A thing of beauty is a joy for ever
(uit: John Keats, Endymion)
Surfend over het net kwam ik vandaag een prachtig clipje tegen: Last song heette het nummer. Het was van Clogs. Die naam zei me niets. Totdat ik zag staan: ‘featuring Matt Berninger.’ Hem ken ik wel: de zanger van The National. Na wat verder speuren, ontdekte ik dat Clogs een nevenproject is van Bryce Desner, jawel: de gitarist van The National. Clogs maakt een intrigerende mix van neo-klassiek en indie, las ik ook.
De clip is in ieder geval prachtig. Benjamin and Stefan Ramirez Perez, tweeling broers, maakten de animatie. Het deed me een beetje denken aan de clip bij Take on me van Aha, maar dan een stuk artistieker (en al helemaal niet met zulke schoolmeisjes-romantiek die dat clipje kenmerkt).
Het nummer Last song zelf is ook van grote schoonheid. In het begin hoor je een klassieke gitaar. Die krijgt de tijd om z’n prachtige getokkel te laten horen. Vervolgens komt daar die donkere stem van Berninger overheen, die ook nog een keer een duet aangaat met een hobo. De tekst is als een spiegel:
If this was our last song,
what would we do then?
(If) this was our last song,
what would we say then?
If this was our last time,
what would we do,
what would we say then?
Geef daar maar eens antwoord op!
(met dank aan Rik Korfker)
mousique.nl 
Goed… mijn mening over Clogs zal ik hier maar even geven (het commentaar bij ‘nieuwe oude cd’s’ gaat al over van alles en nog wat). Om te beginnen heb je met met je beschrijving al erg nieuwsgierig gemaakt.
‘Last Song’ klinkt erg mooi. Hier komt de stem van Matt Berninger dan weer heel goed over. Ik zag op internet dat op het laaste album van Clogs fijne mensen meewerken (Shara Worden, Sufjan Stevens). Dat werkt natuurlijk altijd goed (ik werd destijds extra nieuwsgierig naar The National omdat ze weleens met Sufjan Stevens samenwerkten:-)). Het clipje moet ik nog wel gaan bekijken eigenlijk. En ik ben erg benieuwd naar het hele album.
Zo werkt het vaak in de muziek: van het één komt het ander. Sufjan Stevens kwam ik ooit bij Alt.Country tegen middels een vernietigende recesie over Seven Swans. Toen dacht ik: zou het zo slecht zijn? Ik luisterde bij Plato de cd en was verkocht. De rest is history!
Ach, die hele scene van Astmatic Kitty, Brooklyn, het dubbel-album Dark was the Night, enz. Ik krijg er geen genoeg van!
prachtig!
@ Peter: zijn we het toch weer eens een keer eens 😉