond ik een beetje tegenvallen, zeker vergeleken bij die prachtplaat die ‘Don’t shoot, let us burn’ was. Wel een intrigerende band met weer een mooi concept.
en jij bent Tourniquet aan het luisteren? Lachen. Niet zo goed als Metallica trouwens. Ik zag pas hun making of the Black Album op Canvas en was toch wel weer onder de indruk. Net als van de rest van hun werk daarvoor.
Ik vind Tourniquet bij vlagen ook wel goed, maar het kan me over het algemeen niet helemaal overtuigen. Ik heb trouwens wel hun best of. En heb ze een paar keer live gezien.
Ook hier was een prima prijs/kwaliteitverhouding. Dus mij hoor je niet klagen. Verder vind ik Believer ook erg goed, Stryper, Extol en As I lay dying. En allemaal ook nog een goede boodschap! Pas trouwens The Black Album van Metallica alsnog gekocht. Speciaal voor Jan Willem! 😉 Helaas kan ik hem de 16e niet laten horen! Zal ik ‘m meenemen naar Schoorl?
Metallica…brrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
Laat maar achter in Schoorl…er zijn daar genoeg brandjes om die schijf te wissen
Ik had niet anders dan deze reactie verwacht. Heerlijk!
Maar ik ga op dat weekend iets van Eels laten horen: Blinking lights, dat prachtige kleine liedje over vliegtuiglichten enz. Hoe een atheïst toch sporen van het onzegbare bezingt. Mooi of niet?
jazeker ben ik in een pogo-stemming!
je kunt de nummers even beluisteren via de bandcamp pagina van de band, maar dan heb je nog niet de breedheid van het geluid te pakken. in 320 kbps over de koptelefoon, dan krijg je een betere indruk. het is een breed en rijk geluid, zeer gelaagd door de shoegaze invloeden.
en dat sociale engagement spreekt me sowieso aan.
eerlijk gezegd luister ik niet zovaak meer naar echt harde muziek, en dus zal ik ook dit album vast niet grijsdraaien, maar als ik voor die €12,- meteen een paar goede organisaties sponsor dan denk ik er verder niet lang meer over na…
morgen een recensie: kort en krachtig.
pogo-stemming, dat is nog eens een lekkere stemming!
ik heb ooit in de KRO gids gestaan, toen ik met wat andere mensen aan het pogoën was in de Amsterdamse Korsakoff; de foto had toen een heel truttig onderschrift: “hier is een aantal punkers aan het pogo dansen”
ik had niets weg van een punker en met dansen had het al helemaal niets te maken
LOL
En hier de nieuwe video van Beirut, letterlijk en figuurlijk van het dromerige soort (en wat een tristesse!):
Album deze week binnengekregen. Mijn eerste reserves zijn toch wel verdwenen. Het is een schitterend album. Beetje kort. Dat wel. En iets meer up-tempo zo nu en dan had ook wat meer variatie gegeven. Maar de writer’s block heeft iets moois opgeleverd!
Pingback: Jaarlijstjes 2011 « mousique