Jóhann Jóhannsson is een IJslandse componist die zich beweegt op het zeer dubieuze snijvlak van neo-klassiek/avant-garde, ambient en postrock. Net als landgenoot Ólafur Arnalds bijvoorbeeld, wordt hij o.a. geïnspireerd door de muziek van Arvo Part. Het is bijzondere muziek waar je even rustig voor moet gaan zitten.
Ik heb 2 fantastische albums van de man in huis, Englaborn en Fordlandia. Zijn nieuwste werk, The Miner’s Hymns, is meer koperblazers georiënteerd, maar is tegelijk zijn meest eenduidige album tot nu toe. Heel bijzonder, en nu te beluisteren via de Luisterpaal.
Advertenties
Ha, die twee genoemde albums heb ik ook. En ook IMB 1401: an user’s manual. Vooral Fordlandia vind ik geweldig. Mooi concept ook, over die oude Fordfabriek ergens in Zuid-Amerika. Zo zat het toch? En een album maken over een stokoude computer is ook origineel…
Nieuwste album heb ik nog niet beluisterd. Je maakt me nieuwsgierig!
Zo dubieus is dat snijvlak trouwens niet. Ken je Max Richter bijvoorbeeld? En Machinefabriek en Peter Broderick kunnen er ook wat aan, in positieve zin.
Op Caleidoscoop (zie reactie bij recensie van Hauschka) vind je heel veel van deze gading.
obscuur is misschien een beter woord dan dubieus.
Heb de plaat intussen beluisterd en ik vind dat je met dat woord ‘eenduidig’ het album heel goed typeert: het is wel erg veel dezelfde gedragen toon. Indrukwekkend, maar ook wel veel van hetzelfde. Ik blijf gaan voor Fordlandia…
Fordlandia is wat mij betreft onovertroffen in schoonheid, inderdaad. Engalborn vind ik ook erg mooi, maar Fordlandia is meer een eenheid. Deze nieuwe plaat is veel subtieler en neigt dan ook naar eentonigheid (of misschien moet ik zeggen: vraagt wat meer van de luisteraar…)
Leuk om dit hier tegen te komen! Misschien interessant om te vermelden dat dit een soundtrack betreft bij een (gelijknamige) film van Bill Morrison.
Een korte trailer van de film, en wat meer achtergrondinfo door Alex Ross kan je hier vinden: http://www.therestisnoise.com/2011/04/the-miners-hymns.html