Soms kom je muziek tegen waarvan je niet weet wat je er van moet vinden. Dit is zo’n cd van de gelijknamige band. Nou ja, band … meer een eenmansproject van Taylor Kirk uit Toronto. Heel uniek, mooi, maar ook enorm duister. Haast spookachtig en luguber. Waarom toch even aan de orde laten komen? Omdat het muziek is die ik nog nooit heb gehoord. Het is Folk/blues/country op een manier waarop ik die nog niet eerder vertolkt heb gezien.
Kleine typerende echo op de stem, luguber orgeltje, jagend slagwerk, eenvoud in opbouw met grijpende geluiden en bizarre teksten. Het zijn vooral de teksten die me te duister zijn en me afstoten. De zang en muziek daarentegen boeien me vreemd genoeg wel. Een sfeer, klankkleur en opbouw die je niet vaak tegenkomt. Toch zal ik deze cd vanwege eerder genoemde reden niet snel aanschaffen. Het is trouwens ook geen cd om ’s avonds gezellig op te zetten. De rest van het gezin ziet me aankomen … kunnen ze meteen niet meer slapen.
Gerelateerde artikelen
4x black music: michael kiwanuka, otis taylor, the soul rebels, frazey ford
Recensie: Civilian by Wye Oak
Recensie: Hummingbird by Local Natives
7 gedachtes over “Timber Timbre by Timber Timbre”
Reacties zijn gesloten.
mousique.nl 
Ha David,
leuk dat je hiermee komt; ik heb ook een beetje een dubbel gevoel bij deze band, hoewel om andere redenen. duistere teksten heb ik geen moeite mee, maar ik vind dat de muziek voortdurend balanceert tussen intrigerend en saai. de cd die je hier bespreekt is van 2009 en die vind doet bij mij de balans voorzichtig doorslaan naar intrigerend.
hun nieuwste (met de veelzeggende titel: keep on creeping on) vind ik dan weer helemaal niets; door toevoeging van allerlei elektronica proberen ze een wat ander (hipper) geluid neer te zetten, maar het resultaat is dat het nietszeggend wordt.
de selftitled is wat mij betreft hun beste en (nog net) te pruimen.
Dank voor je reactie. Opmerkingen aangepast. Op zich heb ik niet snel wat tegen duistere teksten, maar dit is voor mij net een stapje te ver. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk. Ik ga die andere twee ook maar eens luisteren.
I dreamt you found me out in a field
You tripped over my site
And you dug me out of this shallow grave
with your Swiss Army knife
And only you could revive me, so badly decomposed
of
Down my throat, in the pit, with my head upon the spit
Oh Reverend, please, can I chew your ear?
I have become what I most fear
And I know there’s no such thing as ghosts
But I have seen the demon host
de teksten komen aardig Romantisch over als ik het zo lees…
Vgl de dichtbundel van Piet Paaltjens ‘snikken en grimlachjes’
Of Baudelaire!
Het past ook prima in de zgn. ‘gothic-tradition’, van Edgar Allan Poe en consorten.
Ik heb daar eerlijk gezegd altijd wel een zwak voor gehad. Deze tekstuele stijl vind je ook bijvoorbeeld bij bands/artiesten als The Handsome Family, Nick Cave en Boduf Songs.
Ik vind het meer horror.
Ja, maar je weet toch wel dat horror weer beïnvloed is door de gothicnovel en de duistere kanten van de romantiek?
Het is trouwens wel subtielere horror dan Saw 1 tot en met 25 (of zijn ze nog niet zo ver in de sequel?)
Ik heb deze band gezien als supportact voor Jónsi. Wat betreft dat optreden, herken ik me in de reactie van peTer: het balanceerde tussen intrigerend en saai. Heeft ook opmerkelijk weinig overeenkomsten met de muziek van Jónsi. Het nieuwe album op staat op de Luisterpaal en ben ik nou aan het luisteren. Ik heb me nog niet zo geconcentreerd op de teksten. Bij dergelijke duistere teksten vraag ik me altijd af met welke gedachte ze zijn geschreven. Gewoon als verhaal of zit er iets autobiografisch in?