Wat valt er nog veel te ontdekken! Voordat ik deze cd bij onze platenzaak tegenkwam had ik nog nooit van deze vierkoppige band gehoord. Ik heb het even opgezocht, maar dit is na hun debuut in 2003 alweer hun vijfde cd. Geen beginnelingen dus. De cd is een echte aanrader voor liefhebbers van country (of americana zo u wilt).
Volle muziek, mooie meerstemmige refreintjes, complete bezetting van instrumenten en de juiste afwisseling tussen up tempo en wat tragere nummers. Wat opvalt is dat vooral de banjo goed te horen is, maar nergens een te overheersend of te goedkoop geluid geeft. Ingetogen en verrijkend dus.
De cd begint met lekkere luisterliedjes als Wildwood, Alone in NY en Saturdays en Sundays. En dan volgt het erg mooie Crop Comes In. Het begint met mondharmonica en vrij ingetogen maar herhaalt zich heerlijk in een mooi refrein met fantastisch vocale echo.
Porcelain Doll tokkelt er rustig op los , Out of the running en Heart attack zetten het feestje voort, waarbij Heart attack in up tempo me niet zo kan boeien, maar storend is het niet. Een ode aan de grote Woody Guthrie volgt. Honeymoon kabbelt aanstekelijk voorbij met mooie zang en een iewat zoetige tekst.
Mooie degelijke plaat van een band met een eigen geluid.
mousique.nl 
Klinkt lekker idd!
ik draai nu ook veel Agnes Obel. Mooie verstilde sfeer. En ik houd van streng kijkende dames op hoesjes…
David,
omdat ik zag dat je deze cd aan het beluisteren was heb ik het ook eens opgezocht en beluisterd. klinkt inderdaad goed, vakmanschap, maar erg verrassend niet; of het me echt blijft boeien?
die cd van Weaver die Daniel hiervoor besprak spreekt mij dan weer meer aan; over smaak valt te twisten he…
@PeTer Vraag me ook af of de liefde langdurig is. Een van de redenen om ‘m nog niet aan te schaffen. Leuke plaat om op het internet te luisteren. Weaver heb ik nog niet beluisterd, maar ga dat zeker doen. Nav Iron & Wine ook de plaat van Calexico gekocht die ik nu aan het beluisteren ben. Geweldig! Zelfs mijn zoon van 12 vindt een aantal nummers mooi.
ja, Calexico is mooi, he? Heb ze nog samen met Iron & Wine gezien, in Haarlem.
Calexico heeft zelfs een album met Iron & Wine gemaakt: In the Reins (eigenlijk een ep). Een mooie combinatie!
De beste van Calexico vind ik met afstand nog steeds The Black Light. Hiermee braken ze hier in Nederland ooit door (ik kan me nog een prachtig optreden bij Barend en Van Dorp herinneren: die oldfashion gitaar van Joey Burns en het creatieve drumwerk van John Convertino en niet te vergeten de mariachitrompetten!!).
The Black Light is een echte crossoverplaat: het beste van Americana en Mexicaanse muziek wordt versmolten in een gruizige woestijnplaat. De instrumentals zijn misschien nog het mooist. Ik weet nog dat ik dit grijs draaide (nog op tape) in onze peugeot, tourend door Frankrijk. Mijn kinderen waren er ook gek op. Bij elk nummer vertelde ik spannende verhalen. Zo beeldend is deze plaat!
Feast of Wire (2003) is geloof ik mijn favoriete Calexico-plaat. Maar een slechte plaat hebben ze nog nooit gemaakt, het is ook een van mijn favoriete bands.
ja, Feast of Wire is ook mijn favoriet. Maar mss heeft dat ook ermee te maken dat ik toen ongeveer instapte. En je eerste plaat die je kent van een band, blijf je toch vaak het mooiste vinden.
Via Chatham komen we bij Calexico. Toch eens tijd dat die ook in het lijstje van ‘besproken artiesten’ verschijnt. Meest recente is volgens mij carried to dust uit 2008. Later uitgekomen cd’s schijnen herhalingen e.d. te zijn. Maar goed, dat is mijn info.
er komt vast al snel weer een nieuwe Calexico, die maken cd’s aan de lopende band; en ja: het lijkt wel op elkaar, maar is ook allemaal van constante kwaliteit, dat zie je toch niet veel.