Recensie: Venturo Breathing

Voor een Belgisch biertje moet je gaan zitten. Die klok je – wat mij betreft – niet 1,2,3 naar binnen. Althans, als het over de ‘dubbels en tripels’ gaat die de brouwerijen bij onze Zuiderburen voortbrengen. Of het nu Chimay, Rochefort of Grimbergen betreft; daar moet je er geen vijf van achter elkaar naar binnen gieten. Da’s niet goed voor den kop, maar zekers ook niet voor den smaak (klinkt dit een beetje Vlaams, of niet?). Zulke biertjes hebben een amalgaam aan smaaksensaties. Ik moest daar aan denken toen ik het debuutalbum van de Belgische band Venturo beluisterde. Breathing is eigenlijk een ep. Maar over de vijf nummers is duidelijk nagedacht. Ze hebben meerdere lagen en ze moeten bezinken. Ze geven zich ook niet direct prijs.

Vanmiddag luisterde ik Breathing voor de derde keer en het kwartje begon te vallen. Neem het eerste nummer Sick Summer – juist vandaag op een totaal verregende en winderige zomerdag kwam het dubbel binnen! Het begint met een heerlijke gitaarriff. Even later komt er nog een zwaardere gitaar overheen. Venturo omschrijft haar eigen muziek als post-rock, maar hier kun je bijna spreken van post-metal in de lijn van Isis en Neurosis. De manier van zingen van bassist (ik heb een zwak voor zingende bassisten!) Tim Geyskens hangt tegen het praten aan. Ik moest denken aan het Nederlandse Whipster, niet alleen door de uitwaaierende gitaarlijnen, maar ook door de zang. Someone vind ik een wat minder liedje. Zeker het begin is me te simpel, te clean, te ingehouden ook. Als ik het negatief zeg: het doet denken aan de band van de muziekschool die een uitvoering geeft: tongen uit de mond, blikken zeer geconcentreerd, meeknikken in de maat. En het gaat goed, maar het ontbeert spontaneïteit. Er zit niet echt leven in. Halverwege wordt het allemaal iets heftiger, maar het redt het nummer niet meer. Gelukkig neemt Venturo revanche in het volgende nummer, niet toevallig The Middle genaamd. Ik vind dat wel stoer om het middelste nummer van de plaat ook zo te noemen. Wat mij betreft is het ook het middelpunt van Breathing. In het begin doet het denken aan de melodieuze post-rock van Explosions in the Sky. De gitaarpatronen zoeven van links naar rechts (koptelefoon op!). Mooi gemixt. Vervolgens komt er een soort Tool-achtige riff. De tekst is ook heftig: ‘Your face is a mess/Now, we’re all know that You’re dying/a little, day by day. Inderdaad, is het leven niet ‘een gestadige dood’? Een mooi klokkenspel is op een gegeven moment te horen en na zo’n zes minuten ontspoort het fraai in een soort van noise. Wat mij betreft had dit nog langer mogen duren. Hier houd ik van! Maar misschien moeten we dan bij de live-uitvoering zijn…  High Heat maakt de titel niet waar. Ik vind het een beetje lauw en flauw nummer. Maar het slotnummer Wasting Time maakt dat weer goed: traag en melodieus, zoals een band als Logh dat ook zo mooi kan, ontspint het liedje zich.

Kortom: een veelbelovend begin van Venturo. De bandnaam is van Italiaanse origine. Venturo betekent ‘volgende’ (heb ik uitgezocht). Ik zie uit naar de volgende stap die Venturo gaat maken. Hopelijk een echte langspeler. De potentie is er. Nu het brouwproces nog…