David Sylvian, wie is dat toch, zullen veel lezers misschien denken. Als ik zeg dat hij vroeger de zanger van de glamrockcultband Japan was gaat er vast een lichtje op, en de hardcore muziekliefhebbers kennen zijn post-Japan werk natuurlijk ook, inclusief het meesterwerk Manafon uit 2009.
Zijn meest recente album is Sleepwalkers, wat eigenlijk geen nieuw album is maar een compilatie. Dit album is een goede manier om kennis te maken met de veelzijdige en briljante muzikant die Sylvian is. Ook al is het geen best-of (het album bevat voornamelijk samenwerkingstracks en leftovers, toch is zijn hele ouvre, wat uiteenloopt van jazz, avant-garde, electropop tot verstild singer-songwriter materiaal, erop vertegenwoordigd. Veel nummers zijn ook opnieuw opgenomen of geremastered, waardoor het ook voor de verwoede verzamelaar nog interessant is.
Het eerste nummer is erg minimaal en verstild, waardoor Manafon weer in herinnering wordt geroepen. Money For All is heel anders, uptempo jazzy, en komt van Nine Horses, het project waarin Sylvian weer eens samenwerkte met broer en ex-Japan lid Steve Jansen. Het is, voor Sylvian’s doen, een vrolijk nummer.
Persoonlijk kan ik Sylvian het meest waarderen wanneer hij met zijn lome, zware stem in alle rust zijn trieste teksten voordraagt op een achtergrond van minimale gitaarmuziek en electronische noisetapijtjes, zoals bij het nummer World Citizen, waarin hij samenwerkt met de Japanner Ryuichi Sakamoto, en het nummer Transit, waar hij net als op Manafon samenwerkt met Christian Fennesz. Ook het nummer Five Lines, een geslaagde samenwerking met de klassieke componist Dai Fuijkura, is prachtig met zijn springerige strijkers.
Zo af en toe maakt Sylvian ook prachtige sfeertracks waarop hij poëzie voordraagt, zoals bij het nummer Thermal, een gedicht voor zijn dochter.
Al met al een afwisselend album voor de liefhebber; Sylvian is – ondanks zijn vaak wat sombere inslag (understatement) – een intrigerend mens en een bijzonder artiest, die ik wel zal blijven volgen.
mousique.nl 
De beste man gaat weer touren: http://tour.davidsylvian.com/ Zelf vind ik Manafon en Died in the Wool wel erg depressief, leeg en zwaar. Ik ben bang dat ik toch echt afhaak. Van Fennesz houd ik dan weer wel.